Overkomen

Toen ik een jaar of 18 was, kreeg ik bij GGz een vragenlijst. Een van de vragen op die lijst was; "Als je één dag iemand anders zou kunnen zijn, wie zou je dan willen zijn?" Mijn antwoord was dat ik iemand in mijn directe omgeving zou willen zijn, zodat ik zou kunnen zien hoe ik zelf was.
Waarschijnlijk werd dat antwoord daar en toen uitgelegd als een soort egocentrisme of een diepe onzekerheid. Maar vandaag de dag zou ik nog steeds datzelfde antwoord willen geven. Want ik heb het idee dat ik een vertekend beeld heb van mij. Zeg maar 'Annica zoals de mensen om haar heen haar meemaken'.
Voor mijzelf ben ik vaak niet onduidelijk, arrogant, afgesloten, nukkig of niet reagerend. Toch hoor ik steeds vaker dat ik wel zo over kan komen. Voor mijzelf vat ik wat een ander zegt altijd op zoals het bedoeld is. Toch is dat voor de ander regelmatig niet zo. En als dat niet teruggekoppeld word, zal ik dat ook nooit weten.

Klein voorbeeldje;
Gisteren zat ik op de bank met mijn buurvrouw, toen ik een hoestbui kreeg en naar de keuken rende om water te drinken. Nog hoestend kwam ik terug met mijn glas water en wat keelpastilles. "Oh, ik zie daar dropjes liggen!" zegt mijn buuf, doelend op de zak drop op mijn bureau, waarop ik meteen antwoord met een kort "Nee, die helpen voor geen meter." Dit had makkelijk kunnen resulteren in een miscommunicatie, want wat zij bedoelde is dat ze zelf dropjes wilde, terwijl ik, helemaal in de weer met mijn hoest, haar opmerking meteen op mezelf betrok en geen andere bedoelingen achter haar opmerking zag. Nu had mijn buufje de helderheid van geest om te snappen dat haar opmerking voor mij niet duidelijk genoeg was en gewoon meteen terug te koppelen naar mij dat dat gebeurde op dat moment. En minuut laten zat zij drop te snoepen en was mijn hoestbui over en kletsten we verder.

Maar veel mensen slikken op zo'n moment hun woorden in, komen er niet op terug en zal het voor hen altijd een vreemde reactie van mijn kant blijven. En zal ik dus nooit weten dat ik op dat moment onhandig of zelfs onbeleefd overkwam.
En dat maakt mij soms heel onzeker. Want, ja, ik weet dat ik anders ben in mijn omgang. Maar dat is alleen maar met de kennis van wat ik wéét dat niet vloeiend gaat. Daarnaast is er nog een heleboel wat ik niet weet omdat mensen me het niet zeggen. Soms zou ik gewoon dagelijks een interview doen met iedereen die ik die dag heb gezien of gesproken om te weten te komen hoe ik was in het contact.
Het ergste vind ik nog dat een aantal mensen om mij heen mijn soms rottige overkomen aannemen als "oh, dat is Annica weer, typisch". Daarbij lijken ze aan te nemen dat ik me bewust ben van bijvoorbeeld mijn chagrijnige hoofd, dat het me niet kan schelen hoe ik overkom op anderen. Nee, ik vind het rot dat als ik moe ben, ik dan boos kijk of maar wat lijk te mompelen ter antwoord op een vraag. Want in mijn hoofd staat mijn gezicht normaal en zei ik normaal iets terug. Zo komt het alleen niet over, want ik ben moe en dan zak ik langzaam weg in mezelf en kost het me heel veel moeite om bewust mijn aanwezige gezicht te tonen. En heb ik dus weer geen idee hoe ik werkelijk overkom.

Ik vind het een moeilijke kwestie. En wellicht ook iets waar ik alleen uit kom door heel veel met de mensen om me heen te praten, duidelijkheid te creëren voor beide partijen. Een gesprek zonder eind waarschijnlijk.