Zin

Ik heb soms van die hele kriebelige gevoelens de laatste tijd. Ik vroeg me al een tijdje af wat ze nu precies zijn en ik besef me nu dat het 'zin' is. Zin in mijn dagelijks bestaan. In tegenstelling tot het neutrale tot timide humeur dat mijn eeuwige basis is en het altijd terugkerende gevoel dat ik vaak "gezonde tegenzin" noemde. Ik had vanmorgen zelfs zin om uit bed te komen. En dat is niet eens de eerste keer de afgelopen weken.
Het bizarre is dat ik deze gevoelens zo vreemd ben dat ik er niet eens meteen een naam voor had, ze niet meteen herkende.

Ik hoop dat het nog even blijft.

Even de stilte verbreken

Er vinden zich hier wat ontwikkelingen plaats. Voor de meeste mensen misschien niet veel bijzonders, maar voor mij best wel. Ik kan en wil (nog) niet alles vertellen, maar het is allemaal wel terug te leiden naar het krijgen van en leren omgaan met de Asperger diagnose. Beseffen hoe je brein werkt, dat er redenen zijn voor jouw zowel bijzondere als vaak ook negatievere gedrag, dat je ok bent zoals je bent en dat je kunt leren hoe daarmee om te gaan, dat doet heel veel met je en werkt door in je hele bestaan. Dat is bijna niet uit te leggen, hóe ver het allemaal doorwerkt in jezelf. Ik heb het zo nog nooit ervaren en dat maakt het voor mij alleen maar duidelijker dat al die voorgaande diagnoses en behandelingen niet de juiste waren.
Maarja, ik denk dat het voor de buitenwereld vooral overkomt als heel erg met mezelf bezig zijn. Op een positieve manier hoop ik. En inderdaad, ik ben aan het leren en oefenen en testen. Ik probeer actief te zijn, en sociaal, en dan goed balans te maken door ook meer dan genoeg tijd te besteden aan dingen waar ik van ontspan of me een beetje in kan verstoppen of zelfs afreageren. Ik probeer nog meer op mijn voeding, slaap en sporten te letten en ben bezig mindfulness in mijn dagelijks leven op te nemen. Daarnaast heb ik alle remmen los gegooid en ben, onder andere ook om depressie op afstand te houden, bijna elke dag bezig om met de hand mooie dingen te maken.
Het is een kwestie van veel vallen en dan weer opstaan en dat zal nog wel even zo blijven. Zo was ik vorige week een paar dagen heel actief en extravert en happy en heb dat moeten bekopen met een aantal dagen waarop ik doodmoe, overprikkeld en heel down en naar binnen gekeerd was. Ik ging dus even veel te hard en heb toen niet in acht genomen dat ik, ook al voel ik me geweldig, wel op mijn rust en me-time moet letten. En tussen alle ontwikkelingen door blijf ik hardnekkig en onverbeterlijk eeuwig achter het huishouden aan rennen. Zelfs met behulp van een schoonmaakroostertje en een moeder die stok achter de deur speelt, krijg ik die goede huisvrouw-gewoontes maar niet aangeleerd. Niet dat het hier een bende is hoor, gelukkig, maar ik doe dingen vaak alleen als ze moeten, en geen seconde eerder...
Ondertussen heb ik mijn onderwerp voor deze blogpost helemaal losgelaten en zit maar wat te schrijven... Dat krijg je ervan als je te lang niet schrijft, dan hoopt alles zich een beetje op in het 'moet ik over schrijven'-laatje in je hoofd. Komt goed, het voornemen was om de stilte hier te doorbreken en weer één of twee keer per week hier te schrijven, gewoon, wanneer het in me opkomt.