zondag 5 februari 2017

Met het gevaar dat dit een ontzettende mekkerblog wordt, ga ik toch schrijven. Ik wil vaker bloggen en praten met iemand lukt nu toch ook niet.
In de afgelopen week, maar stiekem eigenlijk al oplopend in de weken, zo niet maanden daarvoor, voelt weinig goed. Ik voel me niet goed in mijn huis, in mijn lijf, in mijn contacten, in mijn dagen en al helemaal niet goed in mijn hoofd. Ik ben veel moe, mijn drempel voor overprikkeling is erg laag, ik denk lang en diep na over veel en ik voel me onverbonden met alles en iedereen om me heen. Ik ben op zoek naar nieuwe impulsen, wil 'anders', maar kan dat amper aan en schuw ervan weg zodra het daadwerkelijk vorm krijgt. Ondertussen ben ik veganistisch gaan eten, heb mijn haar ultrakort laten knippen en donkerpaars geverfd, en ben bezig een webwinkel op te starten. Alledrie typisch Annica, maar voor mij voelt het alsof ik geen idee heb waar ik mee bezig ben.
Door alles heen blijf ik maskeren. Omdat ik niet weet hoe het anders moet blijkbaar, omdat ik het niet uit kan zetten als anderen om me heen zijn. Omdat het alles makkelijker laat verlopen, ervoor zorgt dat ik de ellende niet hoef te bevestigen of omdat het me afleid. Depressie ligt op de loer, maar dat ligt het zo vaak, dat is niks nieuws. Is dit dan het volgende stadium in dat verwerkingsproces van de diagnose? Boos ben ik al geweest, en bang en verdrietig, en ook zat ik al even in de 'kan mij het allemaal verrotten, ik ben gewoon een superAsperger, beter dan de rest'-fase. Is dit dan de volgende stap?
Vrijdag en zaterdag werd het erger. Maarja, met pms wordt alles erger. Ik was doodmoe, super emotioneel, gesloten, ongemakkelijk, chagrijnig, had hoofdpijn en die fijne mengeling van je verschrikkelijk eenzaam voelen en tegelijk niet uit kunnen en willen reiken. Én maar blijven maskeren. En ergens achter in mijn hoofd dat stemmetje; "Waar ben je nou mee bezig meid?! Ga onder een dekentje liggen en laat de hele wereld vergaan!". Op een gegeven moment was alles teveel. Zelfs de kat die kopjes kwam geven maakte me misselijk.
Na een nacht met de meest waanzinnige dromen {zoals zo vaak} stapte ik uit bed met het voornemen er dan maar een rustige zondag voor mezelf van te maken. Even geen mensen, beetje in huis rommelen, relaxen, zou ik me heus wel weer wat beter voelen. Na een gespannen ontbijt stapte ik op de hometrainer voor een rondje spinning en afreageren. Muziek op, mijn geijkte lijstje herrie en na het eerste minuutje sprinten, na nog geen 12 minuten op de fiets, was het er ineens. Er vrat zich iets door mijn buik naar boven en voor ik het wist zat ik loeihard te janken. En wervelstorm aan gedachten barstte los. "waar doe ik het voor, wat heeft het voor zin, het gaat toch nergens heen, winkel gaat niet lukken, ik hou nooit wat vol, wat zien mensen in godsnaam in me, ze zien het allemaal verkeerd, muren komen op me af, ik móet hier weg, maar ik kan nergens heen en waar ik ook heen ga, ik neem altijd mezelf mee en ik. ben. ver. schríkkelijk! en ik háát autisme en ik hou niemand over en ik wil gewoon rust, god, alsjeblieft, geef me rust." Het huilen hield niet op, de gedachten hielden niet op, dus ik heb mezelf onder de douche gezet tot ik rustiger werd.
De gedachten veranderden in depressie en moeheid, het negatieve gevoel achter de gedachten heeft zich vastgenageld ergens in mij. Het huilen hield met een knallende hoofdpijn op, maar met elk geluid van de buren, elk berichtje op mijn telefoon, komt het weer; alles is te veel. Ik heb de rest van de dag doorgebracht met afleveringen van QI, slapen en wat rondrommelen op internet, de telefoon lag op stil ergens in een hoek, ik voel me echt belabberd. Straks ga ik nog weer even douchen om mijn lijf te ontspannen voor ik naar bed ga en dan hoop ik dat ik me morgen wat beter voel.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten