woensdag 23 maart 2016

Kansen?!

Ken je dat, dat er allemaal dingetjes gebeuren waardoor je jezelf gaat betrappen op momenten dat je in een soort verbaasde overdenking van dat alles al een minuut of vijf naar niks zit te staren?
Er gebeuren dingen in dat gekke leventje van mij, niet zomaar opeens, maar wel ineens heel echt en potentieel heel erg gaaf {en 'n beetje heel eng}. En dat je dan opeens ook heel goed weet waarom je al zo lang heel erg voor iets knokt. Want blijkbaar knokte ik niet alleen om uit te zoeken wie ik ben, waarom ik ben zoals ik ben, maar knokte ik ook om verder te kunnen komen.
Alleen wist ik dat nog niet.
Vandaag weet ik het wel. 
Of in ieder geval op dit moment, en dat hoop ik vast te kunnen houden.

Ik wordt soms erg kriegelig van mensen die frasen uiten als "ook dit heeft een reden, je weet alleen nog niet welke" of "het leven bied geen problemen, maar kansen". Dan gaan mijn nekhaartjes overeind staan en kap ik het gesprek af. Maar vandaag kan ik niet ontkennen dat er toch wel dingen op hun plek vallen en dan ook nog op het juiste moment. Dat er gebeurtenissen en situaties samenkomen en zich mogelijkheden ontwikkelen. En dat ik die kansen heel voorzichtig rustig aan toch ga onderzoeken. Iets wat ik niet had verwacht van mezelf, terughoudend en twijfelend als ik ben.
 
Nee, ik vertel nog niet te veel, ik wil nog even genieten van de verlegen vlinders in mijn buik en rustig aan kijken wat dit allemaal kan betekenen en of ik niet toevallig een te grote hap uit die kansen neem en mezelf toch een beetje verslik. Dit positieve gedoe is ook allemaal nog een beetje nieuw voor me he...

zaterdag 19 maart 2016

Sociaal actief zijn?

Gister was ik bij GGZ voor een 'hoe is het nu en wat gaan we doen'-gesprek. Daarover later misschien meer, maar er is iets wat me bij blijft.
Omdat ik aangaf begeleiding te willen omdat ik het eigenlijk gewoon in m'n eentje echt even niet red, gingen we kijken wat in die gesprekken thema's zouden kunnen zijn. Communicatie is dan een groot punt. Situaties doorspreken, bepalen wat niet goed ging, uitvogelen waar dat aan lag en hoe je het anders zou kunnen doen. Fijn, kan ik gebruiken en scheelt heel veel gepieker over stomme situaties, gepieker wat soms dagen kan aanhouden. Daarnaast het bespreken van zintuiglijke overstimulatie. Mijn overgevoeligheid voor geluid lijkt alleen maar erger te worden en drukte verdraag ik nog maar amper, dus handvaten om dat draaglijker te maken zijn heel welkom.
Als derde punt gaf ik aan dat ik aan het {moeite met het} sociale aspect van Asperger zou willen werken omdat ik wel sociaal wat actiever zou willen zijn. Elke hulpverlener die ik ooit gesproken heb en iedereen in mijn omgeving zou begrijpend ja hebben geknikt en zeggen "ja, dat is zeker een punt om naar te kijken, heel belangrijk om sociaal te zijn". Maar zij zei "Maar heb je dan echt wel behoefde aan sociaal contact of is dat meer iets wat iedereen normaal vind? Misschien vind je het wel genoeg zo?" En dat was een verademing, maar ook een beetje schrikken. Je wordt opgevoed {door je omgeving, door de maatschappij} met het idee dat je sociaal actief moet zijn, leuke dingen moet doen, vrienden moet hebben, contact moet hebben. En dat is iets wat me altijd zoveel moeite heeft gekost, waarbij ik me voelde tegengehouden door iets. Nee, ik vind het maar niks, dat sociaal bezig moeten zijn. Maar toch, ik kan zoveel gezellig vinden, zin hebben om dingen te ondernemen, zolang mijn emmertje maar relatief leeg is. En dat emmertje is verdomd snel vol, en soms wekenlang niet leeg te krijgen. Waardoor ik het gevoel, dat ik me teveel terugtrek en niet genoeg met anderen doe, sterker wordt. Terwijl het op die momenten helemaal niet zo goed is om sociaal gezien veel van mezelf te vragen.
Ja...
Maar die gedachte, dat idee, van 'je hóeft niet zo sociaal actiever te zijn', dat blijft zo hangen. De eerste keer dat een hulpverlener dat helemaal niet als iets ongezonds zag, niet aangaf dat dat een punt is om aan te werken. Het voelt nu alsof de druk er een beetje af is. Alsof er een beetje lucht in zit, in plaats van altijd dat gevoel van er aan te moeten werken.
De netjes sociaal opgevoede kant van mij hoopt nu, dat als er wat druk vanaf is, dat dat sociale vanzelf wel goed komt.
Het Aspergertje in mij rent juichend door het huis omdat ze lekker geen contact met anderen hoeft te hebben.
Het blijft een beetje schipperen denk ik?

zondag 6 maart 2016

Koptelefoons

Eén van mijn problemen is audiosensitiviteit, overgevoeligheid voor geluiden. Geluiden komen bij mij hard binnen. Als iemand al te enthousiast in zijn theeglas roert, doet dat zeer in mijn hoofd. Als de buren op vol volume muziek draaien ben ik uit mijn doen. Als het geluid van een film heel hard staat, wordt ik zo moe dat ik niets meer van het verhaal mee krijg. Als er een kindje zijn stembanden test in de supermarkt, wordt ik misselijk en onrustig en vergeet ik wat ik moet halen.
De grote oplossing die lotgenoten, behandelaars en anderen die ik erover spreek aanbrengen is simpel; koptelefoons. En natuurlijk heb ik een mp3-speler en gebruik ik die ook, maar dan tijdens het sporten of op de fiets, soms bij andere activiteiten, maar nooit gewoon in huis. En ik vond dat nogal wat, want je sluit je toch af van de wereld om je heen, ook al vind ik dat stiekem heel lekker. Maar je hoort de deur niet, de telefoon niet, hoort het niet als een huisdier om aandacht vraagt, toch lichtelijk onprettig. Maar dan kan je wel even pauze nemen van de geluiden die op je af komen, even controle hebben over wat er binnen komt, jezelf wat rust gunnen op dat vlak.
Dus vandaag testte ik het. En nu wil ik die koptelefoons nooit meer uitdoen. Letterlijk, ik heb echt moeite om de dopjes uit mijn oren te halen, alsof ik er nu al aan gehecht ben. Ik voelde me helemaal ontspannen en thuis in die heerlijke bubbel vol met geweldige muziek waar niemand me wat kon doen. En dat is hartstikke goed natuurlijk. Ik had zowaar even vakantie van mezelf en dat gevoel heb ik niet vaak.
Alleen heb ik er nu wel een kwestie bij. Want ik maak me dan toch een beetje zorgen dat ik straks misschien nooit meer zonder mijn koptelefoons kan, als ik dit vaak ga doen. Dat ik nog veel gevoeliger wordt voor geluid, of dat ik in paniek ga als mijn dopjes niet in de buurt zijn. Waar ligt die grens, tussen baat hebben bij een hulpmiddel en er afhankelijk van worden? Echt iets om over na te denken even, want ik wil het me mezelf niet nog moeilijker maken.
Voor nu gaat de muziek nog even niet uit, misschien zelfs mee naar bed straks, zodat ik ontspannen de nacht in ga. Zien we morgen wel weer verder.

dinsdag 1 maart 2016

Kwaad

Gisteren schreef ik een mooi geformuleerd stukje, zo'n beetje over de eeuwige disfunctionaliteit van mijn leven. Dat ik niet weet of ik alles nog wel eens op orde krijg met de informatie die ik nu heb over mezelf.
Maar eigenlijk ben ik gewoon kwaad. Mijn houding riekt naar zelfmedelijden, maar ik ben gewoon echt pissig. Ik heb in mijn leven dingen doorstaan die ik niemand toewens, van de dagelijkse pesterijen op school tot grote slepende hel-achtige situaties waar ik hier niet verder op in kan gaan. En ik heb me er verdomme doorheen geknokt. Om vervolgens met de trauma's opgescheept te zitten en me dáár weer doorheen te vechten. En dan zit ik hier nu, begin 30, volwassen vrouw, al jaren geen therapie meer nodig, pootjes op de grond, en dan toch klopt het niet. En vind je uit dat je anders bent en dat dat nooit meer over gaat en alles waar je nu mee zit gewoon een onderdeel zal zijn van je leven. Dat het nooit eens makkelijk zal worden. Ik ben anders dan 99% van de bevolking; de maatschappij, de sociale omgangsvormen, de wereld om me heen, is niet voor mij gemaakt en ik zal eeuwig en altijd hard moeten werken om me enigszins ok te voelen daarin.
Ik ben het gewoon heel erg zat. Ik heb nog nooit het gevoel gehad dat ik klaar was, dat ik afgerekend had met de ellende en nu gewoon lekker aan mijn leven kon beginnen. Alles is altijd moeilijk geweest en eiste hard werken van mijn kant. Ik heb er zó genoeg van.