Overprikkelde kuren.

Ik kan merken dat ik eigenlijk chronisch overprikkeld ben de afgelopen tijd. Waarschijnlijk sinds ongeveer een paar weekjes voor de Asperger-diagnose. Alles is te veel omdat de emmer eigenlijk voortdurend al tot de rand toe gevuld is.
Hoe ik dat weet? Ik ben een mokkige uberfeministische zuurpruim verpakt in het uiterlijk van een teruggetrokken jonge vrouw. In mijn hoofd loop ik te chagrijnen over werkelijk alles, en op alles wat op me af komt reageer ik ontwijkend of afwijzend. 
Waar ik normaal een zucht slaakte wanneer een film weer eens vol zat met nutteloos naakt en seksistische clichés, maar ik wel verder wilde kijken omdat het verhaal goed was, zal ik nu de film uitzetten en half scheldend iets beters gaan zoeken (en nog uren de frustratie herkauwen). 
Waar ik normaal alleen probeerde te herleiden welke buur nu weer harde muziek draaide, om vervolgens met mijn eigen muziek aan verder te gaan met mijn dag, wordt die buur nu drie keer de hel in verwenst en moet ik mijn best doen om niet te gaan huilen. 
Waar ik normaal met een hartgrondig "blegh!" reageerde op een graanvelletje in mijn havermout, maar die havermout verder met smaak op at, gooi ik nu kokhalzend de hele kom in de vuilnisbak en hoef ik drie dagen geen havermout meer.
Waar ik normaal rustig op zoek ga naar iemand die ik in een winkel kwijtraak, voel ik me nu verloren en raak ik in paniek.
Waar ik normaal als Vriendlief voorstelt een film te gaan kijken vrij snel aan dat idee kan wennen en kan bedenken wat ik zou willen zien, kaats ik nu het idee af omdat zo'n film vol kan zitten met geluiden, thema's en drama dat ik nu niet kan hebben.
Het liefst verstop ik me in mijn huis, met mijn handwerkspullen, mijn muziek, mijn historische documentaires, mijn boeken, mijn dieren, mijn veilige sfeertje. En dat lijkt heel haalbaar, maar dat kan natuurlijk niet. Het leven wacht, de buitenwereld wacht, de mensen om mij heen wachten.
Daarnaast vind ik mezelf helemaal niet leuk zo. Ik voel me nukkig, beperkt, lelijk, en vooral heel moe. Een versie van mezelf zoals ik over tig jaar, zonder aan mezelf te werken, zou kunnen zijn. Zo'n sikkeneurig oud wijf dat iedereen van zich af blaft en vanachter haar geraniums stiekem de hele straat in de gaten houdt en commentaar heeft op alles wat ze de mensen ziet doen. Dat oude wijf zit de echte mij behoorlijk in de weg. Natuurlijk is ze een deel van de echte mij, iedereen heeft zo'n mokkende zuurpruim ergens achterin zijn hoofd, maar ik zie de echte mij toch meer als de redelijk happy versie die ik normaal ben. Die zit toch een stuk lekkerder in dit vel.
Maar ik zal er even doorheen moeten denk ik. Tot ik meer rust heb in mezelf, over mijzelf. Want al dat bezig zijn met Asperger, wie en hoe je nu bent, hoe je er mee om kan gaan, wat je nodig hebt, etc, etc, dát zorgt ervoor dat mijn emmer zo gevuld is. Alsof ik ben geëmigreerd naar een nieuw land en nog erg moet wennen aan de cultuur. Voordeel van een nieuw land is natuurlijk dat er ook genoeg leuke dingen zijn te ontdekken, als je je cultuurshock eenmaal een beetje te boven bent. Maar dat komt nog wel. Eerst even uit chagrijnen.