Stukjes

"I know the pieces fit, 'cause I watched them fall away."
Dit is de openingszin van Schism van de band Tool. Een vrij simpele zin waar ik toch heel veel aan had de afgelopen jaren; "Ik weet dat de stukjes passen, want ik heb ze zelf weg zien vallen."
Ik heb zoveel meegemaakt, zoveel trauma's opgelopen, dat ik ook dacht dat het zo werkte bij mij. Ik kwam als heel mens ter wereld, maar in de loop van mijn leven gebeurden er dingen met mij die ervoor zorgden dat stukken van mij afbraken en op de grond vielen. Stukken die ik weer op kan pakken en met de juiste lijm en met een beetje puzzelen wel weer terug op hun plekje krijg zodat ik weer heel wordt. Al blijf je de lijmrandjes misschien wel zien, maar dat is niet zo erg.
Maar wat nou als die stukjes al nooit goed hebben gepast? En wat nou als de lijm die ik tot mijn beschikking heb slechte kleefkracht heeft, of nooit goed droogt? Wat nou als ik met mijn Asperger-brein al begon met slechte materialen en niet zomaar aan betere kan komen? 
Ik weet niet meer of mijn stukjes goed pasten voordat ze op de grond vielen. En waarschijnlijk is mijn basismateriaal niet van de beste kwaliteit. En nou wil ik heel stoer zijn door te te schrijven dat ik heus wel een nieuwe set gereedschap en lijm ga vinden om mezelf netjes en heel te maken, maar ik weet echt even niet of die wel verkrijgbaar zijn. De grote stukken heb ik wel weer terug kunnen plaatsen hoor, al dreigen sommigen af en toe wat te wiebelen. Maar het gaat om de kleine stukjes, de stukjes die de gaatjes vullen en het grote geheel stabiel maken. Stukjes die ik niet meer kan vinden of misschien wel nooit heb gehad.