Eén van de typische kenmerken aan het leven van veel mensen met Asperger is dat ze vaak aan dingen beginnen die ze vervolgens niet afmaken. Dat zie je vooral in de vorm van cursussen, opleidingen, hobbies en andere activiteiten die voor langere tijd een belangrijk onderdeel van iemands leven vormen. Natuurlijk is het normaal dat interesses komen en gaan, maar interesses bij mensen met Asperger zijn nogal intens en kunnen dan vaan ook vrij acuut opzij geschoven worden. Ook ik ben hier enorm schuldig aan en het is iets dat de afgelopen dagen een beetje aan mijn humeur vrat. Vooral omdat ik zo worstel om mijn webwinkel, op dit moment het meest op werk of een baan lijkende dat ik heb, op de rails te krijgen.
Als een Asperger ergens in geïnteresseerd raakt, duikt hij of zij er vaak helemaal in en stort zich op alle informatie die er te vinden is. Websites afstruinen, boeken kopen en lezen, cursussen volgen, jezelf helemaal vaardig maken en soms zelfs een opleiding volgen of solliciteren voor een baan die omgaat met dat specifieke onderwerp. Het probleem is dat interesse kan opbranden, het gevoel kan er ineens zijn dat alle leuke dingen eruit zijn gehaald en het onderwerp geeft niet meer de kriebels of kick zoals dat voorheen deed. Dus is de Asperger er klaar mee en vind wellicht al snel een andere intense interesse. Het kan ook zijn dat er ineens iets in het interessegebied voorbij komt dat degene ongemakkelijk maakt waardoor de interesse als het ware bezoedeld wordt. Zo kan een obsessie met paddenstoelen compleet teniet gedaan worden door de angst voor de honden die in het bos los mogen lopen.
De derde, en bij mij zeker de belangrijkste, is uitputting door overprikkeling. Het eeuwig terugkerende probleem bij alles dat een Asperger in zijn of haar leven doet. Om een voorbeeld van mijzelf te nemen; Aan het eind van mijn opleiding Grafsich Vormgeven {dat ik met hakken over de sloot haalde, waarna ik compleet uitgeput was} raakte ik ontzettend geïnteresseerd in boekbinden, waarvoor op dezelfde school een opleiding gegeven werd. Omdat ik echt niet als grafisch vormgever aan de gang wilde {of durfde; het is een enorm streberig wereldje waarin ik me heel klein voelde} ben ik meteen in die opleiding doorgegaan en ging er vol in; materialen kopen, boeken aanschaffen, naar de boekbindbeurs, naar winkels en websites, en dan wekelijks een avond met de trein naar Utrecht voor een avondje intensief les in een groep van tien mensen. Ik vond het te gek, ging als een speer, tot ik na een tijdje ongewild af begon te remmen. Ik begon stilletjes aan op te zien tegen de lesavonden, had moeite met 'gezellig zijn' in de klas {ik maskeerde me natuurlijk al die tijd al suf, wat bergen energie kost}, zat te rillen van de spanning in de trein, had moeite het huiswerk of te krijgen, was vaker ziek waardoor ik me moest ziekmelden en ook ging de kwaliteit van mijn werk achteruit. Ik had teveel van mezelf gevraagd, was veel te hard gegaan en mijn systeem gaf steeds duidelijker aan dat het genoeg begon te worden. Het eerste lesjaar heb ik nog af kunnen ronden om daarna in de zomer te herstellen en het tweede jaar aan te gaan. In dat tweede jaar voelde ik me door alle moeite gedwongen om het jaar aangepast af te maken. Ik zag een opening om als vegetarier te weigeren met leer en beenderlijm te werken, was vaak ziek en volgens mij ben ik zelfs het eind van het jaar niet eens meer aanwezig geweest. Ik vond het verschrikkelijk, maar ik kon op dat moment niet anders of beter dan ik deed en ik was toen het eenmaal over was behoorlijk opgelucht. Maar het is een typisch voorbeeld van hoe een Asperger enthousiast aan iets begint om vervolgens het niet tot een bevredigend eind te kunnen brengen.
Er zijn in mijn leven heel wat hobby's, cursussen en andere obsessies de revue gepasseerd, de meesten niet afgemaakt, naar de achtergrond geduwd of volledig van tafel geveegd en ik vind dat zelf enorm zonde. Voordat ik mijn diagnose kreeg snapte ik er helemaal niks van, zag ik het als een grote zwakte in mezelf en was ik er boos op mezelf over. Nu, met kennis van Asperger, snap ik de redenen. Het blijft natuurlijk wel een bestaande valkuil. Want hoe weet je voor jezelf, wanneer je met heel je hart in iets geïnteresseerd raakt, of je op dingen gaat stuiten waardoor je ermee zou willen of moeten stoppen? Wat het me wel heeft geleerd is om niet meteen heel veel geld uit te geven aan een nieuwe interesse, dat mag alleen als ik het na een tijdje nog stééds interessant vind. Kijk, toch nog iets geleerd...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten