Droomhuisje

Al een tijdje ben ik bezig om naar een andere woning te verhuizen. Van mijn flatje naar een woning met een tuin in de buurt van mijn ouders, in een rustiger deel van de stad. Terug naar mijn roots en naar ergens waar ik me meer thuis voel dan hier nu in deze woning, in deze buurt.
Bijna vier weken geleden mocht ik kijken bij een huurwoning van de gemeente waarop ik had gereageerd via Woningnet. Een kleine jaren '30 eengezinswoning met een ruime tuin, drie straten bij mijn ouders vandaan. Perfect! Okay, het is oud en er moet veel aan gebeuren, maar de minpunten wegen voor mij niet op tegen die pluspunten. Dus vol enthousiasme en met kriebels in mijn buik gaf ik na de bezichtiging online aan dat ik de woning wilde hebben. Vier weken geleden. En ik heb nog niets gehoord. Verschrikkelijk!
Het probleem is dat deze woningcorporatie een bepaald systeem heeft voor het het aanbieden van hun woningen. De reageerders die na de reageertijd op nummer 1 tot en met 10 staan worden uitgenodigd om tegelijk te komen kijken. Daarna geven de mensen online aan de woning te willen hebben of niet. en gaat de corporatie die overgebleven lijst mensen af om te kijken wie het mag hebben. Mensen kunnen nog afvallen vanwege financiële redenen, slechte huurgeschiedenis, geen regionale binding, etc.
Wat mij betreft een onduidelijk systeem en niet prettig voor de reageerders. In mijn geval stond ik op nummer 16. Van nummer 1 tot en 10 wilde niemand het hebben of werd niemand geschikt bevonden, dus werd nummer 11 tot en met 20 uitgenodigd. Daarvan kwam de helft opdagen en al die mensen, met aanhang, liepen chaotisch door het huis heen. Sommige waren onbeleefd, sommige zeiden het te willen hebben, sommigen liepen rond alsof ze het al hadden of liepen beledigd weg omdat het een oude bende was. Ik vond het geen prettige manier van doen, maar wist wel dat dit huisje mij goed paste. Maar ik stond op 16 en nummer 14 had al aangegeven het te willen hebben, al was zijn vriendin niet zo zeker. Enge situatie.
Dus dan ga je naar je flat terug met dat leuke huisje in je hoofd, je geeft op de site aan dat je het wilt hebben, en dan begint het wachten. Stiekem ben je het huis in je hoofd al aan het inrichten, zie je de tuin al helemaal opgeknapt voor je met een schommelbank en een moestuintje, maak je je zorgen of die vochtplek in de keuken wel ok is en bedenk je je dat je de trap niet wilt bekleden maar wil schilderen voor een ruimtelijker effect. Dat huisje zit in je hoofd, en je bent je bewust dat je elk moment iets kan horen. Je zet je telefoon op vol volume, houdt je email in de gaten... En of je nou wil of niet, of zelfs hardop tegen je zelf en je omgeving zegt dat je het niet wilt doen, je bent tóch met dat huis bezig in je hoofd. En dat dus al vier weken lang.
Al die tijd weet je niets over iets dat heel belangrijk is voor je en dat hakt er toch wel in. Eigenlijk durf je niet te hard te hopen dat je het krijgt en je dan misschien wel heel erg teleurgesteld gaat worden als de woningcorporatie af belt. Aan de andere kant voelt dit huis zó goed, dat ik bijna niet kan geloven dat ik het niet krijg. En ergens achterin mijn hoofd zit iets te mokken dat ik het maar los moet laten omdat die nummer 14 het toch wel neemt.
Ik vraag me af of men bij de woningcorporatie beseft door wat voor drama ze hun reageerders dwingen op deze manier. Van mij mogen ze nu toch echt wel bellen hoor!