Niets afmaken

Eén van de typische kenmerken aan het leven van veel mensen met Asperger is dat ze vaak aan dingen beginnen die ze vervolgens niet afmaken. Dat zie je vooral in de vorm van cursussen, opleidingen, hobbies en andere activiteiten die voor langere tijd een belangrijk onderdeel van iemands leven vormen. Natuurlijk is het normaal dat interesses komen en gaan, maar interesses bij mensen met Asperger zijn nogal intens en kunnen dan vaan ook vrij acuut opzij geschoven worden. Ook ik ben hier enorm schuldig aan en het is iets dat de afgelopen dagen een beetje aan mijn humeur vrat. Vooral omdat ik zo worstel om mijn webwinkel, op dit moment het meest op werk of een baan lijkende dat ik heb, op de rails te krijgen.
Als een Asperger ergens in geïnteresseerd raakt, duikt hij of zij er vaak helemaal in en stort zich op alle informatie die er te vinden is. Websites afstruinen, boeken kopen en lezen, cursussen volgen, jezelf helemaal vaardig maken en soms zelfs een opleiding volgen of solliciteren voor een baan die omgaat met dat specifieke onderwerp. Het probleem is dat interesse kan opbranden, het gevoel kan er ineens zijn dat alle leuke dingen eruit zijn gehaald en het onderwerp geeft niet meer de kriebels of kick zoals dat voorheen deed. Dus is de Asperger er klaar mee en vind wellicht al snel een andere intense interesse. Het kan ook zijn dat er ineens iets in het interessegebied voorbij komt dat degene ongemakkelijk maakt waardoor de interesse als het ware bezoedeld wordt. Zo kan een obsessie met paddenstoelen compleet teniet gedaan worden door de angst voor de honden die in het bos los mogen lopen.
De derde, en bij mij zeker de belangrijkste, is uitputting door overprikkeling. Het eeuwig terugkerende probleem bij alles dat een Asperger in zijn of haar leven doet. Om een voorbeeld van mijzelf te nemen; Aan het eind van mijn opleiding Grafsich Vormgeven {dat ik met hakken over de sloot haalde, waarna ik compleet uitgeput was} raakte ik ontzettend geïnteresseerd in boekbinden, waarvoor op dezelfde school een opleiding gegeven werd. Omdat ik echt niet als grafisch vormgever aan de gang wilde {of durfde; het is een enorm streberig wereldje waarin ik me heel klein voelde} ben ik meteen in die opleiding doorgegaan en ging er vol in; materialen kopen, boeken aanschaffen, naar de boekbindbeurs, naar winkels en websites, en dan wekelijks een avond met de trein naar Utrecht voor een avondje intensief les in een groep van tien mensen. Ik vond het te gek, ging als een speer, tot ik na een tijdje ongewild af begon te remmen. Ik begon stilletjes aan op te zien tegen de lesavonden, had moeite met 'gezellig zijn' in de klas {ik maskeerde me natuurlijk al die tijd al suf, wat bergen energie kost}, zat te rillen van de spanning in de trein, had moeite het huiswerk of te krijgen, was vaker ziek waardoor ik me moest ziekmelden en ook ging de kwaliteit van mijn werk achteruit. Ik had teveel van mezelf gevraagd, was veel te hard gegaan en mijn systeem gaf steeds duidelijker aan dat het genoeg begon te worden. Het eerste lesjaar heb ik nog af kunnen ronden om daarna in de zomer te herstellen en het tweede jaar aan te gaan. In dat tweede jaar voelde ik me door alle moeite gedwongen om het jaar aangepast af te maken. Ik zag een opening om als vegetarier te weigeren met leer en beenderlijm te werken, was vaak ziek en volgens mij ben ik zelfs het eind van het jaar niet eens meer aanwezig geweest. Ik vond het verschrikkelijk, maar ik kon op dat moment niet anders of beter dan ik deed en ik was toen het eenmaal over was behoorlijk opgelucht. Maar het is een typisch voorbeeld van hoe een Asperger enthousiast aan iets begint om vervolgens het niet tot een bevredigend eind te kunnen brengen.
Er zijn in mijn leven heel wat hobby's, cursussen en andere obsessies de revue gepasseerd, de meesten niet afgemaakt, naar de achtergrond geduwd of volledig van tafel geveegd en ik vind dat zelf enorm zonde. Voordat ik mijn diagnose kreeg snapte ik er helemaal niks van, zag ik het als een grote zwakte in mezelf en was ik er boos op mezelf over. Nu, met kennis van Asperger, snap ik de redenen. Het blijft natuurlijk wel een bestaande valkuil. Want hoe weet je voor jezelf, wanneer je met heel je hart in iets geïnteresseerd raakt, of je op dingen gaat stuiten waardoor je ermee zou willen of moeten stoppen? Wat het me wel heeft geleerd is om niet meteen heel veel geld uit te geven aan een nieuwe interesse, dat mag alleen als ik het na een tijdje nog stééds interessant vind. Kijk, toch nog iets geleerd...

Tijdsbesteding

Iets waar ik de laatste weken nogal moeite mee heb is het lekker invullen van mijn dagen. Ik heb de neiging om maar wat doelloos rond te hobbelen, veel te veel tijd online te spenderen {met weinig zinvols vaak} of ik doe alleen dingen waarvan anderen zeggen dat ik ze moet doen.
Hoe het nou eigenlijk precíes komt, weet ik niet zo goed, want het voelt alsof ik dit altijd heb. Ik weet dat het niet zo is, want ik kan me weken herinneren dat ik heel productief was en lekker plannetjes maakte en uitvoerde. Waarom lukt me dat nu dan niet? Ik denk dat er gewoon teveel gaande is. Ik heb de hele zomer geprobeerd een eigen webwinkel op te zetten {wat niet lijkt te lukken}, heb heel hard aan mijn relatie gewerkt {wat eveneens niet lijkt te lukken...}, heb veel behandeling gevolgd, er is veel innerlijke ontwikkeling geweest en de afgelopen weken heb ik me erg betrokken gevoeld en ook veel geholpen {voor mijn doen in ieder geval} bij het verhuizen van mijn oma en ik ben zelf vrij actief bezig met het zoeken naar een nieuwe woonplek. Het is veel! Blijkbaar ben ik dus gewoon mijn dagelijkse gedoetje kwijt. Ik verlang naar weken waarin de dagen voorbij glijden en ik me rustig aan bezig hou met boodschappen doen, mijn huis op orde houden, handwerken, sporten en misschien één of twee sociale activiteiten. Ik verlang naar dat evenwicht en overzicht.
Dus moet ik dat terug zien te veroveren dan maar...
Oma is verhuist en haar oude huis is leeg, we zijn eigenlijk klaar, dus dat kan van de lijst met gaande zaken afgestreept worden.
Zelf een andere sociale huurwoning vinden ligt grotendeels buiten mijn controle, dus daar kan ik verder niet heel veel aan doen. Ik doe wel wat ik kan en verder moet ik er maar het beste van maken in het huis waar ik nu woon.
Het proberen op te zetten van mijn webwinkel kan alleen als ik daar ruimte voor heb en dus al evenwicht en overzicht heb gekregen. Maar ik kan allicht zorgen dat ik in ieder geval weer een beetje verderging waar ik gebleven was, al is het maar met het maken van een to do lijst.
Behandeling en de mindfulness-cursus blijven, maar ik wil ook dat ze blijven en kunnen makkelijk onderdeel zijn van mijn wekelijkse routine.
Andere dingen hebben hun tijd nodig en het enige wat ik kan doen is ze dat geven. Hoe moeilijk ook, maar forceren helpt al helemaal niet natuurlijk. Als ik weer meer evenwicht en rust in mijn dagelijks leven heb, komen ook op die vlakken waarschijnlijk meer duidelijkheid. Hoop ik natuurlijk.
Ik ga zo maar eens kijken waar ik ga beginnen, met het maken van een lijstje van dingen die ik kan en moet doen hier in huis. Huisje op orde betekend meer orde in je hoofd... Dat is een mooie klus voor de komende dagen. Maandag heb ik mindfulness, dus doe ik verder wat rustig aan, maar dinsdag ga ik dan maar weer eens mijn schouders onder mijn handwerken en webshop zetten.
De goede voornemens zijn er in ieder geval..

Druk met behandeling

Op dit moment volg ik, voor mijn doen, veel behandeling. Het liep gewoon een beetje zo, maar ik heb het ook besloten aan te gaan. Ik merk dat ik groei en die groei wil ik blijven bevorderen, en over jezelf leren en beter met dingen leren omgaan is daar dan natuurlijk heel belangrijk in. En ik merk ook hoe fijn het gewoon is om bij mensen en instanties te zijn die ingesteld zijn op het omgaan met mensen met autisme. Het is wat dat betreft zó anders dan vrijwel alle andere hulpverleners en Ggz-instellingen die ik heb gehad. Ook weer een bevestiging dat het goed was om achter die diagnose aan te gaan, en dat die diagnose dus echt ook gewoon klopt.
Ik ben natuurlijk een tijdje geleden van psycholoog gewisseld. Het was even wennen, maar eigenlijk gaan de gesprekken met haar nu heel goed. Ze grijpt goed terug op vorige gesprekken, leest mij goed, is rustig en doordacht. Af en toe weet ze me zo te leiden dat ik tot antwoorden of beseffen kom die ik zelf niet zou vinden en dat is heel fijn. Het is fijn om een plek te hebben waar je kunt klagen over jezelf en de wereld om je heen en dan weer naar huis gaat met meer rust en inzicht over die onderwerpen.
Met haar ben ik ook met PsyMate begonnen. Dit is een app die je op je mobiel zet waarmee je in kaart kunt brengen hoe je je dagelijks voelt en hoe dingen je beïnvloeden. In de loop van de dag krijg je zo'n acht tot tien keer op willekeurige momenten een melding dat er een vragenlijst klaarstaat en die vul je dan in. Er wordt dan bijvoorbeeld gevraagd of je moe bent, geïrriteerd, onzeker of blij, welke middelen je misschien gebruikt hebt, waar en met wie je bent en wat je aan het doen bent. Ook is een ochtend- en avondlijst waarmee je de app dagelijks start en afrond. Dat doe je dan een week en daarna kan je met je behandelaar kijken waar knelpunten zitten, waar je aan zou kunnen werken, of wat gewoon lekker goed gaat en je zo moet zien te houden. Ik ben benieuwd wat er volgende week uit de statistieken rolt voor mij. Ook al weet je vaak wel een beetje of je een goede of slechte periode hebt gehad, toch kan er uit zo'n gedetailleerde kijk op je dagelijks leven wel nieuwe kennis rollen.
En daarnaast doe ik nu een Mindfulness Training voor volwassenen met Asperger Syndroom. Ik vond het in eerste instantie heel eng om een groepsding te gaan doen, omdat ik me ongemakkelijk voel in groepen, maar ook omdat ik me nog nooit in een groep Aspergers had bevonden. Het intakegesprek was echter zo positief dat dat me overhaalde het toch te gaan doen. Ik had al eerder met mindfulness gespeeld, dus ik dacht dat ik dat wel zou redden. Het grappige is dat de hele zaak omgedraaid is, nu na 2 lessen. Als ik daar ben voel ik me ongemakkelijk bij de meditatie-oefeningen en vind het heerlijk om herkenning te vinden bij wat de mensen in de groep vertellen. Het is heel cliché misschien, maar het is echt geweldig om eens niet de rare in de groep te zijn en vrijuit te kunnen delen over hoe je dingen ervaart.  Dat ik de oefeningen daar minder fijn vind is omdat er twee begeleiders zijn die de groep leiden en dan overzien, waardoor ik onrustig wordt, me bekeken voel. Thuis gaan de oefeningen gelukkig goed en is het meer het oppakken van een oude interesse dan iets nieuws en vreemds. Grotendeels wel een positieve ervaring dus.
Al met al ben ik één of twee keer per week op pad voor een gesprek of les en deze week vul ik dus dagelijks die vragenlijsten in. Soms voelt het wel alsof het een beetje veel is, maar zoals ik aan het begin al zei; ik wil de vaart erin houden en mocht die vaart iets te hard gaan, kunnen we vast wel ergens een beetje afremmen.