Ik heb Asperger.

Afgelopen vrijdag was het zover; mijn eindgesprek voor het diagnose traject voor Asperger Syndroom. Een punt waar ik ruim een jaar naar toe heb gewerkt, diep van binnen wetende dat het klopte, maar nu toch zenuwachtig en onzeker. Want wat als ze zeggen dat het niet zo is? Wil ik het eigenlijk allemaal nog wel? En wat als ze zeggen dat het inderdaad klopt, wat ik vermoed? Heb ik niet gewoon sociale fobie en depressie? In mijn hoofd gingen de gedachten, zoals wel vaker, weer met een noodgang rond.
Maar toen ik in het gesprek zat, was het al snel duidelijk. Je had gelijk, je bevind je op het autisme spectrum en vertoont vrijwel alle kenmerken van Asperger. Bam. Ergens deed het echt wel iets, maar eigenlijk was ik heel nuchter tijdens het gesprek, bijna een beetje blanco. Toch een beetje van slag door het eindelijk te horen van een professional...
Ik kreeg een uitleg over het autisme spectrum, hoe Asperger daarin valt en wat de kenmerken ervan precies zijn en hoe het anders is dan klassiek autisme of PDD-NOS, de andere vormen van autisme in het spectrum. En ze legden uit wat psycho-educatie is. Dat is wat ik de komende twee maanden ga doen en het houdt grofweg in dat ik beter zal leren inzien wat Asperger precies inhoudt voor mij en hoe het mijn leven beïnvloed. En leren wat Asperger is zodat ik wat meer kan gaan kijken wat er nodig is om er beter mee om te gaan. Kennis is macht, zeg maar. Of dat hoop ik tenminste, in deze.
En dan vragen ze of je nog nog vragen hebt. Ik kon met moeite één vraag stellen omdat mijn hoofd nog steeds, of eigenlijk juist nog meer, vol met razendsnelle gedachten zat. Dus dat zei ik dan maar, dat mijn hoofd zo vol zat dat ik er stil van werd, en toen was het toch wel heel fijn om te merken dat ze dat een hele normale opmerking vonden. We maakten wat afspraken voor de komende tijd en toen mocht ik gaan, terug naar de wachtkamer, waar mijn ouders zaten. Toen ik aan kwam lopen en "ja" zei, wisten zij al genoeg.
Ik was voornemens alleen naar het eindgesprek te gaan, maar ik ben toch blij dat ik dat op het laatste moment veranderd heb. Want zo gauw we in de auto stapten om naar huis te rijden waren daar de tranen. En waren er nog meer tranen toen we bij mijn ouders thuis waren. En natuurlijk veel praten. Het is toch een echt wel heftig. Iets in mij hoopte toch nog dat ik geen ontwikkelingsstoornis, wat Asperger is, zou hebben, maar misschien gewoon iets makkelijkers, iets dat minder ingewikkeld is. En het is ook zo wrang. Ik heb jarenlang bij GGz rondgelopen en niemand die het zag. Ik kreeg diagnoses, pillen, behandelingen, allemaal voor het verkeerde. Als kind zijnde is geen enkele leraar, mentor, schooldokter, huisarts, maatschappelijk werker, zo bijdehand geweest om dat stille verlegen kind dat geen aansluiting vond eens beter te bekijken. Ik ben 32 en moest het zelf uitknobbelen en op verschillende plekken vragen om getest te worden. Ik kan me toch niet van het idee ontdoen, dat als ik als kind of zelfs als puber gediagnosticeerd was geweest, me veel ellende bespaard had kunnen blijven. Ik heb ook jarenlang rondgelopen met het gevoel dat mijn problemen, mijn karaktertrekken, te wijten waren aan een moeilijke jeugd en traumatische ervaringen. Het feit dat ik geboren ben met een pervasieve ontwikkelingsstoornis, dat ik dus al anders en kwetsbaar was vóór alle gebeurtenissen, dat doet me wel veel.
Mensen denken dat, nu ik het weet, het oké is. "Je weet nu wat je hebt, dus ontspan, je kan weer verder." Maar zo werkt het niet. Na heel lang uit proberen te zoeken of ik autistisch ben, begint nu het hele lange zoeken naar hoe ermee te leven. Wat heb ik nodig, van mezelf, van mijn omgeving? Hoe leer ik om te gaan met dingen als overprikkeling, sociale onkunde, eenzaamheid, obsessief of dwangmatig gedrag, steeds terugkomende depressieve gevoelens, slecht slapen, overgevoelige zintuigen, communicatieproblemen met de mensen waar ik van houd, moeite hebben met het huishouden op gang te houden, piekeren, alles veel te letterlijk nemen... Asperger Syndroom is zo veelomvattend!
De reis begint pas net, en ik heb geen idee waar hij precies naartoe leidt.