Kwaad

Gisteren schreef ik een mooi geformuleerd stukje, zo'n beetje over de eeuwige disfunctionaliteit van mijn leven. Dat ik niet weet of ik alles nog wel eens op orde krijg met de informatie die ik nu heb over mezelf.
Maar eigenlijk ben ik gewoon kwaad. Mijn houding riekt naar zelfmedelijden, maar ik ben gewoon echt pissig. Ik heb in mijn leven dingen doorstaan die ik niemand toewens, van de dagelijkse pesterijen op school tot grote slepende hel-achtige situaties waar ik hier niet verder op in kan gaan. En ik heb me er verdomme doorheen geknokt. Om vervolgens met de trauma's opgescheept te zitten en me dáár weer doorheen te vechten. En dan zit ik hier nu, begin 30, volwassen vrouw, al jaren geen therapie meer nodig, pootjes op de grond, en dan toch klopt het niet. En vind je uit dat je anders bent en dat dat nooit meer over gaat en alles waar je nu mee zit gewoon een onderdeel zal zijn van je leven. Dat het nooit eens makkelijk zal worden. Ik ben anders dan 99% van de bevolking; de maatschappij, de sociale omgangsvormen, de wereld om me heen, is niet voor mij gemaakt en ik zal eeuwig en altijd hard moeten werken om me enigszins ok te voelen daarin.
Ik ben het gewoon heel erg zat. Ik heb nog nooit het gevoel gehad dat ik klaar was, dat ik afgerekend had met de ellende en nu gewoon lekker aan mijn leven kon beginnen. Alles is altijd moeilijk geweest en eiste hard werken van mijn kant. Ik heb er zó genoeg van.