Ik kan merken dat ik eigenlijk chronisch overprikkeld ben de afgelopen tijd. Waarschijnlijk sinds ongeveer een paar weekjes voor de Asperger-diagnose. Alles is te veel omdat de emmer eigenlijk voortdurend al tot de rand toe gevuld is.
Hoe ik dat weet? Ik ben een mokkige uberfeministische zuurpruim verpakt in het uiterlijk van een teruggetrokken jonge vrouw. In mijn hoofd loop ik te chagrijnen over werkelijk alles, en op alles wat op me af komt reageer ik ontwijkend of afwijzend.
Waar ik normaal een zucht slaakte wanneer een film weer eens vol zat met nutteloos naakt en seksistische clichés, maar ik wel verder wilde kijken omdat het verhaal goed was, zal ik nu de film uitzetten en half scheldend iets beters gaan zoeken (en nog uren de frustratie herkauwen).
Waar ik normaal alleen probeerde te herleiden welke buur nu weer harde muziek draaide, om vervolgens met mijn eigen muziek aan verder te gaan met mijn dag, wordt die buur nu drie keer de hel in verwenst en moet ik mijn best doen om niet te gaan huilen.
Waar ik normaal met een hartgrondig "blegh!" reageerde op een graanvelletje in mijn havermout, maar die havermout verder met smaak op at, gooi ik nu kokhalzend de hele kom in de vuilnisbak en hoef ik drie dagen geen havermout meer.
Waar ik normaal rustig op zoek ga naar iemand die ik in een winkel kwijtraak, voel ik me nu verloren en raak ik in paniek.
Waar ik normaal als Vriendlief voorstelt een film te gaan kijken vrij snel aan dat idee kan wennen en kan bedenken wat ik zou willen zien, kaats ik nu het idee af omdat zo'n film vol kan zitten met geluiden, thema's en drama dat ik nu niet kan hebben.
Het liefst verstop ik me in mijn huis, met mijn handwerkspullen, mijn muziek, mijn historische documentaires, mijn boeken, mijn dieren, mijn veilige sfeertje. En dat lijkt heel haalbaar, maar dat kan natuurlijk niet. Het leven wacht, de buitenwereld wacht, de mensen om mij heen wachten.
Daarnaast vind ik mezelf helemaal niet leuk zo. Ik voel me nukkig, beperkt, lelijk, en vooral heel moe. Een versie van mezelf zoals ik over tig jaar, zonder aan mezelf te werken, zou kunnen zijn. Zo'n sikkeneurig oud wijf dat iedereen van zich af blaft en vanachter haar geraniums stiekem de hele straat in de gaten houdt en commentaar heeft op alles wat ze de mensen ziet doen. Dat oude wijf zit de echte mij behoorlijk in de weg. Natuurlijk is ze een deel van de echte mij, iedereen heeft zo'n mokkende zuurpruim ergens achterin zijn hoofd, maar ik zie de echte mij toch meer als de redelijk happy versie die ik normaal ben. Die zit toch een stuk lekkerder in dit vel.
Maar ik zal er even doorheen moeten denk ik. Tot ik meer rust heb in mezelf, over mijzelf. Want al dat bezig zijn met Asperger, wie en hoe je nu bent, hoe je er mee om kan gaan, wat je nodig hebt, etc, etc, dát zorgt ervoor dat mijn emmer zo gevuld is. Alsof ik ben geëmigreerd naar een nieuw land en nog erg moet wennen aan de cultuur. Voordeel van een nieuw land is natuurlijk dat er ook genoeg leuke dingen zijn te ontdekken, als je je cultuurshock eenmaal een beetje te boven bent. Maar dat komt nog wel. Eerst even uit chagrijnen.
zaterdag 30 januari 2016
woensdag 27 januari 2016
Overkomen
Toen ik een jaar of 18 was, kreeg ik bij GGz een vragenlijst. Een van de vragen op die lijst was; "Als je één dag iemand anders zou kunnen zijn, wie zou je dan willen zijn?" Mijn antwoord was dat ik iemand in mijn directe omgeving zou willen zijn, zodat ik zou kunnen zien hoe ik zelf was.
Waarschijnlijk werd dat antwoord daar en toen uitgelegd als een soort egocentrisme of een diepe onzekerheid. Maar vandaag de dag zou ik nog steeds datzelfde antwoord willen geven. Want ik heb het idee dat ik een vertekend beeld heb van mij. Zeg maar 'Annica zoals de mensen om haar heen haar meemaken'.
Voor mijzelf ben ik vaak niet onduidelijk, arrogant, afgesloten, nukkig of niet reagerend. Toch hoor ik steeds vaker dat ik wel zo over kan komen. Voor mijzelf vat ik wat een ander zegt altijd op zoals het bedoeld is. Toch is dat voor de ander regelmatig niet zo. En als dat niet teruggekoppeld word, zal ik dat ook nooit weten.
Klein voorbeeldje;
Gisteren zat ik op de bank met mijn buurvrouw, toen ik een hoestbui kreeg en naar de keuken rende om water te drinken. Nog hoestend kwam ik terug met mijn glas water en wat keelpastilles. "Oh, ik zie daar dropjes liggen!" zegt mijn buuf, doelend op de zak drop op mijn bureau, waarop ik meteen antwoord met een kort "Nee, die helpen voor geen meter." Dit had makkelijk kunnen resulteren in een miscommunicatie, want wat zij bedoelde is dat ze zelf dropjes wilde, terwijl ik, helemaal in de weer met mijn hoest, haar opmerking meteen op mezelf betrok en geen andere bedoelingen achter haar opmerking zag. Nu had mijn buufje de helderheid van geest om te snappen dat haar opmerking voor mij niet duidelijk genoeg was en gewoon meteen terug te koppelen naar mij dat dat gebeurde op dat moment. En minuut laten zat zij drop te snoepen en was mijn hoestbui over en kletsten we verder.
Maar veel mensen slikken op zo'n moment hun woorden in, komen er niet op terug en zal het voor hen altijd een vreemde reactie van mijn kant blijven. En zal ik dus nooit weten dat ik op dat moment onhandig of zelfs onbeleefd overkwam.
En dat maakt mij soms heel onzeker. Want, ja, ik weet dat ik anders ben in mijn omgang. Maar dat is alleen maar met de kennis van wat ik wéét dat niet vloeiend gaat. Daarnaast is er nog een heleboel wat ik niet weet omdat mensen me het niet zeggen. Soms zou ik gewoon dagelijks een interview doen met iedereen die ik die dag heb gezien of gesproken om te weten te komen hoe ik was in het contact.
Het ergste vind ik nog dat een aantal mensen om mij heen mijn soms rottige overkomen aannemen als "oh, dat is Annica weer, typisch". Daarbij lijken ze aan te nemen dat ik me bewust ben van bijvoorbeeld mijn chagrijnige hoofd, dat het me niet kan schelen hoe ik overkom op anderen. Nee, ik vind het rot dat als ik moe ben, ik dan boos kijk of maar wat lijk te mompelen ter antwoord op een vraag. Want in mijn hoofd staat mijn gezicht normaal en zei ik normaal iets terug. Zo komt het alleen niet over, want ik ben moe en dan zak ik langzaam weg in mezelf en kost het me heel veel moeite om bewust mijn aanwezige gezicht te tonen. En heb ik dus weer geen idee hoe ik werkelijk overkom.
Ik vind het een moeilijke kwestie. En wellicht ook iets waar ik alleen uit kom door heel veel met de mensen om me heen te praten, duidelijkheid te creëren voor beide partijen. Een gesprek zonder eind waarschijnlijk.
Waarschijnlijk werd dat antwoord daar en toen uitgelegd als een soort egocentrisme of een diepe onzekerheid. Maar vandaag de dag zou ik nog steeds datzelfde antwoord willen geven. Want ik heb het idee dat ik een vertekend beeld heb van mij. Zeg maar 'Annica zoals de mensen om haar heen haar meemaken'.
Voor mijzelf ben ik vaak niet onduidelijk, arrogant, afgesloten, nukkig of niet reagerend. Toch hoor ik steeds vaker dat ik wel zo over kan komen. Voor mijzelf vat ik wat een ander zegt altijd op zoals het bedoeld is. Toch is dat voor de ander regelmatig niet zo. En als dat niet teruggekoppeld word, zal ik dat ook nooit weten.
Klein voorbeeldje;
Gisteren zat ik op de bank met mijn buurvrouw, toen ik een hoestbui kreeg en naar de keuken rende om water te drinken. Nog hoestend kwam ik terug met mijn glas water en wat keelpastilles. "Oh, ik zie daar dropjes liggen!" zegt mijn buuf, doelend op de zak drop op mijn bureau, waarop ik meteen antwoord met een kort "Nee, die helpen voor geen meter." Dit had makkelijk kunnen resulteren in een miscommunicatie, want wat zij bedoelde is dat ze zelf dropjes wilde, terwijl ik, helemaal in de weer met mijn hoest, haar opmerking meteen op mezelf betrok en geen andere bedoelingen achter haar opmerking zag. Nu had mijn buufje de helderheid van geest om te snappen dat haar opmerking voor mij niet duidelijk genoeg was en gewoon meteen terug te koppelen naar mij dat dat gebeurde op dat moment. En minuut laten zat zij drop te snoepen en was mijn hoestbui over en kletsten we verder.
Maar veel mensen slikken op zo'n moment hun woorden in, komen er niet op terug en zal het voor hen altijd een vreemde reactie van mijn kant blijven. En zal ik dus nooit weten dat ik op dat moment onhandig of zelfs onbeleefd overkwam.
En dat maakt mij soms heel onzeker. Want, ja, ik weet dat ik anders ben in mijn omgang. Maar dat is alleen maar met de kennis van wat ik wéét dat niet vloeiend gaat. Daarnaast is er nog een heleboel wat ik niet weet omdat mensen me het niet zeggen. Soms zou ik gewoon dagelijks een interview doen met iedereen die ik die dag heb gezien of gesproken om te weten te komen hoe ik was in het contact.
Het ergste vind ik nog dat een aantal mensen om mij heen mijn soms rottige overkomen aannemen als "oh, dat is Annica weer, typisch". Daarbij lijken ze aan te nemen dat ik me bewust ben van bijvoorbeeld mijn chagrijnige hoofd, dat het me niet kan schelen hoe ik overkom op anderen. Nee, ik vind het rot dat als ik moe ben, ik dan boos kijk of maar wat lijk te mompelen ter antwoord op een vraag. Want in mijn hoofd staat mijn gezicht normaal en zei ik normaal iets terug. Zo komt het alleen niet over, want ik ben moe en dan zak ik langzaam weg in mezelf en kost het me heel veel moeite om bewust mijn aanwezige gezicht te tonen. En heb ik dus weer geen idee hoe ik werkelijk overkom.
Ik vind het een moeilijke kwestie. En wellicht ook iets waar ik alleen uit kom door heel veel met de mensen om me heen te praten, duidelijkheid te creëren voor beide partijen. Een gesprek zonder eind waarschijnlijk.
woensdag 20 januari 2016
Moe geknokt
Vanmiddag was ik met mijn moeder aan het winkelen en ik had de hele dag al moeite om er een beetje bij te blijven, moeite met echt aanwezig zijn bij het uitje en met enthousiast zijn {ik vind winkelen vaak hartstikke gezellig met mijn moeder, dus enthousiast ben ik dan vaak echt wel}. Ik heb dat sinds de dag dat ik de diagnose kreeg best veel. Ik ben stil, zit net niet zo lekker in mijn vel, loop veel na te denken en ben emotioneel, of voel me juist blanco of niet verbonden met waar ik ben. Ik loop er soms een beetje vaag bij zeg maar. Niet zo gek, het is toch een pittige situatie.
Als laatste gingen we nog even naar AH om boodschappen te doen. We gingen ieder ons eigen gang in de grote winkel en ik bleef rondhangen bij de groenteafdeling, want ik kon me niet concentreren. Ik keek wel op mijn boodschappenlijstje, maar nam niet in me op wat ik las en door de drukte en doordat ik de winkel niet kende ontstond er chaos in mijn hoofd. Al snel voelde ik mezelf als het ware naast mezelf staan, alsof mijn lichaamsloze ik ergens naast mijn lijf hing en ik besefte me dat ik een paniekaanval aan het krijgen was. Dat ik daar ter plekke dood zou vallen of uit mijn dak zou gaan in die mooie nette AH vol mensen of gewoon heel stilletjes zou gaan staan huilen zonder te reageren op mijn omgeving. Dus ik ben me heel sterk op het fruit gaan concentreren, op de kleuren die ze hebben. Daarna ben ik gaan tellen van welke kleuren ik hoeveel soorten fruit zag liggen. Ik voelde mezelf weer terugkomen in 'mij' en ben langzaamaan de winkel ingelopen, waar ik mijn moeder weer tegenkwam en toen hebben we samen de boodschappen even afgemaakt. Ramp succesvol voorkomen, gelukkig. Na jaren van paniekaanvallen te hebben gehad en gekampt te hebben met flinke vormen van sociale fobie en andere angsten, leer je dingen om jezelf een beetje in het gareel te houden.
Maar later op de dag, nadat ik voor mijn vriend had gekookt en we even lagen te dutten, kreeg ik het weer. Dat 'buiten mezelf' gevoel. Ik ben rechtop gaan zitten, heb mijn hand op de radiator gelegd en me gefocust op dat gevoel. Weer een trucje om jezelf in het hier en nu terug te krijgen. Weer een ramp voorkomen.
Maar toen kwam het binnen, als een klap in mijn gezicht. Dit wordt niet meer beter. Dit is hoe het al zo lang is geweest, dit is hoe het nu is en waarmee ik altijd zal moeten blijven proberen om te gaan. Al mijn hele leven, zo voelt het, ben ik aan het knokken met mezelf. En diagnose na diagnose krijg je te horen en knoop je in je oren dat het beter wordt. Met therapie, met pillen, als je maar aan jezelf werkt. Altijd zie je jezelf op een soort baan staan en aan het eind daarvan staat een Gewoon Mens. Daar staat Ik Wanneer Ik Beter Ben. En natuurlijk duurt het wat lang voor je die baan afgelopen hebt, maar je komt er echt wel een keer.
Maar vandaag geloofde ik het eindelijk, voor het eerst sinds het gesprek waarin ik het hoorde; ik heb Asperger. Een Aspie, een autist, en ik zal nooit kunnen ophouden met moeten knokken om te functioneren. Als ik stop met knokken, raak ik alles kwijt wat ik heb opgebouwd en zo wanhopig in goede banen probeer te leiden. Mijn relatie, mijn contact met mijn ouders, de band met de nog niet eens een handvol vrienden die ik heb, mijn baantje als postbezorger, mijn dieren, mijn geestelijke en lichamelijke gezondheid. Ik ben alleen zo moe. Ik was al moe voor ik de hele zoektocht naar mijn huidige diagnose begon en waarschijnlijk zal ik altijd wel moe blijven. Ergens op de achtergrond heb ik altijd het gevoel gehad, zelfs in goede periodes, dat ik met mijn nagels aan het randje van de richel hang, dat ik elk moment kan vallen als ik maar een halve seconde stop met knokken.
En hoe ver kun je jezelf nog naar dat Gewone Mens vechten als je een ontwikkelingsstoornis hebt?
Dát is het grote verschil met eerdere diagnoses van GGz, dat Asperger Syndroom eigenlijk inhoud dat je sommige dingen echt niet aan kunt leren, dat je echt duidelijke grenzen hebt in je ontwikkeling. Dat je afscheid moet nemen van Ik Wanneer Ik Beter Ben. Er is geen Beter, en ik haat het.
{Dit stuk is geschreven in een emotioneel moment en dat besef ik me. Misschien dat ik morgen weer luchtiger tegen alles aankijk, maar dat maakt mijn gevoelens van dit moment niet minder waarlijk en waardevol. De diagnose gaat niemand in de koude kleren zitten, zeker de vrouwen met Asperger niet.}
Als laatste gingen we nog even naar AH om boodschappen te doen. We gingen ieder ons eigen gang in de grote winkel en ik bleef rondhangen bij de groenteafdeling, want ik kon me niet concentreren. Ik keek wel op mijn boodschappenlijstje, maar nam niet in me op wat ik las en door de drukte en doordat ik de winkel niet kende ontstond er chaos in mijn hoofd. Al snel voelde ik mezelf als het ware naast mezelf staan, alsof mijn lichaamsloze ik ergens naast mijn lijf hing en ik besefte me dat ik een paniekaanval aan het krijgen was. Dat ik daar ter plekke dood zou vallen of uit mijn dak zou gaan in die mooie nette AH vol mensen of gewoon heel stilletjes zou gaan staan huilen zonder te reageren op mijn omgeving. Dus ik ben me heel sterk op het fruit gaan concentreren, op de kleuren die ze hebben. Daarna ben ik gaan tellen van welke kleuren ik hoeveel soorten fruit zag liggen. Ik voelde mezelf weer terugkomen in 'mij' en ben langzaamaan de winkel ingelopen, waar ik mijn moeder weer tegenkwam en toen hebben we samen de boodschappen even afgemaakt. Ramp succesvol voorkomen, gelukkig. Na jaren van paniekaanvallen te hebben gehad en gekampt te hebben met flinke vormen van sociale fobie en andere angsten, leer je dingen om jezelf een beetje in het gareel te houden.
Maar later op de dag, nadat ik voor mijn vriend had gekookt en we even lagen te dutten, kreeg ik het weer. Dat 'buiten mezelf' gevoel. Ik ben rechtop gaan zitten, heb mijn hand op de radiator gelegd en me gefocust op dat gevoel. Weer een trucje om jezelf in het hier en nu terug te krijgen. Weer een ramp voorkomen.
Maar toen kwam het binnen, als een klap in mijn gezicht. Dit wordt niet meer beter. Dit is hoe het al zo lang is geweest, dit is hoe het nu is en waarmee ik altijd zal moeten blijven proberen om te gaan. Al mijn hele leven, zo voelt het, ben ik aan het knokken met mezelf. En diagnose na diagnose krijg je te horen en knoop je in je oren dat het beter wordt. Met therapie, met pillen, als je maar aan jezelf werkt. Altijd zie je jezelf op een soort baan staan en aan het eind daarvan staat een Gewoon Mens. Daar staat Ik Wanneer Ik Beter Ben. En natuurlijk duurt het wat lang voor je die baan afgelopen hebt, maar je komt er echt wel een keer.
Maar vandaag geloofde ik het eindelijk, voor het eerst sinds het gesprek waarin ik het hoorde; ik heb Asperger. Een Aspie, een autist, en ik zal nooit kunnen ophouden met moeten knokken om te functioneren. Als ik stop met knokken, raak ik alles kwijt wat ik heb opgebouwd en zo wanhopig in goede banen probeer te leiden. Mijn relatie, mijn contact met mijn ouders, de band met de nog niet eens een handvol vrienden die ik heb, mijn baantje als postbezorger, mijn dieren, mijn geestelijke en lichamelijke gezondheid. Ik ben alleen zo moe. Ik was al moe voor ik de hele zoektocht naar mijn huidige diagnose begon en waarschijnlijk zal ik altijd wel moe blijven. Ergens op de achtergrond heb ik altijd het gevoel gehad, zelfs in goede periodes, dat ik met mijn nagels aan het randje van de richel hang, dat ik elk moment kan vallen als ik maar een halve seconde stop met knokken.
En hoe ver kun je jezelf nog naar dat Gewone Mens vechten als je een ontwikkelingsstoornis hebt?
Dát is het grote verschil met eerdere diagnoses van GGz, dat Asperger Syndroom eigenlijk inhoud dat je sommige dingen echt niet aan kunt leren, dat je echt duidelijke grenzen hebt in je ontwikkeling. Dat je afscheid moet nemen van Ik Wanneer Ik Beter Ben. Er is geen Beter, en ik haat het.
{Dit stuk is geschreven in een emotioneel moment en dat besef ik me. Misschien dat ik morgen weer luchtiger tegen alles aankijk, maar dat maakt mijn gevoelens van dit moment niet minder waarlijk en waardevol. De diagnose gaat niemand in de koude kleren zitten, zeker de vrouwen met Asperger niet.}
zondag 17 januari 2016
Waarom verhuizen?
Nadat ik 5 jaar op een kleine zolderverdieping had gewoond, was ik helemaal gelukkig toen ik in december 2011 de sleutels kreeg van mijn flatwoning. We hebben weken vol blijdschap staan klussen en schilderen en ik zweerde dat ik minstens 30 jaar op mijn nummer 218 zou blijven wonen, want dit huis was perfect! En dat was het ook, vergeleken met waar ik vandaan kwam was het groot, ik had een balkon, een fijne keuken, een zolder over de gehele oppervlakte van mijn woning én ik woonde ineens tegenover een natuurgebied, helemaal aan het randje van de stad.
Nadat ik hier nog geen jaar woonde, kwamen de eerste berichten over het bouwen van een nieuwe wijk. Recht tegenover mijn straat, en later kwamen er berichten over een weg en een busbaan. Het natuurgebied word verminkt, de gemeente en de provincie drukt zijn plannen ondanks alle protesten gewoon door. Dat toekomstbeeld en de start van de werkzaamheden maakten het woongenot in één klap een stuk minder. Veel natuur is inmiddels al verloren gegaan en ik kijk ondertussen uit op een zandvlakte, waar eerst water en mooie bomen waren.
In de loop van de jaren leerde ik ook dat op een flat wonen meer van me vraagt dan ik dacht. Ik woon hier echt tússen de mensen. Net als bij op kamers wonen hoor je regelmatig, en in sommige gevallen zelfs dagelijks of de hele dag, je buren. Ik ben gevoelig voor geluid, leidt zelf een vrij stil leven, dus ik hoor alles van iedereen. Daarnaast zijn niet alle mensen zo nadenkend over wat de buren meekrijgen van activiteiten. Zo had ik onderburen die zo eens per maand tot 4 uur 's ochtends knetterdronken meeschreeuwden met smartlappen en daar echt geen probleem in zagen. Het gezin naast mijn dendert de hele dag het trappenhuis op en af en hebben hele gesprekken {en ruzies} bij de voordeur. En dat zijn maar twee van de vele voorbeelden van hoe onrustig het hier kan zijn.
Na zo ongeveer twee, drie jaar besefte ik me dat ik het zuiden van de stad miste. De wijk waar ik ben opgegroeid, en waar mijn ouders nog steeds wonen. Het is daar rustiger, voelt meer als thuis dan waar ik nu woon. En nu, wetende dat ik Asperger heb, is dichtbij mijn ouders wonen eigenlijk ook gewoon een slimme stap. Er zullen heus weer periodes komen dat het wat minder goed met me zal gaan, en dan is het fijn om dichtbij hen te zijn. Omgekeerd vind ik het ook fijn om vlakbij mijn ouders te wonen omdat ik enig kind ben en mijn ouders niet jonger worden natuurlijk. Mijn ouders en ik zijn altijd close geweest en dat zal de komende jaren waarschijnlijk alleen maar meer worden.
Het huisje dat ik heb mogen bezichtigen is helaas aan een ander verhuurd {daar is wel een traantje om gelaten}, maar ik blijf dus hard doorzoeken en -reageren. Ik ben niet ongelukkig in mijn huidige appartementje hoor, het is nog steeds mijn stekkie, en ik heb hier zelfs de liefde en een fijne vriendschap gevonden, maar er is reden genoeg om naar iets beters uit te kijken.
Nadat ik hier nog geen jaar woonde, kwamen de eerste berichten over het bouwen van een nieuwe wijk. Recht tegenover mijn straat, en later kwamen er berichten over een weg en een busbaan. Het natuurgebied word verminkt, de gemeente en de provincie drukt zijn plannen ondanks alle protesten gewoon door. Dat toekomstbeeld en de start van de werkzaamheden maakten het woongenot in één klap een stuk minder. Veel natuur is inmiddels al verloren gegaan en ik kijk ondertussen uit op een zandvlakte, waar eerst water en mooie bomen waren.
In de loop van de jaren leerde ik ook dat op een flat wonen meer van me vraagt dan ik dacht. Ik woon hier echt tússen de mensen. Net als bij op kamers wonen hoor je regelmatig, en in sommige gevallen zelfs dagelijks of de hele dag, je buren. Ik ben gevoelig voor geluid, leidt zelf een vrij stil leven, dus ik hoor alles van iedereen. Daarnaast zijn niet alle mensen zo nadenkend over wat de buren meekrijgen van activiteiten. Zo had ik onderburen die zo eens per maand tot 4 uur 's ochtends knetterdronken meeschreeuwden met smartlappen en daar echt geen probleem in zagen. Het gezin naast mijn dendert de hele dag het trappenhuis op en af en hebben hele gesprekken {en ruzies} bij de voordeur. En dat zijn maar twee van de vele voorbeelden van hoe onrustig het hier kan zijn.
Na zo ongeveer twee, drie jaar besefte ik me dat ik het zuiden van de stad miste. De wijk waar ik ben opgegroeid, en waar mijn ouders nog steeds wonen. Het is daar rustiger, voelt meer als thuis dan waar ik nu woon. En nu, wetende dat ik Asperger heb, is dichtbij mijn ouders wonen eigenlijk ook gewoon een slimme stap. Er zullen heus weer periodes komen dat het wat minder goed met me zal gaan, en dan is het fijn om dichtbij hen te zijn. Omgekeerd vind ik het ook fijn om vlakbij mijn ouders te wonen omdat ik enig kind ben en mijn ouders niet jonger worden natuurlijk. Mijn ouders en ik zijn altijd close geweest en dat zal de komende jaren waarschijnlijk alleen maar meer worden.
Het huisje dat ik heb mogen bezichtigen is helaas aan een ander verhuurd {daar is wel een traantje om gelaten}, maar ik blijf dus hard doorzoeken en -reageren. Ik ben niet ongelukkig in mijn huidige appartementje hoor, het is nog steeds mijn stekkie, en ik heb hier zelfs de liefde en een fijne vriendschap gevonden, maar er is reden genoeg om naar iets beters uit te kijken.
dinsdag 12 januari 2016
Ik heb Asperger.
Afgelopen vrijdag was het zover; mijn eindgesprek voor het diagnose traject voor Asperger Syndroom. Een punt waar ik ruim een jaar naar toe heb gewerkt, diep van binnen wetende dat het klopte, maar nu toch zenuwachtig en onzeker. Want wat als ze zeggen dat het niet zo is? Wil ik het eigenlijk allemaal nog wel? En wat als ze zeggen dat het inderdaad klopt, wat ik vermoed? Heb ik niet gewoon sociale fobie en depressie? In mijn hoofd gingen de gedachten, zoals wel vaker, weer met een noodgang rond.
Maar toen ik in het gesprek zat, was het al snel duidelijk. Je had gelijk, je bevind je op het autisme spectrum en vertoont vrijwel alle kenmerken van Asperger. Bam. Ergens deed het echt wel iets, maar eigenlijk was ik heel nuchter tijdens het gesprek, bijna een beetje blanco. Toch een beetje van slag door het eindelijk te horen van een professional...
Ik kreeg een uitleg over het autisme spectrum, hoe Asperger daarin valt en wat de kenmerken ervan precies zijn en hoe het anders is dan klassiek autisme of PDD-NOS, de andere vormen van autisme in het spectrum. En ze legden uit wat psycho-educatie is. Dat is wat ik de komende twee maanden ga doen en het houdt grofweg in dat ik beter zal leren inzien wat Asperger precies inhoudt voor mij en hoe het mijn leven beïnvloed. En leren wat Asperger is zodat ik wat meer kan gaan kijken wat er nodig is om er beter mee om te gaan. Kennis is macht, zeg maar. Of dat hoop ik tenminste, in deze.
En dan vragen ze of je nog nog vragen hebt. Ik kon met moeite één vraag stellen omdat mijn hoofd nog steeds, of eigenlijk juist nog meer, vol met razendsnelle gedachten zat. Dus dat zei ik dan maar, dat mijn hoofd zo vol zat dat ik er stil van werd, en toen was het toch wel heel fijn om te merken dat ze dat een hele normale opmerking vonden. We maakten wat afspraken voor de komende tijd en toen mocht ik gaan, terug naar de wachtkamer, waar mijn ouders zaten. Toen ik aan kwam lopen en "ja" zei, wisten zij al genoeg.
Ik was voornemens alleen naar het eindgesprek te gaan, maar ik ben toch blij dat ik dat op het laatste moment veranderd heb. Want zo gauw we in de auto stapten om naar huis te rijden waren daar de tranen. En waren er nog meer tranen toen we bij mijn ouders thuis waren. En natuurlijk veel praten. Het is toch een echt wel heftig. Iets in mij hoopte toch nog dat ik geen ontwikkelingsstoornis, wat Asperger is, zou hebben, maar misschien gewoon iets makkelijkers, iets dat minder ingewikkeld is. En het is ook zo wrang. Ik heb jarenlang bij GGz rondgelopen en niemand die het zag. Ik kreeg diagnoses, pillen, behandelingen, allemaal voor het verkeerde. Als kind zijnde is geen enkele leraar, mentor, schooldokter, huisarts, maatschappelijk werker, zo bijdehand geweest om dat stille verlegen kind dat geen aansluiting vond eens beter te bekijken. Ik ben 32 en moest het zelf uitknobbelen en op verschillende plekken vragen om getest te worden. Ik kan me toch niet van het idee ontdoen, dat als ik als kind of zelfs als puber gediagnosticeerd was geweest, me veel ellende bespaard had kunnen blijven. Ik heb ook jarenlang rondgelopen met het gevoel dat mijn problemen, mijn karaktertrekken, te wijten waren aan een moeilijke jeugd en traumatische ervaringen. Het feit dat ik geboren ben met een pervasieve ontwikkelingsstoornis, dat ik dus al anders en kwetsbaar was vóór alle gebeurtenissen, dat doet me wel veel.
Mensen denken dat, nu ik het weet, het oké is. "Je weet nu wat je hebt, dus ontspan, je kan weer verder." Maar zo werkt het niet. Na heel lang uit proberen te zoeken of ik autistisch ben, begint nu het hele lange zoeken naar hoe ermee te leven. Wat heb ik nodig, van mezelf, van mijn omgeving? Hoe leer ik om te gaan met dingen als overprikkeling, sociale onkunde, eenzaamheid, obsessief of dwangmatig gedrag, steeds terugkomende depressieve gevoelens, slecht slapen, overgevoelige zintuigen, communicatieproblemen met de mensen waar ik van houd, moeite hebben met het huishouden op gang te houden, piekeren, alles veel te letterlijk nemen... Asperger Syndroom is zo veelomvattend!
De reis begint pas net, en ik heb geen idee waar hij precies naartoe leidt.
Maar toen ik in het gesprek zat, was het al snel duidelijk. Je had gelijk, je bevind je op het autisme spectrum en vertoont vrijwel alle kenmerken van Asperger. Bam. Ergens deed het echt wel iets, maar eigenlijk was ik heel nuchter tijdens het gesprek, bijna een beetje blanco. Toch een beetje van slag door het eindelijk te horen van een professional...
Ik kreeg een uitleg over het autisme spectrum, hoe Asperger daarin valt en wat de kenmerken ervan precies zijn en hoe het anders is dan klassiek autisme of PDD-NOS, de andere vormen van autisme in het spectrum. En ze legden uit wat psycho-educatie is. Dat is wat ik de komende twee maanden ga doen en het houdt grofweg in dat ik beter zal leren inzien wat Asperger precies inhoudt voor mij en hoe het mijn leven beïnvloed. En leren wat Asperger is zodat ik wat meer kan gaan kijken wat er nodig is om er beter mee om te gaan. Kennis is macht, zeg maar. Of dat hoop ik tenminste, in deze.
En dan vragen ze of je nog nog vragen hebt. Ik kon met moeite één vraag stellen omdat mijn hoofd nog steeds, of eigenlijk juist nog meer, vol met razendsnelle gedachten zat. Dus dat zei ik dan maar, dat mijn hoofd zo vol zat dat ik er stil van werd, en toen was het toch wel heel fijn om te merken dat ze dat een hele normale opmerking vonden. We maakten wat afspraken voor de komende tijd en toen mocht ik gaan, terug naar de wachtkamer, waar mijn ouders zaten. Toen ik aan kwam lopen en "ja" zei, wisten zij al genoeg.
Ik was voornemens alleen naar het eindgesprek te gaan, maar ik ben toch blij dat ik dat op het laatste moment veranderd heb. Want zo gauw we in de auto stapten om naar huis te rijden waren daar de tranen. En waren er nog meer tranen toen we bij mijn ouders thuis waren. En natuurlijk veel praten. Het is toch een echt wel heftig. Iets in mij hoopte toch nog dat ik geen ontwikkelingsstoornis, wat Asperger is, zou hebben, maar misschien gewoon iets makkelijkers, iets dat minder ingewikkeld is. En het is ook zo wrang. Ik heb jarenlang bij GGz rondgelopen en niemand die het zag. Ik kreeg diagnoses, pillen, behandelingen, allemaal voor het verkeerde. Als kind zijnde is geen enkele leraar, mentor, schooldokter, huisarts, maatschappelijk werker, zo bijdehand geweest om dat stille verlegen kind dat geen aansluiting vond eens beter te bekijken. Ik ben 32 en moest het zelf uitknobbelen en op verschillende plekken vragen om getest te worden. Ik kan me toch niet van het idee ontdoen, dat als ik als kind of zelfs als puber gediagnosticeerd was geweest, me veel ellende bespaard had kunnen blijven. Ik heb ook jarenlang rondgelopen met het gevoel dat mijn problemen, mijn karaktertrekken, te wijten waren aan een moeilijke jeugd en traumatische ervaringen. Het feit dat ik geboren ben met een pervasieve ontwikkelingsstoornis, dat ik dus al anders en kwetsbaar was vóór alle gebeurtenissen, dat doet me wel veel.
Mensen denken dat, nu ik het weet, het oké is. "Je weet nu wat je hebt, dus ontspan, je kan weer verder." Maar zo werkt het niet. Na heel lang uit proberen te zoeken of ik autistisch ben, begint nu het hele lange zoeken naar hoe ermee te leven. Wat heb ik nodig, van mezelf, van mijn omgeving? Hoe leer ik om te gaan met dingen als overprikkeling, sociale onkunde, eenzaamheid, obsessief of dwangmatig gedrag, steeds terugkomende depressieve gevoelens, slecht slapen, overgevoelige zintuigen, communicatieproblemen met de mensen waar ik van houd, moeite hebben met het huishouden op gang te houden, piekeren, alles veel te letterlijk nemen... Asperger Syndroom is zo veelomvattend!
De reis begint pas net, en ik heb geen idee waar hij precies naartoe leidt.
donderdag 7 januari 2016
De zoektocht
Ik heb het gevoel dat ik morgen misschien wel het eerste deel van mijn leven afsluit. En dat klinkt zwaar... en zo voelt het ook. Want morgen komt er wellicht een einde aan een zoektocht van jaren. Een zoektocht naar wie ik ben, waarom ik ben zoals ik ben, en waarom alle andere stickertjes die professionals in de geestelijke gezondheidszorg me opplakten nooit helemaal leken te passen, en de behandelingen dus ook nooit helemaal hun uitwerking hadden.
Zo'n zes jaar geleden vertelde ik mijn toenmalige therapeute dat ik online had gelezen over autisme en dan in het bijzonder het Syndroom van Asperger. Dat ik er veel in herkende en bij het testje, dat op die website te doen was, een hele hoge score had. Zij zei dat ze het totaal niet in me herkende, er waarschijnlijk ook van uit gaand dat de diagnose die hen mij gegeven hadden gewoon klopte. Ik liet het gaan, denkende dat zij wel zou weten waar ze het over had, ze was ten slotte psychologe. Een paar jaar daarna stopte ik met behandelen en rooide het aardig in mijn eentje. Met ups en downs en vervolgens steeds heftiger downs en ook met duidelijk herhalend gedrag wat ik maar moeilijk kon managen. Op onderzoek uit gaand, kwam ik weer op die website over Asperger en weer kreeg ik een erg hoge score op de test en huilde ik van herkenning bij alles wat ik las op hun forum.
Al snel besloot ik het er op te wagen en ik heb me via mijn huisarts laten doorverwijzen naar een GGZ-instelling, om dit te gaan uitzoeken. Want ik herkende té veel om het te laten gaan. En ook al zouden de mensen daar er misschien niets in zien, het ging gewoon niet ok met me, dus dan desnoods maar weer in therapie voor iets anders, als dat uit het diagnose traject zou komen. Maar bij die instelling vonden ze mijn problemen wel lijken op Asperger, maar door mijn geschiedenis en karakter was er veel onduidelijkheid en er werd aangegeven dat zij niet gespecialiseerd genoeg waren om mij te diagnosticeren. Gelukkig stond ik nog op de wachtlijst voor een wél gespecialiseerde instelling, maar daarvoor was de wachttijd 12 maanden. Dus daar zat ik dan. Ik las veel over Asperger, praatte met mensen die de diagnose hebben... en wachtte af.
Half oktober, bijna een jaar nadat mijn huisarts mij voor het eerst had doorverwezen voor diagnose, was daar ineens de brief met een uitnodiging voor de intake bij de in autisme gespecialiseerde instelling. En toen ging het allemaal best snel. Eind oktober had ik mijn intake waar men mij zeer serieus nam en me wilde gaan diagnosticeren. In november en december heb ik twee interviews gehad waar voor zowel mij, als de behandelaren, als mijn ouders {die ook werden geïnterviewd} heel veel duidelijk werd. En morgen heb ik het gesprek met de uitslag.
Ik probeer rustig te blijven, maar het is moeilijk. Voor mijn gevoel is dit gewoon wat niemand ooit herkende en wat veel van mijn problemen heeft veroorzaakt. Als ik daadwerkelijk autisme heb, ben ik in de basis anders dan anderen, en zo voel ik me ook al mijn hele leven. De diagnose zou bevestiging geven, duidelijkheid en wellicht opluchting. Maar het is ook eng, want autisme is niet iets waarvoor een genezende behandeling gevonden is. Het enige wat je kunt doen is het accepteren en ermee leren omgaan. Maar het zal je hele leven bij je blijven. Het is een ontwikkelingsstoornis, iets dat in je brein zit. Het maakte je heel erg wie je bent, maar het maakt je leven echt niet makkelijker. Dus eigenlijk weet ik niet zo goed wat ik morgen wil horen...
Zo'n zes jaar geleden vertelde ik mijn toenmalige therapeute dat ik online had gelezen over autisme en dan in het bijzonder het Syndroom van Asperger. Dat ik er veel in herkende en bij het testje, dat op die website te doen was, een hele hoge score had. Zij zei dat ze het totaal niet in me herkende, er waarschijnlijk ook van uit gaand dat de diagnose die hen mij gegeven hadden gewoon klopte. Ik liet het gaan, denkende dat zij wel zou weten waar ze het over had, ze was ten slotte psychologe. Een paar jaar daarna stopte ik met behandelen en rooide het aardig in mijn eentje. Met ups en downs en vervolgens steeds heftiger downs en ook met duidelijk herhalend gedrag wat ik maar moeilijk kon managen. Op onderzoek uit gaand, kwam ik weer op die website over Asperger en weer kreeg ik een erg hoge score op de test en huilde ik van herkenning bij alles wat ik las op hun forum.
Al snel besloot ik het er op te wagen en ik heb me via mijn huisarts laten doorverwijzen naar een GGZ-instelling, om dit te gaan uitzoeken. Want ik herkende té veel om het te laten gaan. En ook al zouden de mensen daar er misschien niets in zien, het ging gewoon niet ok met me, dus dan desnoods maar weer in therapie voor iets anders, als dat uit het diagnose traject zou komen. Maar bij die instelling vonden ze mijn problemen wel lijken op Asperger, maar door mijn geschiedenis en karakter was er veel onduidelijkheid en er werd aangegeven dat zij niet gespecialiseerd genoeg waren om mij te diagnosticeren. Gelukkig stond ik nog op de wachtlijst voor een wél gespecialiseerde instelling, maar daarvoor was de wachttijd 12 maanden. Dus daar zat ik dan. Ik las veel over Asperger, praatte met mensen die de diagnose hebben... en wachtte af.
Half oktober, bijna een jaar nadat mijn huisarts mij voor het eerst had doorverwezen voor diagnose, was daar ineens de brief met een uitnodiging voor de intake bij de in autisme gespecialiseerde instelling. En toen ging het allemaal best snel. Eind oktober had ik mijn intake waar men mij zeer serieus nam en me wilde gaan diagnosticeren. In november en december heb ik twee interviews gehad waar voor zowel mij, als de behandelaren, als mijn ouders {die ook werden geïnterviewd} heel veel duidelijk werd. En morgen heb ik het gesprek met de uitslag.
Ik probeer rustig te blijven, maar het is moeilijk. Voor mijn gevoel is dit gewoon wat niemand ooit herkende en wat veel van mijn problemen heeft veroorzaakt. Als ik daadwerkelijk autisme heb, ben ik in de basis anders dan anderen, en zo voel ik me ook al mijn hele leven. De diagnose zou bevestiging geven, duidelijkheid en wellicht opluchting. Maar het is ook eng, want autisme is niet iets waarvoor een genezende behandeling gevonden is. Het enige wat je kunt doen is het accepteren en ermee leren omgaan. Maar het zal je hele leven bij je blijven. Het is een ontwikkelingsstoornis, iets dat in je brein zit. Het maakte je heel erg wie je bent, maar het maakt je leven echt niet makkelijker. Dus eigenlijk weet ik niet zo goed wat ik morgen wil horen...
woensdag 6 januari 2016
Droomhuisje
Al een tijdje ben ik bezig om naar een andere woning te verhuizen. Van mijn flatje naar een woning met een tuin in de buurt van mijn ouders, in een rustiger deel van de stad. Terug naar mijn roots en naar ergens waar ik me meer thuis voel dan hier nu in deze woning, in deze buurt.
Bijna vier weken geleden mocht ik kijken bij een huurwoning van de gemeente waarop ik had gereageerd via Woningnet. Een kleine jaren '30 eengezinswoning met een ruime tuin, drie straten bij mijn ouders vandaan. Perfect! Okay, het is oud en er moet veel aan gebeuren, maar de minpunten wegen voor mij niet op tegen die pluspunten. Dus vol enthousiasme en met kriebels in mijn buik gaf ik na de bezichtiging online aan dat ik de woning wilde hebben. Vier weken geleden. En ik heb nog niets gehoord. Verschrikkelijk!
Het probleem is dat deze woningcorporatie een bepaald systeem heeft voor het het aanbieden van hun woningen. De reageerders die na de reageertijd op nummer 1 tot en met 10 staan worden uitgenodigd om tegelijk te komen kijken. Daarna geven de mensen online aan de woning te willen hebben of niet. en gaat de corporatie die overgebleven lijst mensen af om te kijken wie het mag hebben. Mensen kunnen nog afvallen vanwege financiële redenen, slechte huurgeschiedenis, geen regionale binding, etc.
Wat mij betreft een onduidelijk systeem en niet prettig voor de reageerders. In mijn geval stond ik op nummer 16. Van nummer 1 tot en 10 wilde niemand het hebben of werd niemand geschikt bevonden, dus werd nummer 11 tot en met 20 uitgenodigd. Daarvan kwam de helft opdagen en al die mensen, met aanhang, liepen chaotisch door het huis heen. Sommige waren onbeleefd, sommige zeiden het te willen hebben, sommigen liepen rond alsof ze het al hadden of liepen beledigd weg omdat het een oude bende was. Ik vond het geen prettige manier van doen, maar wist wel dat dit huisje mij goed paste. Maar ik stond op 16 en nummer 14 had al aangegeven het te willen hebben, al was zijn vriendin niet zo zeker. Enge situatie.
Dus dan ga je naar je flat terug met dat leuke huisje in je hoofd, je geeft op de site aan dat je het wilt hebben, en dan begint het wachten. Stiekem ben je het huis in je hoofd al aan het inrichten, zie je de tuin al helemaal opgeknapt voor je met een schommelbank en een moestuintje, maak je je zorgen of die vochtplek in de keuken wel ok is en bedenk je je dat je de trap niet wilt bekleden maar wil schilderen voor een ruimtelijker effect. Dat huisje zit in je hoofd, en je bent je bewust dat je elk moment iets kan horen. Je zet je telefoon op vol volume, houdt je email in de gaten... En of je nou wil of niet, of zelfs hardop tegen je zelf en je omgeving zegt dat je het niet wilt doen, je bent tóch met dat huis bezig in je hoofd. En dat dus al vier weken lang.
Al die tijd weet je niets over iets dat heel belangrijk is voor je en dat hakt er toch wel in. Eigenlijk durf je niet te hard te hopen dat je het krijgt en je dan misschien wel heel erg teleurgesteld gaat worden als de woningcorporatie af belt. Aan de andere kant voelt dit huis zó goed, dat ik bijna niet kan geloven dat ik het niet krijg. En ergens achterin mijn hoofd zit iets te mokken dat ik het maar los moet laten omdat die nummer 14 het toch wel neemt.
Ik vraag me af of men bij de woningcorporatie beseft door wat voor drama ze hun reageerders dwingen op deze manier. Van mij mogen ze nu toch echt wel bellen hoor!
Bijna vier weken geleden mocht ik kijken bij een huurwoning van de gemeente waarop ik had gereageerd via Woningnet. Een kleine jaren '30 eengezinswoning met een ruime tuin, drie straten bij mijn ouders vandaan. Perfect! Okay, het is oud en er moet veel aan gebeuren, maar de minpunten wegen voor mij niet op tegen die pluspunten. Dus vol enthousiasme en met kriebels in mijn buik gaf ik na de bezichtiging online aan dat ik de woning wilde hebben. Vier weken geleden. En ik heb nog niets gehoord. Verschrikkelijk!
Het probleem is dat deze woningcorporatie een bepaald systeem heeft voor het het aanbieden van hun woningen. De reageerders die na de reageertijd op nummer 1 tot en met 10 staan worden uitgenodigd om tegelijk te komen kijken. Daarna geven de mensen online aan de woning te willen hebben of niet. en gaat de corporatie die overgebleven lijst mensen af om te kijken wie het mag hebben. Mensen kunnen nog afvallen vanwege financiële redenen, slechte huurgeschiedenis, geen regionale binding, etc.
Wat mij betreft een onduidelijk systeem en niet prettig voor de reageerders. In mijn geval stond ik op nummer 16. Van nummer 1 tot en 10 wilde niemand het hebben of werd niemand geschikt bevonden, dus werd nummer 11 tot en met 20 uitgenodigd. Daarvan kwam de helft opdagen en al die mensen, met aanhang, liepen chaotisch door het huis heen. Sommige waren onbeleefd, sommige zeiden het te willen hebben, sommigen liepen rond alsof ze het al hadden of liepen beledigd weg omdat het een oude bende was. Ik vond het geen prettige manier van doen, maar wist wel dat dit huisje mij goed paste. Maar ik stond op 16 en nummer 14 had al aangegeven het te willen hebben, al was zijn vriendin niet zo zeker. Enge situatie.
Dus dan ga je naar je flat terug met dat leuke huisje in je hoofd, je geeft op de site aan dat je het wilt hebben, en dan begint het wachten. Stiekem ben je het huis in je hoofd al aan het inrichten, zie je de tuin al helemaal opgeknapt voor je met een schommelbank en een moestuintje, maak je je zorgen of die vochtplek in de keuken wel ok is en bedenk je je dat je de trap niet wilt bekleden maar wil schilderen voor een ruimtelijker effect. Dat huisje zit in je hoofd, en je bent je bewust dat je elk moment iets kan horen. Je zet je telefoon op vol volume, houdt je email in de gaten... En of je nou wil of niet, of zelfs hardop tegen je zelf en je omgeving zegt dat je het niet wilt doen, je bent tóch met dat huis bezig in je hoofd. En dat dus al vier weken lang.
Al die tijd weet je niets over iets dat heel belangrijk is voor je en dat hakt er toch wel in. Eigenlijk durf je niet te hard te hopen dat je het krijgt en je dan misschien wel heel erg teleurgesteld gaat worden als de woningcorporatie af belt. Aan de andere kant voelt dit huis zó goed, dat ik bijna niet kan geloven dat ik het niet krijg. En ergens achterin mijn hoofd zit iets te mokken dat ik het maar los moet laten omdat die nummer 14 het toch wel neemt.
Ik vraag me af of men bij de woningcorporatie beseft door wat voor drama ze hun reageerders dwingen op deze manier. Van mij mogen ze nu toch echt wel bellen hoor!
zaterdag 2 januari 2016
Wezenlijk.
bijv.naamw.
| Uitspraak: | [ˈwezə(n)lək] |
eigen aan het wezen (1,2) van iemand of iets
•fundamenteel. •echt bestaand
Synoniemen: essentieel, echt, eigenlijk, waarachtig, werkelijk hoofdzakelijk, in wezen, innerlijk, onvermengd, volstrekt, zuiver, waarlijk, onmisbaar
-
En voor mij persoonlijk; waarlijk en puur, vanuit mijzelf. Hoe ik ben, waarvoor ik heel lang heb gewerkt om te worden en hoe ik probeer te blijven. De manier waarop ik mijn leven wil leiden, en helaas hoe ik heel lang niet heb kunnen, durven en mogen leven. Ik wil open zijn over wie en wat ik ben, hoe ik dingen ervaar. Misschien wel de belangrijkste reden waarom ik dit weblog ben begonnen!
vrijdag 1 januari 2016
Welkom op Wezenlijk.!
Een nieuw weblog door mij, Annica.
Al twee keer eerder had ik een blog, maar toen ik voor de tweede keer stopte met online schrijven omdat het voelde als een verplichting om de blog op gang te houden, ben ik 6,5 jaar niet actief geweest. Ik vermaakte me op Twitter, Facebook, Tumblr en sinds kort ook op Reddit. Maar juist op die eerste twee platforms voel ik de laatste tijd een beperking om echt te schrijven over wat ik wil. Op Twitter of Facebook houd je het vaak kort en misschien ook gecensureerd. Je bent je zo bewust van wie meeleest en het voelt gewoon niet als helemaal jóuw plek.
Dus het kriebelde al een tijdje en toen opeens was het mijn 'goede voornemen' voor 2016. Weer gaan schrijven. En misschien daardoor wellicht ook weer in contact komen met anderen, misschien mooie discussies op gang brengen of steun kunnen geven, dan wel ontvangen.
Het voelt allemaal nog even nieuw, ik ben enorm roestig met alle praktische zaken hier op Blogspot en ik heb nog geen idee waar dit blog precies naar toe gaat... Maar dat zien we wel. Hoe dan ook;
Welkom, lees lekker mee en laat iets van je horen {of misschien juist niet, als je dat fijner vindt, alleen lezen mag natuurlijk ook!}.
Liefs, Annica
Al twee keer eerder had ik een blog, maar toen ik voor de tweede keer stopte met online schrijven omdat het voelde als een verplichting om de blog op gang te houden, ben ik 6,5 jaar niet actief geweest. Ik vermaakte me op Twitter, Facebook, Tumblr en sinds kort ook op Reddit. Maar juist op die eerste twee platforms voel ik de laatste tijd een beperking om echt te schrijven over wat ik wil. Op Twitter of Facebook houd je het vaak kort en misschien ook gecensureerd. Je bent je zo bewust van wie meeleest en het voelt gewoon niet als helemaal jóuw plek.
Dus het kriebelde al een tijdje en toen opeens was het mijn 'goede voornemen' voor 2016. Weer gaan schrijven. En misschien daardoor wellicht ook weer in contact komen met anderen, misschien mooie discussies op gang brengen of steun kunnen geven, dan wel ontvangen.
Het voelt allemaal nog even nieuw, ik ben enorm roestig met alle praktische zaken hier op Blogspot en ik heb nog geen idee waar dit blog precies naar toe gaat... Maar dat zien we wel. Hoe dan ook;
Welkom, lees lekker mee en laat iets van je horen {of misschien juist niet, als je dat fijner vindt, alleen lezen mag natuurlijk ook!}.
Liefs, Annica
Abonneren op:
Posts (Atom)