maandag 17 juli 2017

Bloggen

Bloggen is iets dat je bedenkt te doen en vol te gaan houden als het best goed met je gaat. Bij mij in ieder geval wel. Tuurlijk, je leven is een bende, je bent anders, voelt je regelmatig rot, maar je hebt zat goeie dagen of in ieder geval dagdélen. Je denkt veel na, en kunt daarvan best aardig leesbare stukjes draaien.
Soms gaat het héél goed en ben je veel te veel bezig met je leven lekker leiden om te schrijven. Geen zin om diep te gaan. Mooi. Fijn.
Soms wordt je wakker en is je eerste gedachte "ugh, weer een dag". Dagen waarin je je voortsleept, het nog net voor elkaar krijgt om het minimale wat nodig is voor elkaar te krijgen, of gewoon maar niet. Dagen met huilbuien, veel te veel gevoel en gedachten, of juist helemaal geen. Dagen waarop anderen bezorgd zijn omdat ze weer geen contact met je kunnen krijgen. Die dagen zijn nu. Of eigenlijk weken. Dus bloggen schiet er nogal bij in.
Tot ziens.

zondag 18 juni 2017

Was hij maar weer voorbij, die mooie zomer...

Waar het gros van de bevolking begint te juichen en de barbecue uit de schuur haalt als er zich in april opeens de eerste warme dagen aandienen, zakt mij de moed in de schoenen en probeer ik me nog krampachtig vast te houden aan het genieten van de koelere dagen, wetende dat het de komende maanden alleen maar erger gaat worden. Ik ben geen zomermens, en dat lijkt elk jaar erger te worden.
Zomer betekend voor mij onrust, chaos, bikkelen, bijna chronisch overprikkeld zijn en hopen dat het allemaal niet te erg wordt. Ik kan slecht tegen warmte, ik wordt er doodmoe en ziek van en als roodharige bleekhuid verbrand ik vliegensvlug. Dus ik blijf veel binnen, waar het in mijn apartementje op de bovenste verdieping jammer genoeg al snel net zo heet wordt als buiten. Dus dan zet ik wat ramen tegen elkaar open, om vervolgens overspoelt te worden door de geluiden uit mijn drukke woonwijk. Klussende buurmannen, feestjes, schreeuwende/krijsende/huilende kinderen, voetballende jeugd, blaffende honden, auto's met dreunende muziek op de parkeerplaats... Na een paar uur is dat niet meer te doen en moet ik op de bank gaan liggen, met alle ramen weer dicht.
Zomer betekend voor mij een maandenlange confrontatie met hoe anders ik ben dan anderen. Lekker naar buiten, evenementen bezoeken, de stad in, feesten, luieren in het park met je familie of vrienden, liefst in je blote bast of in ieder geval met zo min mogelijk aan, kijken en bekeken worden. Als iemand die ongemakkelijk is in sociale situaties, introvert is, energie van andere mensen ervaart als de heftigste prikkels en erg hecht aan etiquette en beschaafd gedrag, is dit onderdeel van de zomer een stukje hel. In weinig voel ik me zo losstaand van de rest van de bevolking als hierin. Gewoonweg omdat ik het niet snáp. Vijf jaar geleden zei ik blij Ja! tegen mijn huidige woning omdat het tegenover een park en bos ligt. Een groen uitzicht en natuur waar ik stilte en ontspanning kan vinden. Maar nu even niet. Inmiddels wordt dat park steeds meer overspoelt door recreanten, dus ik wordt met mijn neus keihard op al het gedrag dat ik niet wil zien en moeilijk kan verwerken gedrukt, wat voor veel stress zorgt op het moment.
Dus ja, als ik op social media weer aan het mekkeren ben over de zomer, de hitte of die rotkinderen die weer lopen te schreeuwen, dan komt dat dus hierdoor. Met half juni nu zitten we pas aan het begin, maar ik verlang alweer naar eind september, wanneer het daadwerkelijk over begint te raken met de bende en ik weer de rust kan gaan vinden in de herfst en winter.

zondag 11 juni 2017

Leukste patiënt

Na een nachtje hele gekke geluiden in mijn borstkas en veel benauwd gedoe liet ik vanmiddag even mijn longen checken bij de weekendpost. Ik heb tenslotte al van kinds af aan luchtwegproblemen, dus als mijn longen gek gaan doen na een weekje flink verkouden zijn, neem ik liever het zekere voor het onzekere. De vrouwelijk arts die mij behandelde was ontzettend vriendelijk en het hele bezoekje was gewoon gezellig te noemen. Ze checkte mijn zuurstof gehalte, hartslag, luisterde elke centimeter van mijn bovenlijf af en kon me geruststellen dat het allemaal okay was. Waarschijnlijk door het vele hoesten wat verkramping, komt goed, gewoon uitzieken, rustig aan. Toen ik haar hand schudde bij het verlaten van haar kamer zei ze "Ga lekker naar huis meid, jij was in ieder geval mijn leukste patiënt vandaag!". Verbaast en lachend bedankte ik haar en liep naar buiten.
Als je op google "people with the biggest smiles" intypt kom je een overvloed aan quotes tegen die allemaal neerkomen op één gegeven; achter de meest blije koppies schuilen de mensen die het hardste worstelen. Klinkt melodramatisch misschien, maar het is wel waar. En veel mensen zien het niet op het moment dat het zo gebeurd. Zij ook niet.
Want hoe kan zij weten dat ik angstig ben voor nieuwe mensen en vreemde plekken en daar zenuwachtig giebelig van wordt? Hoe weet zij dat ik situaties makkelijker kan hanteren als ik bluf, dat het in mijn hoofd 150km per uur gaat waardoor ik heel gevat over kan komen en dus met een oppervlakkig maar sociaal vaardig gesprek de situatie onder controle probeer te houden? Hoe kan zij weten dat een jonge, verzorgde, vrolijk overkomende, hoesterige vrouw zichzelf helemaal niet de leukste vindt? Dat ik mijn kleren 20 keer checkte voor ik van huis ging, dat ik worstel met zingeving, toekomstbeeld, zelfwaarde, eenzaamheid, dwangmatigheden... Dat hoe ik bij haar was helemaal niet is zoals ik mij eigenlijk voel?
En doet het ertoe? Nee. Ik kwam bij haar voor een longcheck en we hebben die samen zo prettig mogelijk laten verlopen. En ik ben blij dat ik haar werkdag wat leuker heb kunnen maken en dat zij mij wat positiviteit mee gaf. Maar toch, ergens laat die discrepantie tussen hoe je je van binnen voelt en wat mensen van buiten zien wel een nare smaak in de mond achter.

zaterdag 11 februari 2017

Dus... zijn we inmiddels een weekje verder en omdat ik merk dat alles lijkt te versmelten tot één grijze brij van depressie, ga ik proberen een verloop van de week op te schrijven.
Het gekke is dat ik maandag en dinsdag me nog redelijk verzette tegen wat ik wist dat gebeurde. Sporten, in het bos wandelen, boodschappen doen {geen idee hoe dat 'gelukt' is}, samen eten. Het kostte gewoon allemaal wat meer moeite, kan best, ik deed heus wel rustig aan, het waaide heus wel over. Ik wist dat ik waarschijnlijk een autistische burn-out had, of even had gehad, of nog ging hebben, maar wist dan eigenlijk ook niet echt hoe je dat dat dan doet, zo'n burn-out. Behalve dan dat je om álles jankt. Eigenlijk deed ik ondanks wat aanpassing hetzelfde als altijd; gewoon maar doorgaan.
De nacht van dinsdag op woensdag was er één van nachtmerries en huilend wakker liggen en woensdag was het gedaan. Flikker op met je prikkels, ik wil het niet meer. De gordijnen bleven dicht, m'n pyjama bleef aan, ik gaf op. Ik kapte de buitenwereld af; geen uitzicht meer op het drukke park tegenover mijn huis, geen social media, telefoon op stil. En zorgde voor veilige afleiding in de vorm van series, youtube en leesvoer. De hele dag achter de laptop iets kijken, slaapjes of dutten met muziek onder een dekentje op de bank, en s'avonds lezen in bed. Wel netjes gezond eten en een klein beetje sporten, maar verder helemaal niks moeten. Klinkt goed toch?
Tuurlijk, als je je maar stil genoeg houdt, jezelf in je cocon verschanst, gaat het best ok. Maar zo gauw er dan iets aan die cocon rommelt, ga je eraan...
Lege koelkast, dus donderdag moest ik boodschappen doen. Ik had alles op een rijtje; je gaat naar je vaste supertje hier twee straten verderop, neemt extra veel mee, kwartiertje en je bent weer thuis. Maar ik was slecht opgewassen tegen de supermarktmuziek, de sla die op was, de dame die haar rolmandje tegen mn enkels knalde, de meewarige blik van de kassière... Hyperventilerend naar huis en jankend het trappenhuis op naar mijn flatje. Boodschappentas op het aanrecht, half uurtje bijkomen op de keukenvloer terwijl mijn vingers door een kattenvachtje kroelen.
En vrijdag; het caviahuis moet schoon, maar er is niet genoeg zaagsel meer. Er zit een tuincentrum hier niet heel ver vandaan en dan zou ik best op mijn gemak door de bossen daarheen kunnen fietsen, zaagsel en voer kopen en dan rustig aan weer naar huis terug. Maar het ging sneeuwen. Angst voor gladheid, stress om een zielige cavia in een vies huis, planning die in duigen valt en onduidelijkheid over hoe dan verder. Wederom was ik een jankend hoopje mens op die stomme keukenvloer. Ik ben niet gegaan. En vandaag ligt er alleen maar meer sneeuw natuurlijk... en binnenkort is die koelkast ook weer leeg.
Hulp vragen gaat me net zo moeilijk af als zelf gaan. Ik weet niet of dat een Asperger-trek is of dat ik gewoon een dodelijk koppige en dwangmatig zelfstandige trut ben. Misschien beide.
Ik merk dat het cocoonen wel helpt. Of hielp. De stilte en afleidingen, het escapisme, hebben me rustiger gemaakt. Maar de paniek, de breakdown, heeft plaats gemaakt voor depressie. Het gevoel niet in deze maatschappij te willen leven, niet in deze wereld thuis te horen, is sterk. Ik kan niet volgen hoe mensen hun leven leiden, wat men normaal vind, wat hun normen en waarden zijn, hoe ze het leven zien. En als ik het al inzie, gaat het in tegen míjn normen en waarden en waarheden. De angst voor het niet op poten krijgen van mijn webwinkel is minder, ik heb alleen niet de moed om er aan verder te gaan momenteel. Misschien volgende week.
Ik merk dat mijn grootste denkcircel draait om het intermenselijke. Ik kan maar met moeite inzien wat ik de mensen om mij heen te bieden heb, en ook weet ik niet zo goed meer wat anderen mij kunnen geven. Ja natuurlijk, fijne gesprekken, humor, kennis uitwisselen, van dezelfde dingen kunnen genieten; aan de oppervlakte snap ik het wel. Maar over langere tijd snap ik niet dat mensen aan me vast blijven houden. Ik ben stil, neem amper contact op, wil bijna nergens mee naartoe, ben koppig, eenzijdig in interesses, neem geen initiatief en sta hard in mijn mening. Ik voel mezelf altijd tekort schieten in vriendschappen en relaties en raak daardoor gesloten en teruggetrokken. Daarentegen willen anderen altijd meer dan ik kan geven, maken me onrustig met hun verhalen, ervaringen en energie. Ondanks dat ik van ze hou, zijn ze zo vaak nét te veel.
En ik besef me nu, nu ik hier zo zit te schrijven, dat ik eindelijk op een probleem ben gestuit dat bijna alle Asperger-vrouwen aangeven te hebben, maar waarvan ik altijd dacht dat ik me er niet in herkende. Want ik weet toch hartstikke goed wie ik ben? Ik heb me nooit aangepast in mijn mening, ik weet dondersgoed hoe ik in elkaar zit en sta met mijn beide benen stevig op de grond! Al die vrouwen met autisme die niet weten wie ze nou eigenlijk echt zijn, die geen beeld hebben van zichzelf, nee, dat herken ik niet... Maar nu wel. Ik weet amper nog wie ik ben achter dat jarenlange maskeren. Natuurlijk weet ik mijn overtuigingen, mijn normen en waarden, mijn wereldvisie en levenslessen. Ik ben nog steeds Annica. Maar het bravoure, het dóen, het er zíjn, dat is mijn maskeren. Dat is de laag die ik tot uitputting aan toe legde over de kwetsbare, rauwe, hulpbehoevende meid die eronder zit. En ik denk dat ik niet meer weet, of eigenlijk nooit heb geweten, hoe ik het zonder dat scherm, die bumper, dat masker, moet doen. Maar ik weet ook niet of ik de wereld in wil zonder.

Joh en zo ging met van een blogje over mijn week tot een belangrijk en pijnlijk inzicht. Tijd voor contemplatie, een hapje eten en een aflevering van Ripper Street. Dankjewel voor het lezen.


zondag 5 februari 2017

Met het gevaar dat dit een ontzettende mekkerblog wordt, ga ik toch schrijven. Ik wil vaker bloggen en praten met iemand lukt nu toch ook niet.
In de afgelopen week, maar stiekem eigenlijk al oplopend in de weken, zo niet maanden daarvoor, voelt weinig goed. Ik voel me niet goed in mijn huis, in mijn lijf, in mijn contacten, in mijn dagen en al helemaal niet goed in mijn hoofd. Ik ben veel moe, mijn drempel voor overprikkeling is erg laag, ik denk lang en diep na over veel en ik voel me onverbonden met alles en iedereen om me heen. Ik ben op zoek naar nieuwe impulsen, wil 'anders', maar kan dat amper aan en schuw ervan weg zodra het daadwerkelijk vorm krijgt. Ondertussen ben ik veganistisch gaan eten, heb mijn haar ultrakort laten knippen en donkerpaars geverfd, en ben bezig een webwinkel op te starten. Alledrie typisch Annica, maar voor mij voelt het alsof ik geen idee heb waar ik mee bezig ben.
Door alles heen blijf ik maskeren. Omdat ik niet weet hoe het anders moet blijkbaar, omdat ik het niet uit kan zetten als anderen om me heen zijn. Omdat het alles makkelijker laat verlopen, ervoor zorgt dat ik de ellende niet hoef te bevestigen of omdat het me afleid. Depressie ligt op de loer, maar dat ligt het zo vaak, dat is niks nieuws. Is dit dan het volgende stadium in dat verwerkingsproces van de diagnose? Boos ben ik al geweest, en bang en verdrietig, en ook zat ik al even in de 'kan mij het allemaal verrotten, ik ben gewoon een superAsperger, beter dan de rest'-fase. Is dit dan de volgende stap?
Vrijdag en zaterdag werd het erger. Maarja, met pms wordt alles erger. Ik was doodmoe, super emotioneel, gesloten, ongemakkelijk, chagrijnig, had hoofdpijn en die fijne mengeling van je verschrikkelijk eenzaam voelen en tegelijk niet uit kunnen en willen reiken. Én maar blijven maskeren. En ergens achter in mijn hoofd dat stemmetje; "Waar ben je nou mee bezig meid?! Ga onder een dekentje liggen en laat de hele wereld vergaan!". Op een gegeven moment was alles teveel. Zelfs de kat die kopjes kwam geven maakte me misselijk.
Na een nacht met de meest waanzinnige dromen {zoals zo vaak} stapte ik uit bed met het voornemen er dan maar een rustige zondag voor mezelf van te maken. Even geen mensen, beetje in huis rommelen, relaxen, zou ik me heus wel weer wat beter voelen. Na een gespannen ontbijt stapte ik op de hometrainer voor een rondje spinning en afreageren. Muziek op, mijn geijkte lijstje herrie en na het eerste minuutje sprinten, na nog geen 12 minuten op de fiets, was het er ineens. Er vrat zich iets door mijn buik naar boven en voor ik het wist zat ik loeihard te janken. En wervelstorm aan gedachten barstte los. "waar doe ik het voor, wat heeft het voor zin, het gaat toch nergens heen, winkel gaat niet lukken, ik hou nooit wat vol, wat zien mensen in godsnaam in me, ze zien het allemaal verkeerd, muren komen op me af, ik móet hier weg, maar ik kan nergens heen en waar ik ook heen ga, ik neem altijd mezelf mee en ik. ben. ver. schríkkelijk! en ik háát autisme en ik hou niemand over en ik wil gewoon rust, god, alsjeblieft, geef me rust." Het huilen hield niet op, de gedachten hielden niet op, dus ik heb mezelf onder de douche gezet tot ik rustiger werd.
De gedachten veranderden in depressie en moeheid, het negatieve gevoel achter de gedachten heeft zich vastgenageld ergens in mij. Het huilen hield met een knallende hoofdpijn op, maar met elk geluid van de buren, elk berichtje op mijn telefoon, komt het weer; alles is te veel. Ik heb de rest van de dag doorgebracht met afleveringen van QI, slapen en wat rondrommelen op internet, de telefoon lag op stil ergens in een hoek, ik voel me echt belabberd. Straks ga ik nog weer even douchen om mijn lijf te ontspannen voor ik naar bed ga en dan hoop ik dat ik me morgen wat beter voel.

zondag 29 januari 2017

Uit de kast...

Op Autisme- en Asperger-fora worden regelmatig berichten geplaatst die in de basis over één ding gaan; hoe open kan, mag of moet ik zijn over mijn diagnose. Wie vertel ik het wel? Wie niet? Wat zijn de gevolgen daarvan?
Het is iets waar ik de laatste tijd ook wel mee zit. Eén ding is voor mij wel altijd duidelijk geweest; ikzélf ben de gene die het iemand verteld. Zo heb ik meer controle over wie het weet én kan ik waar nodig meteen één en ander verduidelijken aan de persoon die het te weten komt. Dat is duidelijk en veilig voor mij en voorkomt hopelijk misverstanden, geroddel of gegis. Ik heb dus de mensen in mijn omgeving die het weten ook gevraagd of ze het niet rond willen strooien en hoop dat ze daar respect voor hebben.
Het probleem is dat mensen toch nog vaak een verkeerd en/of negatief beeld hebben van autisme. Dus als iemand die mij bijvoorbeeld van de supermarkt kent het te weten komt ben ik bang dat er op die vooroordelen of misvattingen actie wordt ondernomen. Dat mensen me uit de weg gaan misschien, of gaan roddelen, of me juist gaan benaderen alsof ik zwakzinnig ben, bijvoorbeeld. Nog ingewikkelder wordt het wanneer iemand iets dichterbij staat, bijvoorbeeld een collega. Want hoe ga je om met vragen om wat je nodig hebt als Asperger, zonder dat je eigenlijk uit de kast wilt komen. En stel, ze weten het wel, en de reactie is niet prettig, dan zit je er maar mooi mee. Dit zijn allemaal geen makkelijke dingen áls je al moeite hebt met het handelen van sociale situaties (of zelfs misschien een sociale angststoornis hebt), zoals veel autisten dat ervaren, incluis mezelf. Het maakt je nog meer onzeker, terughoudend, zenuwachtig of zelfs bang.
Ik lees geregeld verhalen van mensen die open zijn over hun diagnose en daar de hele nare gevolgen van ondervinden. Mensen die gepest worden op hun werk door collega's die afgunstig zijn op de in hun ogen speciale behandeling die diegene krijgt van de baas, terwijl er alleen maar tegemoet wordt gekomen aan wat de Asperger in kwestie nodig heeft om zijn werk beter uit te kunnen voeren. Mensen die hun ouderlijk huis uitgeschopt worden omdat ze zich zouden aanstellen en ouders hebben die zich totaal niet geroepen voelen om zich te verdiepen in de diagnose en zich beledigd, gekwetst en kortzichtig opstellen. Maar ook mensen die dakloos en geïsoleerd raken nadat ze dachten hun buren te kunnen vertrouwen en vervolgens genegeerd worden als een melaatse omdat het allemaal maar ingewikkeld is en niet 'normaal'... waarna er een brief kwam van de huisbaas, dat er niet verhuurd kon worden aan psychiatrische patiënten en of diegene even zo snel mogelijk kon verhuizen.
En ook al voelde ik me vaak heel kwetsbaar en onwennig, ik heb tot nog toe het geluk gehad niet van dat soort hele slechte reacties te krijgen. Wel onbegrip, goed bedoelde dooddoeners, stilte, pijnlijke adviezen, ongeloof en andere moeilijke dingen. Maar ook begrip, of zeker pogingen tot begrip. en ook gewoon de ruimte om te mogen zijn zoals ik ben, zelfs al is er onbegrip over hoe Asperger nou eigenlijk werkt. Dit gaat dan over de handvol mensen die ik het zelf heb verteld en de mensen op mijn social media plekjes.
Maar nu ik op Facebook {privé}, Twitter {@WezenlijkAnnica} en Blogspot actief en open ben over autisme, zou in principe iedereen die mij kent, en niet kent, erachter kunnen komen dat ik Asperger heb. Terug under cover als NeuroTypisch Mens gaat niet meer; wat online staat, blijft voor eeuwig online. Tegelijk is verstoppen wie en wat ik ben iets wat ik mezelf zou aandoen, in plaats van dat ik mezelf ermee help. Dus, ja, ik wil gewoon filterloos kunnen leven, zowel online als in het dagelijks leven, maar ik ben bang voor het stigma. Dat is natuurlijk reëel, maar als Asperger zal ik er ook wel weer veel te veel over nadenken... de aard van het beestje he.
Maar toch, mocht je dit lezen en je kent mij... Wees niet bang om het er met mij over te hebben als je dat wilt, maar hou je kennis misschien verder nog even een beetje voor je ;-)

vrijdag 13 januari 2017

Vertrouwen

Vanochtend stapte ik met een zwaar hoofd uit bed. Er knaagde iets, wezenlijke overpeinzingen over mij en de wereld om me heen. Het liet me de hele ochtend niet los, het kneep mijn maag samen en maakte mijn hart onrustig. Om half 12 zou ik een gesprek hebben met mijn therapeute en tijdens de treinrit daarnaartoe liep de kwestie zo dol in mijn hoofd dat ik mezelf erop betrapte te huilen in mijn gelukkig lege coupé.
Het is ook geen klein onderwerp, vertrouwen. Vertrouwen in de mensen om je heen, vertrouwen in de communicatie die je met hen hebt, vertrouwen in wederzijdse eerlijkheid en openheid, transparantie en goede wil. Het vertrouwen dat de mensen in je omgeving zijn zoals ze overkomen en zeggen wat ze denken, dat je elkaar daadwerkelijk kent en dat je beeld van elkaar waarlijk is.
Ik heb wat dat betreft twee handicaps. Aan de ene kant heb ik een verleden waarin ik veel angst, onduidelijkheid en instabiliteit heb ervaren. Mensen om mij heen waren kwaadwillend, leugenachtig, hadden twee gezichten en achterliggende motieven. Er gebeurde dingen waar ik niet over mocht praten, of dat nu rechtstreeks van me gevraagd werd of omdat ik wel wist dat dat niet mocht. Ik leerde in juist die vormende kinder- en tienerjaren dat mensen niet te vertrouwen zijn, dat iedereen een kwaadaardige kant heeft, dat liegen in de menselijke aard zit. Natuurlijk weet ik ergens best dat de meeste mensen niet zo zijn, maar dat weten lost niet ineens die diepgewortelde lessen op.
Aan de andere kant is er Asperger. Mensen met een niet-autistisch brein communiceren vaak onduidelijker dan een autist kan volgen. Mensen denken dat de ander dingen wel inziet of snapt, doen vaag of onduidelijk, vinden het normaal dingen niet te vertellen of uit te leggen, vertellen leugentjes om bestwil. Maar wat niet expliciet gezegd wordt, gaat aan een autist voorbij. Net als lichaamstaal, stemnuances, cynisme, hints en alle andere subtiliteiten. Dat weten maakte mij onbewust steeds onzekerder in het afgelopen jaar. Want wat krijg ik niet mee dan? En zie ik het wel als iemand tegen me liegt? Wanneer is 'niet vertellen' hetzelfde als 'iets achterhouden'?
Ik merk dat ik vaak iedereen gewoon maar niet vertrouw. De meeste dagen neem ik alles met korrels zout, neem altijd aan dat er nog iets meer zit achter iemands woorden of gedrag, zie bij alles een achterliggend motief. Ik ben dan ook een behoorlijke Sherlock en kan dingen erg uitpluizen, op zoek naar de duidelijkheid die ik van de persoon in kwestie niet krijg. Jammer genoeg wordt dan later regelmatig bevestigd dat het klopt wat ik had uitgedacht en wordt er weer een stukje vertrouwen weggevreten. Ik heb wel het gevoel dat ik een aardig werkende radar heb ontwikkeld voor wanneer dingen niet lijken te kloppen, maar soms weet ik ook niet of niet misschien een beetje paranoïde ben.
Deze onzekerheden over vertrouwen voegen erg toe aan het bekende overijverige brein dat veel Aspergers ervaren. Voortdurend rondtollende gedachten, gesprekken herhalen, kwesties compleet uithollen tot er enige duidelijkheid ontstaat of tot je uitgeput om 4 uur s'ochtends in slaap valt. Het maakt ook dat ik me verwijder van anderen, en dat is natuurlijk niet zo gek. Hoe kun je een fijn contact hebben met anderen als je zo vaak twijfelt of zelfs wantrouwt?
Het voelt als zo'n veelomvattend probleem...
Volgens mijn therapeute kan ik alleen van deze onzekerheden afkomen door heel veel positieve ervaringen in mijn relaties met anderen. Transparantie, eerlijkheid, wederzijds dingen benoemen, geen halve waarheden, geen weggehouden dingen, heldere duidelijkheid. Mijn ervaringen in het verleden die zich zo in mijn basis hebben genesteld moeten weggewerkt worden en wellicht zullen dan de Aspergerige onzekerheden ook afnemen. Ik weet alleen niet precies waar te beginnen... maar schrijven is tenminste al iets.


{Disclaimertje; Ja, ik heb gelukkig ook een aantal lieve mensen die ik kan vertrouwen, ik zou er alleen graag wat meer hebben of een vertrouwenswaardiger contact met anderen in mijn omgeving ;-) }