Nadat ik 5 jaar op een kleine zolderverdieping had gewoond, was ik helemaal gelukkig toen ik in december 2011 de sleutels kreeg van mijn flatwoning. We hebben weken vol blijdschap staan klussen en schilderen en ik zweerde dat ik minstens 30 jaar op mijn nummer 218 zou blijven wonen, want dit huis was perfect! En dat was het ook, vergeleken met waar ik vandaan kwam was het groot, ik had een balkon, een fijne keuken, een zolder over de gehele oppervlakte van mijn woning én ik woonde ineens tegenover een natuurgebied, helemaal aan het randje van de stad.
Nadat ik hier nog geen jaar woonde, kwamen de eerste berichten over het bouwen van een nieuwe wijk. Recht tegenover mijn straat, en later kwamen er berichten over een weg en een busbaan. Het natuurgebied word verminkt, de gemeente en de provincie drukt zijn plannen ondanks alle protesten gewoon door. Dat toekomstbeeld en de start van de werkzaamheden maakten het woongenot in één klap een stuk minder. Veel natuur is inmiddels al verloren gegaan en ik kijk ondertussen uit op een zandvlakte, waar eerst water en mooie bomen waren.
In de loop van de jaren leerde ik ook dat op een flat wonen meer van me vraagt dan ik dacht. Ik woon hier echt tússen de mensen. Net als bij op kamers wonen hoor je regelmatig, en in sommige gevallen zelfs dagelijks of de hele dag, je buren. Ik ben gevoelig voor geluid, leidt zelf een vrij stil leven, dus ik hoor alles van iedereen. Daarnaast zijn niet alle mensen zo nadenkend over wat de buren meekrijgen van activiteiten. Zo had ik onderburen die zo eens per maand tot 4 uur 's ochtends knetterdronken meeschreeuwden met smartlappen en daar echt geen probleem in zagen. Het gezin naast mijn dendert de hele dag het trappenhuis op en af en hebben hele gesprekken {en ruzies} bij de voordeur. En dat zijn maar twee van de vele voorbeelden van hoe onrustig het hier kan zijn.
Na zo ongeveer twee, drie jaar besefte ik me dat ik het zuiden van de stad miste. De wijk waar ik ben opgegroeid, en waar mijn ouders nog steeds wonen. Het is daar rustiger, voelt meer als thuis dan waar ik nu woon. En nu, wetende dat ik Asperger heb, is dichtbij mijn ouders wonen eigenlijk ook gewoon een slimme stap. Er zullen heus weer periodes komen dat het wat minder goed met me zal gaan, en dan is het fijn om dichtbij hen te zijn. Omgekeerd vind ik het ook fijn om vlakbij mijn ouders te wonen omdat ik enig kind ben en mijn ouders niet jonger worden natuurlijk. Mijn ouders en ik zijn altijd close geweest en dat zal de komende jaren waarschijnlijk alleen maar meer worden.
Het huisje dat ik heb mogen bezichtigen is helaas aan een ander verhuurd {daar is wel een traantje om gelaten}, maar ik blijf dus hard doorzoeken en -reageren. Ik ben niet ongelukkig in mijn huidige appartementje hoor, het is nog steeds mijn stekkie, en ik heb hier zelfs de liefde en een fijne vriendschap gevonden, maar er is reden genoeg om naar iets beters uit te kijken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten