Tijdens mijn diagnosetraject heb ik drie verschillende psychologen gesproken. Allemaal fijne mensen, maar met één ervan voelde ik me het beste, Anna. En gelukkig 'kreeg' ik Anna ook voor de psycho-educatie die ik na de diagnose ging volgen. Je leert dan hoe Asperger in elkaar steekt en wat daarvan bij jou sterker of minder sterk aanwezig is. Het was online, met daarbij een startgesprek en een afsluitend gesprek op Emerhese die ook weer heel fijn verliepen. Dus toen we besloten dat ik behandelingsgesprekken zou gaan doen en daarbij mocht aangeven of ik bij Anna wilde blijven, heb ik dat natuurlijk gedaan en dat was goud waard. Ik heb in de loop van de jaren veel therapeuten tegenover me gehad {vóór ik bij Emerhese op mijn plek kwam} en maar één keer eerder voelde ik me zo thuis bij iemand. Alsof je wekelijks een kop koffie gaat doen bij een vriendin. We begonnen met gesprekken over Asperger, hoe het zich uit, hoe je merkt dat je over je grenzen gaat, hoe je jezelf leert ontspannen etc etc. Maar al gauw bleek mijn relatie ontzettend te rafelen en vervolgens zelfs in te storten en daar heeft het echt zo moeten zijn dat Anna mijn behandelaar werd, want wát heeft zij me echt enorm geholpen en gesteund daarin. Toen ze me heel voorzichtig vertelde dat we nog maar een maandje hadden omdat haar contract niet verlengd werd {wegens bezuinigingen}, zakte de moed me in de schoenen. We vonden het allebei erg, maar hebben wel geprobeerd onze tijd goed af te ronden en ze zou me overdragen naar een ander waarvan ze dacht dat het ook zou klikken en daar vertrouwde ik haar in. Het is zo rot om eindelijk op de juiste plek te zitten, bij de juiste persoon, en dat dat dan toch voortijdig beëindigd wordt...
En gister was mijn kennismakingsgesprek met 'de nieuwe' {om netjes te zijn hou ik haar naam even achter}. Tuurlijk nog wel wennen, maar het gesprek liep goed. Ze had zich goed voorbereid en had een fijne rustige energie. We hadden het over mijn laatste gesprek met Anna en wat wij toen hadden besproken over waar ik nog aan wil werken, wat nog aandachtspunten zijn, dingen waar ik met Anna niet aan toe gekomen ben. Eén van de twee grote punten daarin is het ontwikkelen van een nieuw zelfbeeld mét Asperger; hoe sta je in het leven, in de maatschappij, in je toekomst, met een niet overgaande stoornis. Wellicht ook een stukje rouw over de persoon die je ooit nog dacht te gaan worden {als je beter bent}. Daarnaast wil ik wat typische dingen aan mij, in mijn gedrag, in mijn gedachtegangen en denkbeelden, bespreken en uitvogelen in hoeverre die typisch Asperger zijn of wellicht ergens anders vandaan komen of misschien gewoon heel erg 'mij' zijn. Tussen de gesprekken door zal ik dan dingetjes waar ik dat over wil bespreken opschrijven zodat we in de volgende sessie het lijstje af kunnen gaan.
Naast de gewone gesprekken gaan we ook aan de gang met de PsyMate-app. Die app stelt jou een week lang meerdere keren per dag een lijst met vragen over hoe je je op dat moment voelt, waar je bent, met wie je bent, hoe je emoties zijn, waar je gedachten heen gaan en van alles meer. Als je een week lang die vragen netjes invult, kun je daarna in grafieken enzo zien waar je knelpunten zitten. Zo zou het bijvoorbeeld kunnen zijn dat ik meermalen in die week aangaf dat ik me eind van de middag down voel en dan zouden we misschien kunnen zien dat dat komt omdat ik ergens over een grens ben gegaan of gewoon last heb van honger voor het avondeten. Je doet drie maanden na elkaar elke maand zo'n week en dan zou je ook veranderingen of zelfs vooruitgang kunnen zien in de loop van de tijd. Ik ben echt heel benieuwd wat het gaat brengen.
Ja, verandering en nieuwe dingen dus, iets wat niet zo makkelijk is voor autisten, maar het voelt wel goed. Even een nieuwe start...
woensdag 27 juli 2016
zondag 24 juli 2016
Kleding
Van wat ik hier en daar lees op fora, en in boeken en artikelen, is dat kleding best een belangrijk onderwerp is in het leven van een Asperger {en anderen op het autisme spectrum}. Er zijn er die geen bal om kleding geven omdat het niet in hun interessegebied ligt of juist heel apart gekleed gaan omdat dat past bij hoe ze zich anders voelen dan anderen. Daarin zijn we waarschijnlijk niet zo heel anders dan de meeste mensen, zij het misschien wat extremer.
Aspergers zijn vaak ofwel overgevoelig voor wat er met hun lichaam gebeurt, of juist ondergevoelig. En dat uit zich in bijvoorbeeld een erg lage pijngrens voor mensen die overgevoelig zijn, en een erg hoge pijngrens voor de mensen die ondergevoelig zijn met hun lichaam. En het laat zich ook heel duidelijk zien in de ervaring van comfort;
- Aspergers die niet zo gevoelig zijn, zijn hier misschien niet zoveel mee bezig. Zij ervaren niet zoveel prikkels vanuit hun lichaam en hebben dus weinig last van potentieel oncomfortabele situaties zoals een koude omgeving, een harde stoelzitting, klontjes in hun pudding of strak ingevlochten haar. Ook zullen ze niet veel irritatie hebben van een kriebeltrui of een sok die steeds verkeerd draait. Soms vinden ze het juist prettig om deze dingen te ervaren ter compensatie voor hun ongevoeligheden.
- Aspergers die overgevoelig zijn kunnen de hele dag bezig zijn met het zoeken naar comfort, het zoeken naar een minder koude kamer of een warme trui, of een stoel die lekker zit. Ze weigeren de pudding te eten nadat ze moesten kokhalzen toen ze een klontje proefden, en dragen hun haar los. Hoe hun kleding zit, hoe het voelt op hun huid, is iets waar ze enorm mee bezig kunnen zijn. Kriebeltruien zijn uitgesloten, sokken moeten netjes zitten en het liefste naadloos zijn. Etiketjes worden meteen na het kopen van kleding weggeknipt of worden na een uur dragen van pure frustratie uit het kledingstuk getrokken. Synthetische stoffen zijn ook niet favoriet. En kleding die niet aan de eisen voldoen, verdwijnen achterin de kast, de prullenbak of worden weggegeven.
Er kan ook een voorkeur zijn per persoon voor strakke of juist losse kleding. Ik denk dat dit ook bij de overgevoelige Aspergers het meest naar voren komt. Kleding moest 'juist' voelen. Sommigen wónen bijna hun veel te grote capuchontrui en baggy spijkerbroek. Voor anderen geldt dat het hoe strakker hoe beter is. Maar dit kan ook te maken hebben met de druk die dat dan geeft, iets waarvan veel autisten heel rustig kunnen worden en waarvoor ook bijvoorbeeld verzwaarde dekens en diepdruk-vesten te koop zijn.
Ten slotte is er ook iets met bloot. Er zijn Aspergers die het liefst {thuis of rondom huis} in hun blootje of alleen in ondergoed rondlopen. Kleding is te irritant, te warm of ze voelen zich het lekkerste met de zon en wind op hun blote huid. Voor sommige autisten is het ondenkbaar om kleding te dragen die veel huid bloot laat. Altijd lange broeken, altijd lange mouwen, en soms zelfs ook het liefst meerder lagen. Naast de zintuigelijk overwegingen hiervoor, zoals last hebben van de zon of het onprettig vinden als grassprieten of een langslopende kat je blote enkels kriebelen, denk ik dat het misschien ook iets te maken heeft met je beschermd voelen. Kleding kan een scherm, een barriere zijn tussen jouzelf en de wereld om je heen. En voor de autisten is die wereld behoorlijk overweldigend en vol prikkels die snel te veel kunnen worden.
Voordat ik vorig jaar onderzoek ging doen naar Asperger, had ik me nooit beseft hoe mijn relatie met kleding zo uitgelegd kon worden. Ja, natuurlijk liep ik in de loop der jaren veel in zwart rond, verstopte me in capuchons, had het altijd óf koud óf heet, schreeuwde met mijn aparte kledingstijl om aandacht die ik niet wilde. Allemaal verklaarbaar door depressies en een traumatische jeugd. Maar ik ben ook behoorlijk typisch autist met mijn kleding. Tot aan misschien vijf jaar geleden droeg ik áltijd een lange broek en áltijd dichte schoenen met sokken, er was geen alternatief in mijn hoofd, dat was voor andere mensen. Ook tops waren 's zomers meestal met ten minste een kort mouwtje en vaak had ik laagjes over elkaar. Ik haatte bloot, onder mijn kleren was ik beschermd en voelde alles zoals altijd; dus geen onrust. Tegenwoordig 'durf' ik in teenslippers en zomerbroekjes die tot ruim onder de knie komen, maar dat was een hele verandering die in baby-stapjes uitgevoerd werd. En het was echt wennen, maar ik voel me in de zomer nu wel een stuk beter met koelere kleding en schoenen.
Ik draag altijd dezelfde kleuren en dezelfde stoffen. Labels in shirts worden verwijderd. Geen bh dragen is geen optie, vanwege erg gevoelige huid, maar zeker ook omdat ze zo lekker strak zitten. En bij mij moet altijd óf mijn broek óf wat ik erop draag strak zijn. Als zowel broek als top los zijn, wordt ik ongedurig en voel ik me als het ware verloren in wat ik aan heb.
Inmiddels ben ik, zoals jullie ook in mijn vorige blogpost konden lezen, gestopt met kleding proberen te dragen waar ik me niet goed in voel. Van nu af aan, zeker ook naar aanleiding van mijn diagnose, ga ik voor comfort en waar ik me mezelf in voel. Waarom zou je jezelf plagen met iets anders?
Aspergers zijn vaak ofwel overgevoelig voor wat er met hun lichaam gebeurt, of juist ondergevoelig. En dat uit zich in bijvoorbeeld een erg lage pijngrens voor mensen die overgevoelig zijn, en een erg hoge pijngrens voor de mensen die ondergevoelig zijn met hun lichaam. En het laat zich ook heel duidelijk zien in de ervaring van comfort;
- Aspergers die niet zo gevoelig zijn, zijn hier misschien niet zoveel mee bezig. Zij ervaren niet zoveel prikkels vanuit hun lichaam en hebben dus weinig last van potentieel oncomfortabele situaties zoals een koude omgeving, een harde stoelzitting, klontjes in hun pudding of strak ingevlochten haar. Ook zullen ze niet veel irritatie hebben van een kriebeltrui of een sok die steeds verkeerd draait. Soms vinden ze het juist prettig om deze dingen te ervaren ter compensatie voor hun ongevoeligheden.
- Aspergers die overgevoelig zijn kunnen de hele dag bezig zijn met het zoeken naar comfort, het zoeken naar een minder koude kamer of een warme trui, of een stoel die lekker zit. Ze weigeren de pudding te eten nadat ze moesten kokhalzen toen ze een klontje proefden, en dragen hun haar los. Hoe hun kleding zit, hoe het voelt op hun huid, is iets waar ze enorm mee bezig kunnen zijn. Kriebeltruien zijn uitgesloten, sokken moeten netjes zitten en het liefste naadloos zijn. Etiketjes worden meteen na het kopen van kleding weggeknipt of worden na een uur dragen van pure frustratie uit het kledingstuk getrokken. Synthetische stoffen zijn ook niet favoriet. En kleding die niet aan de eisen voldoen, verdwijnen achterin de kast, de prullenbak of worden weggegeven.
Er kan ook een voorkeur zijn per persoon voor strakke of juist losse kleding. Ik denk dat dit ook bij de overgevoelige Aspergers het meest naar voren komt. Kleding moest 'juist' voelen. Sommigen wónen bijna hun veel te grote capuchontrui en baggy spijkerbroek. Voor anderen geldt dat het hoe strakker hoe beter is. Maar dit kan ook te maken hebben met de druk die dat dan geeft, iets waarvan veel autisten heel rustig kunnen worden en waarvoor ook bijvoorbeeld verzwaarde dekens en diepdruk-vesten te koop zijn.
Ten slotte is er ook iets met bloot. Er zijn Aspergers die het liefst {thuis of rondom huis} in hun blootje of alleen in ondergoed rondlopen. Kleding is te irritant, te warm of ze voelen zich het lekkerste met de zon en wind op hun blote huid. Voor sommige autisten is het ondenkbaar om kleding te dragen die veel huid bloot laat. Altijd lange broeken, altijd lange mouwen, en soms zelfs ook het liefst meerder lagen. Naast de zintuigelijk overwegingen hiervoor, zoals last hebben van de zon of het onprettig vinden als grassprieten of een langslopende kat je blote enkels kriebelen, denk ik dat het misschien ook iets te maken heeft met je beschermd voelen. Kleding kan een scherm, een barriere zijn tussen jouzelf en de wereld om je heen. En voor de autisten is die wereld behoorlijk overweldigend en vol prikkels die snel te veel kunnen worden.
Voordat ik vorig jaar onderzoek ging doen naar Asperger, had ik me nooit beseft hoe mijn relatie met kleding zo uitgelegd kon worden. Ja, natuurlijk liep ik in de loop der jaren veel in zwart rond, verstopte me in capuchons, had het altijd óf koud óf heet, schreeuwde met mijn aparte kledingstijl om aandacht die ik niet wilde. Allemaal verklaarbaar door depressies en een traumatische jeugd. Maar ik ben ook behoorlijk typisch autist met mijn kleding. Tot aan misschien vijf jaar geleden droeg ik áltijd een lange broek en áltijd dichte schoenen met sokken, er was geen alternatief in mijn hoofd, dat was voor andere mensen. Ook tops waren 's zomers meestal met ten minste een kort mouwtje en vaak had ik laagjes over elkaar. Ik haatte bloot, onder mijn kleren was ik beschermd en voelde alles zoals altijd; dus geen onrust. Tegenwoordig 'durf' ik in teenslippers en zomerbroekjes die tot ruim onder de knie komen, maar dat was een hele verandering die in baby-stapjes uitgevoerd werd. En het was echt wennen, maar ik voel me in de zomer nu wel een stuk beter met koelere kleding en schoenen.
Ik draag altijd dezelfde kleuren en dezelfde stoffen. Labels in shirts worden verwijderd. Geen bh dragen is geen optie, vanwege erg gevoelige huid, maar zeker ook omdat ze zo lekker strak zitten. En bij mij moet altijd óf mijn broek óf wat ik erop draag strak zijn. Als zowel broek als top los zijn, wordt ik ongedurig en voel ik me als het ware verloren in wat ik aan heb.
Inmiddels ben ik, zoals jullie ook in mijn vorige blogpost konden lezen, gestopt met kleding proberen te dragen waar ik me niet goed in voel. Van nu af aan, zeker ook naar aanleiding van mijn diagnose, ga ik voor comfort en waar ik me mezelf in voel. Waarom zou je jezelf plagen met iets anders?
vrijdag 22 juli 2016
Innerlijk en uiterlijk
Als ik zo terugkijk naar de keuzes die ik vanaf mijn 12e maakte over mijn uiterlijk, met name mijn haar en kleding, dan besef ik me nu dat ik ook daar altijd heel zoekende ben geweest. En dat dat ook echt samenviel met hoe ik me voelde en vooral in hoeverre ik wist wie ik was, of dacht dat te weten.
Als ukkepuk kleedde mijn moeder mij in jurkjes, of broekjes met een echt meisjes shirtje. Veel roze, veel frutsels, veel vlechtjes en haardingetjes met hartjes en kantjes. Natuurlijk weet je als kind niet anders, kan het je misschien ook niet veel schelen, maar dat veranderde in groep 8. Ik wilde geen roze meer en geen rokjes. Spijkerbroeken, minder felle kleuren en weg met de frutsels. Ik was geen meisje-meisje, wilde geen meisje-meisje zijn ook. Geen idee wat dan wel, dus ik deed maar wat en keek vooral af uit de kledingcatalogi die mijn moeder had.
Daarna kwamen de fases; in de tweede van het middelbaar werd ik skater. Mijn haar was er het jaar daarvoor al af gegaan tot een kort koppie dat de volgende jaren vele coupes zou aannemen. Daarnaast droeg ik skatergympen of {knock-off en echte} DrMarten's, baggy cargobroeken of tuinbroeken {met één of beide schouders loshangend naar beneden} met wijde truien of strakke tshirtjes. Niks wat 'echt skater' was, want daar had ik het geld niet voor, dus ik deed maar wat eigenlijk. Maar ik voelde me stoer zat en dat was goed. Daarachter zat een meid die geen idee had wat ze deed en keihard haar best deed om erbij te horen en tegelijk volledig buiten welke groep dan ook stond.
Daarna had ik een hele korte metal/punk periode {eigenlijk een donkere stoerdere vorm van skater} in de overgang naar gothic toen ik 16 was. Ik had een moord gedaan voor de echte gothkleding uit de Large-catalogus of van dat ene alto-winkeltje in het centrum. Maar goth is belachelijk duur, dus ik hield het bij veel zwart en paars, soms heel vrouwelijk, soms vrij basic of juist heel stoer en bijna androgyn. Ik droeg donkere make-up en veel zilveren sieraden. Ik had een kort kapsel met een lange zijwaartse pony, wat zelfs een tijdje pikzwart was, in tegenstelling tot de geijkte roodtinten die ik normaal droeg en nog draag. Ik voelde me precies wie ik moest zijn in die look. Anders dan anderen, mysterieus, onbegrijpelijk en onbereikbaar.
Dat gothic verwaterde toen ik een jaar of 22 was. Nog wel droeg ik donkere kleuren als zwart, paars en grijs en had ik een zwak voor mooie aparte stofjes, maar het werd allemaal een stuk meer casual. Ik probeerde het wel vrouwelijk te houden, omdat mensen door de jaren heen aangaven dat ze dat bij mij vonden passen {ik heb een onontkenbaar vrouwelijk gezicht en lijf}, maar voelde me eigenlijk het lekkerst in een combinatie van iets stoers met iets moois. {bijvoorbeeld een bootcut jeans met (punt)laarsjes en een cardigan met daaronder een hemdje met een kantrandje, dat is echt jaren mijn winteruniform geweest}
De laatste jaren, ik ben nu 32, was ik best weer zoekende. Ik probeerde uit te vogelen wie die volwassen jonge vrouw in de spiegel nu eigenlijk was, probeerde op verschillende manieren aan mezelf te werken... en kocht vele verschillende stijlen kleding. De donkere kleuren blijven {voor eeuwig en altijd!}, maar ook door geldtekort raakte ik mijn vaste stijl een beetje kwijt. Ik loop vaak in dingen die ik niet per se te gek vind, maar wel betaalbaar waren en in ieder geval goed zitten. Terwijl ik tegelijkertijd zo op zoek ben naar wat ik wil én kan betalen dat ik de afgelopen jaren ook veel te veel probeersels en miskopen in mijn kast heb gegooid. Ook wilde ik soms juist weer vrouwelijk gekleed zijn, mede omdat mijn vriend dat wel leuk vond, maar kon niet veel vinden wat ik vaker dan twee keer aan wilde. Tegelijkertijd kocht ik, nog enigzins stiekem, wat dingen bij de herenafdeling {jongenslaarzen, stoere herenjeans, of een lekkere grote zachte herentrui voor op een skinny jeans} en voelde me daar top in.
En nu, deze zomer, ben ik er klaar mee. Net als heel veel dingen de laatste maanden, wordt mijn kledingstijl me opeens duidelijk. Donker, stoer, casual, geen gedoe meer met vrouwelijk gekleed zijn voor anderen, vrolijk shoppen bij de herenafdeling en liever sparen voor één mooi shirt dan 5 goedkope shirtjes afrekenen die je na een maand zat bent. Ook niets meer kopen wat je op de paspop of bij iemand anders zo leuk vind staan. Eerst bedenken of het jóuw stijl is!
En dat bedacht ik me dus, dat nu ik veel beter weet wie ik ben, door het krijgen van de Asperger-diagnose in januari en de bezinnings- en behandelingsperiode daarna. En dat dat dus echt wel doorwerkt in hoe je jezelf ziet en dus ook in welke kledingstijl dan. Dat je wil zorgen dat je buitenkant je binnenkant weerspiegelt. En dan klopt het wel... Donker {niet supervrolijk}, stoer {zelfstandig, doorbijter}, casual {relaxed en openminded} en niet voldoend aan de geijkte man/vrouw-rollen :-)
Binnenkort zal ik nog wel een stukje schrijven over hoe kleding voor Aspergers, voor mij, soms best een ding met haken en ogen kan zijn...
Als ukkepuk kleedde mijn moeder mij in jurkjes, of broekjes met een echt meisjes shirtje. Veel roze, veel frutsels, veel vlechtjes en haardingetjes met hartjes en kantjes. Natuurlijk weet je als kind niet anders, kan het je misschien ook niet veel schelen, maar dat veranderde in groep 8. Ik wilde geen roze meer en geen rokjes. Spijkerbroeken, minder felle kleuren en weg met de frutsels. Ik was geen meisje-meisje, wilde geen meisje-meisje zijn ook. Geen idee wat dan wel, dus ik deed maar wat en keek vooral af uit de kledingcatalogi die mijn moeder had.
Daarna kwamen de fases; in de tweede van het middelbaar werd ik skater. Mijn haar was er het jaar daarvoor al af gegaan tot een kort koppie dat de volgende jaren vele coupes zou aannemen. Daarnaast droeg ik skatergympen of {knock-off en echte} DrMarten's, baggy cargobroeken of tuinbroeken {met één of beide schouders loshangend naar beneden} met wijde truien of strakke tshirtjes. Niks wat 'echt skater' was, want daar had ik het geld niet voor, dus ik deed maar wat eigenlijk. Maar ik voelde me stoer zat en dat was goed. Daarachter zat een meid die geen idee had wat ze deed en keihard haar best deed om erbij te horen en tegelijk volledig buiten welke groep dan ook stond.
Daarna had ik een hele korte metal/punk periode {eigenlijk een donkere stoerdere vorm van skater} in de overgang naar gothic toen ik 16 was. Ik had een moord gedaan voor de echte gothkleding uit de Large-catalogus of van dat ene alto-winkeltje in het centrum. Maar goth is belachelijk duur, dus ik hield het bij veel zwart en paars, soms heel vrouwelijk, soms vrij basic of juist heel stoer en bijna androgyn. Ik droeg donkere make-up en veel zilveren sieraden. Ik had een kort kapsel met een lange zijwaartse pony, wat zelfs een tijdje pikzwart was, in tegenstelling tot de geijkte roodtinten die ik normaal droeg en nog draag. Ik voelde me precies wie ik moest zijn in die look. Anders dan anderen, mysterieus, onbegrijpelijk en onbereikbaar.
Dat gothic verwaterde toen ik een jaar of 22 was. Nog wel droeg ik donkere kleuren als zwart, paars en grijs en had ik een zwak voor mooie aparte stofjes, maar het werd allemaal een stuk meer casual. Ik probeerde het wel vrouwelijk te houden, omdat mensen door de jaren heen aangaven dat ze dat bij mij vonden passen {ik heb een onontkenbaar vrouwelijk gezicht en lijf}, maar voelde me eigenlijk het lekkerst in een combinatie van iets stoers met iets moois. {bijvoorbeeld een bootcut jeans met (punt)laarsjes en een cardigan met daaronder een hemdje met een kantrandje, dat is echt jaren mijn winteruniform geweest}
De laatste jaren, ik ben nu 32, was ik best weer zoekende. Ik probeerde uit te vogelen wie die volwassen jonge vrouw in de spiegel nu eigenlijk was, probeerde op verschillende manieren aan mezelf te werken... en kocht vele verschillende stijlen kleding. De donkere kleuren blijven {voor eeuwig en altijd!}, maar ook door geldtekort raakte ik mijn vaste stijl een beetje kwijt. Ik loop vaak in dingen die ik niet per se te gek vind, maar wel betaalbaar waren en in ieder geval goed zitten. Terwijl ik tegelijkertijd zo op zoek ben naar wat ik wil én kan betalen dat ik de afgelopen jaren ook veel te veel probeersels en miskopen in mijn kast heb gegooid. Ook wilde ik soms juist weer vrouwelijk gekleed zijn, mede omdat mijn vriend dat wel leuk vond, maar kon niet veel vinden wat ik vaker dan twee keer aan wilde. Tegelijkertijd kocht ik, nog enigzins stiekem, wat dingen bij de herenafdeling {jongenslaarzen, stoere herenjeans, of een lekkere grote zachte herentrui voor op een skinny jeans} en voelde me daar top in.
En nu, deze zomer, ben ik er klaar mee. Net als heel veel dingen de laatste maanden, wordt mijn kledingstijl me opeens duidelijk. Donker, stoer, casual, geen gedoe meer met vrouwelijk gekleed zijn voor anderen, vrolijk shoppen bij de herenafdeling en liever sparen voor één mooi shirt dan 5 goedkope shirtjes afrekenen die je na een maand zat bent. Ook niets meer kopen wat je op de paspop of bij iemand anders zo leuk vind staan. Eerst bedenken of het jóuw stijl is!
En dat bedacht ik me dus, dat nu ik veel beter weet wie ik ben, door het krijgen van de Asperger-diagnose in januari en de bezinnings- en behandelingsperiode daarna. En dat dat dus echt wel doorwerkt in hoe je jezelf ziet en dus ook in welke kledingstijl dan. Dat je wil zorgen dat je buitenkant je binnenkant weerspiegelt. En dan klopt het wel... Donker {niet supervrolijk}, stoer {zelfstandig, doorbijter}, casual {relaxed en openminded} en niet voldoend aan de geijkte man/vrouw-rollen :-)
Binnenkort zal ik nog wel een stukje schrijven over hoe kleding voor Aspergers, voor mij, soms best een ding met haken en ogen kan zijn...
maandag 18 juli 2016
Hoe het kan werken in zo'n hoofd.
Even zo'n dag als vandaag onder woorden brengen...
*de gedachtengangen van een Asperger-vrouw op een dag dat het allemaal een beetje veel is, zonder terug te lezen opgeschreven en gepubliceerd. Dit gaat in mijn hoofd maar door en door en steeds overnieuw*
Het is veel te warm. Binnen 23,5 graden en buiten wordt het vandaag nog een paar graden heter. Ik kan er slecht tegen. Ik wordt er doodmoe van, dat warme gevoel, zo hangerig en plakkerig. De hete zon op mijn huid buiten voelt als een koekenpan die net van het fornuis komt en nét niet tegen mijn huid gehouden wordt. Ik wil mijn huid, mijn arm, rug of been, wegtrekken, maar dat kan niet, want het is de zon en niet een heet voorwerp. De zon is te fel, ik kan amper vooruit kijken zonder pijn in mijn ogen en hersenen, kijk het liefst naar beneden, heb het liefst mijn zonnebril op. Schaduw, overal de schaduw opzoeken dan maar. Mijn kleren voelen als een wollen deken. Ik wil voortdurend weg van dat gevoel.
Vanmiddag heb ik een intakegesprek in Amersfoort, voor een mindfulness-training voor mensen met een autistische stoornis. In een gebouw dat ik niet ken, ik weet niet eens of ik het kan vinden. Waar moet ik me dan binnen moet melden, waar en hoe is de wachtkamer? Ik hoop dat ik een fijne persoon tegenover me krijg in gesprek. En dat de kamer goed is, niet te vol, niet te warm, stil. Ik hoop dat ik kan overbrengen wat ik in mijn hoofd heb, dat ik vraag wat ik wil weten, dat ik zeg wat hun moeten weten, dat ik niet dichtsla. Ik moet om kwart voor 1 weg hier, wil om 8 over 1 de trein hebben en dan heb ik in Amersfoort nog ruim een half uur om naar de locatie te komen. Ik moet het telefoonnummer nog opschrijven voor het geval ik vertraging heb, of het gewoon niet kan vinden. Misschien is 40 minuten wel te kort om ernaar toe te lopen. Moet ik eerder weg? Nee, ik weet ongeveer hoever het station van het centrum is en het gebouw is daar in de buurt, dus dat lukt wel. Hoop ik. Waarschijnlijk ben ik supervroeg en zit ik me op te vreten in die wachtkamer. Ik hoop dat ik een rustige coupe heb, dat ik even kan eten. Kan geen honger krijgen tijdens gesprek, dan ben ik ongeconcentreerd. Heb ik nog een flesje drinken in de koelkast? Denk t wel... anders maar kopen. Oh shit ja, ik ben blut. Dan maar water mee. Wil ik wel negen weken lang elke maandagmiddag met een clubje autisten in een zaaltje zitten mediteren? Ik haat groepen. Maar dat doet iedereen in die groep. Ik hoop dat de begeleiding daar fijn is. Dat de zaal goed voelt. Maar eerst dat gesprek maar doen he.
Oeh, ik moet na Amersfoort ook nog boodschappen doen. Heb geen eieren meer. En geen fruit. Hoe doe ik dat... Ben ik niet te moe om nog boodschappen te doen dan? Welke supermarkt pak ik? AH zit op de weg van station naar huis. Hmmm maar die dus duur. Misschien maar omfietsen naar de Plus en wat spaargeld meenemen om alles te betalen daar. Ohjah ook nog avondeten. Shit, wat ga ik avondeten. Tis te warm voor warm eten. Misschien maak ik wel een couscoussalade. Heb ik nog couscous? Hoe laat ben ik dan terug in Hilversum? Heb ik dan nog wel tijd om even te slapen voor het avondeten? Ik moet wel een boodschappenlijstje maken. Shit, niet vergeten anders neem ik al het verkeerde mee, of veel te weinig, en geen eieren en fruit, maar wel dingen die ik niet nodig heb. Ohjah en mp3speler mee, want die supermarktmuziek zorgt ervoor dat ik niet kan nadenken. Waaah, naar welke super ga ik nou? Ohjah, plus. Geen spaargeld vergeten mee te nemen. Sta je daar zonder geld straks. Ugh. Ik wil geen boodschappen doen.
Mam was hier vanochtend, spontaan even. Ze kwam toch niet ergens voor, dat ik dat gemist heb? Ik was ook niet zo gezellig geloof ik, ben s'ochtends niet op mn best. Ik wou dat ik opener was. Ik hoop dat ze het snapt. Ogod, ik wou dat ik niet voortdurend nodig was dat ze dingen snapt. Ze begrijpt al zo veel en ik heb het gevoel dat ik maar blijf eisen dat ze dat doet. Echt spontaan gezellig en sociaal bezig zijn is zo moeilijk. Er was toch niet nog iets dat ze wilde vertellen? Nee... toch? Kwam ze kijken of het wel goed ging met mij misschien? Of wilde gewoon even koffie leuten? Pfff, waarom voelt alles altijd zo ongemakkelijk, dat zou bij haar toch niet moeten? Och mens, hou op met denken, ze is je mama, ze kent je, komt goed. Donderdag gaan we een dagje naar Utrecht, kan je zoveel gezellig doen dat het jullie oren uit komt.
Ok, zo maar even lunchen. Volgens mij is vriendlief thuis... zou hij samen willen lunchen? Heb m al weer paar dagen niet gezien. Wil ik wel samen lunchen? Moet ik dat wel doen als ik nog weg moet? Heb ik wel genoeg eten in huis om voor twee te maken? Ik hoop dat hij ook aan mij denkt... Pff nee, moet maar even alleen lunchen, even rustig aan voor ik weg ga. Heb ik nog eten in huis? Ja, zat, zaterdag nog boodschappen gedaan. Misschien kunnen hij en ik morgen samen lunchen? Misschien denkt hij nu wel dat ik weer lang stil ben, dat we elkaar lang niet zien. Shit. Naja, heb een drukke dag, kan ik ook niet helpen. Goed lunch. Heb ik nog eieren nou? Ohnee, die moest ik halen. Maar ik heb nog tempeh, kan ik bakken, met een salade. En dan nog wat meenemen voor onderweg straks. Reepjes, wortelschijfjes, sapje. Nu eerst eten. Morgen misschien wel samen. Ik hoop dat hij dat ok vind en kan. Zal ik hem smsen? Aargh, weet ik veel. Nú salade maken, Annica.
*de gedachtengangen van een Asperger-vrouw op een dag dat het allemaal een beetje veel is, zonder terug te lezen opgeschreven en gepubliceerd. Dit gaat in mijn hoofd maar door en door en steeds overnieuw*
Het is veel te warm. Binnen 23,5 graden en buiten wordt het vandaag nog een paar graden heter. Ik kan er slecht tegen. Ik wordt er doodmoe van, dat warme gevoel, zo hangerig en plakkerig. De hete zon op mijn huid buiten voelt als een koekenpan die net van het fornuis komt en nét niet tegen mijn huid gehouden wordt. Ik wil mijn huid, mijn arm, rug of been, wegtrekken, maar dat kan niet, want het is de zon en niet een heet voorwerp. De zon is te fel, ik kan amper vooruit kijken zonder pijn in mijn ogen en hersenen, kijk het liefst naar beneden, heb het liefst mijn zonnebril op. Schaduw, overal de schaduw opzoeken dan maar. Mijn kleren voelen als een wollen deken. Ik wil voortdurend weg van dat gevoel.
Vanmiddag heb ik een intakegesprek in Amersfoort, voor een mindfulness-training voor mensen met een autistische stoornis. In een gebouw dat ik niet ken, ik weet niet eens of ik het kan vinden. Waar moet ik me dan binnen moet melden, waar en hoe is de wachtkamer? Ik hoop dat ik een fijne persoon tegenover me krijg in gesprek. En dat de kamer goed is, niet te vol, niet te warm, stil. Ik hoop dat ik kan overbrengen wat ik in mijn hoofd heb, dat ik vraag wat ik wil weten, dat ik zeg wat hun moeten weten, dat ik niet dichtsla. Ik moet om kwart voor 1 weg hier, wil om 8 over 1 de trein hebben en dan heb ik in Amersfoort nog ruim een half uur om naar de locatie te komen. Ik moet het telefoonnummer nog opschrijven voor het geval ik vertraging heb, of het gewoon niet kan vinden. Misschien is 40 minuten wel te kort om ernaar toe te lopen. Moet ik eerder weg? Nee, ik weet ongeveer hoever het station van het centrum is en het gebouw is daar in de buurt, dus dat lukt wel. Hoop ik. Waarschijnlijk ben ik supervroeg en zit ik me op te vreten in die wachtkamer. Ik hoop dat ik een rustige coupe heb, dat ik even kan eten. Kan geen honger krijgen tijdens gesprek, dan ben ik ongeconcentreerd. Heb ik nog een flesje drinken in de koelkast? Denk t wel... anders maar kopen. Oh shit ja, ik ben blut. Dan maar water mee. Wil ik wel negen weken lang elke maandagmiddag met een clubje autisten in een zaaltje zitten mediteren? Ik haat groepen. Maar dat doet iedereen in die groep. Ik hoop dat de begeleiding daar fijn is. Dat de zaal goed voelt. Maar eerst dat gesprek maar doen he.
Oeh, ik moet na Amersfoort ook nog boodschappen doen. Heb geen eieren meer. En geen fruit. Hoe doe ik dat... Ben ik niet te moe om nog boodschappen te doen dan? Welke supermarkt pak ik? AH zit op de weg van station naar huis. Hmmm maar die dus duur. Misschien maar omfietsen naar de Plus en wat spaargeld meenemen om alles te betalen daar. Ohjah ook nog avondeten. Shit, wat ga ik avondeten. Tis te warm voor warm eten. Misschien maak ik wel een couscoussalade. Heb ik nog couscous? Hoe laat ben ik dan terug in Hilversum? Heb ik dan nog wel tijd om even te slapen voor het avondeten? Ik moet wel een boodschappenlijstje maken. Shit, niet vergeten anders neem ik al het verkeerde mee, of veel te weinig, en geen eieren en fruit, maar wel dingen die ik niet nodig heb. Ohjah en mp3speler mee, want die supermarktmuziek zorgt ervoor dat ik niet kan nadenken. Waaah, naar welke super ga ik nou? Ohjah, plus. Geen spaargeld vergeten mee te nemen. Sta je daar zonder geld straks. Ugh. Ik wil geen boodschappen doen.
Mam was hier vanochtend, spontaan even. Ze kwam toch niet ergens voor, dat ik dat gemist heb? Ik was ook niet zo gezellig geloof ik, ben s'ochtends niet op mn best. Ik wou dat ik opener was. Ik hoop dat ze het snapt. Ogod, ik wou dat ik niet voortdurend nodig was dat ze dingen snapt. Ze begrijpt al zo veel en ik heb het gevoel dat ik maar blijf eisen dat ze dat doet. Echt spontaan gezellig en sociaal bezig zijn is zo moeilijk. Er was toch niet nog iets dat ze wilde vertellen? Nee... toch? Kwam ze kijken of het wel goed ging met mij misschien? Of wilde gewoon even koffie leuten? Pfff, waarom voelt alles altijd zo ongemakkelijk, dat zou bij haar toch niet moeten? Och mens, hou op met denken, ze is je mama, ze kent je, komt goed. Donderdag gaan we een dagje naar Utrecht, kan je zoveel gezellig doen dat het jullie oren uit komt.
Ok, zo maar even lunchen. Volgens mij is vriendlief thuis... zou hij samen willen lunchen? Heb m al weer paar dagen niet gezien. Wil ik wel samen lunchen? Moet ik dat wel doen als ik nog weg moet? Heb ik wel genoeg eten in huis om voor twee te maken? Ik hoop dat hij ook aan mij denkt... Pff nee, moet maar even alleen lunchen, even rustig aan voor ik weg ga. Heb ik nog eten in huis? Ja, zat, zaterdag nog boodschappen gedaan. Misschien kunnen hij en ik morgen samen lunchen? Misschien denkt hij nu wel dat ik weer lang stil ben, dat we elkaar lang niet zien. Shit. Naja, heb een drukke dag, kan ik ook niet helpen. Goed lunch. Heb ik nog eieren nou? Ohnee, die moest ik halen. Maar ik heb nog tempeh, kan ik bakken, met een salade. En dan nog wat meenemen voor onderweg straks. Reepjes, wortelschijfjes, sapje. Nu eerst eten. Morgen misschien wel samen. Ik hoop dat hij dat ok vind en kan. Zal ik hem smsen? Aargh, weet ik veel. Nú salade maken, Annica.
dinsdag 12 juli 2016
Update
Ik ben ineens even een hele tijd weggeweest hier. Wel de intentie gehad om te schrijven, maar ik wist niet waarover, kon me niet goed genoeg concentreren, of vond mijn schrijfsels niet goed genoeg om te plaatsen.
Mijn voornemen; gewoon mijn blogpagina openen aan het begin van de dag en zo gauw er een min of meer interessant onderwerp of idee in me op komt, gewoon meteen schrijven. En dan de helft wissen en de andere helft wel blogwaardig achten en publiceren, waarschijnlijk. Kijken hoe dat werkt.
Maar in bijna twee maanden is er natuurlijk wel aardig wat gebeurt. Terugkijkend zie ik veel kleine ontwikkelingetjes, mooie ontdekkingen en veel downe dagen, maar ook veel goede dagen. En twee grote thema's die zich in dezelfde drie à vier weken door elkaar afspeelden en me héél veel energie hebben gekost, me zeer emotioneel en onrustig maakten, maar uiteindelijk toch wel ok eindigden.
Er was UWV die mij vroeger dan verwacht wilde gaan herkeuren {ik heb een WAJong}. Dat begon met een brief waarin zij aangaven te vinden dat ik aan het werk zou kunnen, waarop ik een formulier moest invullen met of ik het daarmee eens was {eh, nee dus} en wat mijn huidige omstandigheden zijn. Daarop wilden zij een telefonische herkeuring doen met mij en mijn werkbegeleidster van GGz Emerhese. Een gesprek waarbij ik amper functioneerde vanwege alle stress, maar wat mijn begeleidster gelukkig opving voor me. In dat gesprek werd aangegeven dat zij achtten dat ik vier uur per dag, al dan niet onder begeleiding, laagdrempelig werk kon doen. Laagdrempelig in de zin dat zij mij zouden plaatsen bij mensen met een {mentale} beperking om bijvoorbeeld verpakkingen te maken, of knijpers. Dat ik al vaker post had gelopen en dat graag weer wilde gaan doen, werd niet begrepen omdat dat niet paste bij het beeld dat men van mij had. Aspergers zijn voor UWV {en andere instellingen} amper in een kader te passen en daar delven wij echt het onderspit bij... Ik ben twee weken lang heel erg bezorgt geweest over waar het allemaal heen zou gaan, hoe hard mensen om mij heen me ook probeerden gerust te stellen, ik kon het er amper over hebben. Het is doodeng als een grote machtige instelling kan bepalen hoe jouw directe toekomst eruit gaat zien en dan aankomt met ideeën waarvan je de rillingen krijgt. Aan het eind van die weken is er nogmaals contact opgenomen met mijn werkbegeleidster en volgens mij heeft zij gepraat als brugman, maar ineens had ik daar een voicemailtje van haar met het goede nieuws dat UWV uiteindelijk toch besloot dat ik geen werkvermogen heb. Waarna ik minstens een week in totale verbazing rond heb gelopen om uiteindelijk tóch die opluchting te voelen en het weer positief in te zien.
En daarnaast was daar het dramatische einde van mijn relatie. We zouden op vakantie gaan en nog maar uren voor we weggingen was het ineens gedaan en ging ik in mijn eentje. Ontzettend surrealistisch en vreselijk heftig. De tranen komen nog bij me op als ik aan die momenten denk. Uit respect naar hem toe zal ik het hier niet te veel uit de doeken doen, maar Asperger en vooral mijn onveranderlijkheid daarin was een duidelijk onderdeel van waarom hij niet meer kon, of wilde. Als ik het zo lees en bespreek is dat een groot probleem voor veel Aspergervrouwen; dat de partner geen inzicht heeft in welk gedrag een afwijkend ontwikkeld brein met zich meebrengt, dat we er niet voor kiezen zo te zijn en echt niet vrijwillig ook zo blijven. Er is bij veel partners hoop op groei, op verbetering, op het hebben van een conventionele relatie, later, over een tijdje, als dit alles over gaat. Wat dus nooit gebeurt, want wij Asperger-dames zijn zoals we zijn en zullen ook altijd zo blijven. What you see is what you get... Toen het stof een beetje neergedaald was na een week of twee van veel nadenken en emoties verwerken, was ik klaar {min of meer natuurlijk} om als single verder te gaan. Maar er was toch nog een gesprek tussen hem en mij waarin we besloten dat we echt niet meer gaan proberen om een conventionele relatie te hebben, dat dat niet alleen voor mij, maar ook voor hem niet werkt. Daartegenover staat onze liefde nog steeds als een boom en willen we dat niet loslaten. Dus gaan we voorzichtig aan een nieuwe vorm zoeken, ééntje die voor beiden goed voelt, zonder hoge verwachtingen en eisen aan onszelf of de ander. Wie weet waar het ons nog naartoe leidt.
Ah ja, dus dat zijn de grote gebeurtenissen geweest. Op naar de volgenden, wie weet...
Mijn voornemen; gewoon mijn blogpagina openen aan het begin van de dag en zo gauw er een min of meer interessant onderwerp of idee in me op komt, gewoon meteen schrijven. En dan de helft wissen en de andere helft wel blogwaardig achten en publiceren, waarschijnlijk. Kijken hoe dat werkt.
Maar in bijna twee maanden is er natuurlijk wel aardig wat gebeurt. Terugkijkend zie ik veel kleine ontwikkelingetjes, mooie ontdekkingen en veel downe dagen, maar ook veel goede dagen. En twee grote thema's die zich in dezelfde drie à vier weken door elkaar afspeelden en me héél veel energie hebben gekost, me zeer emotioneel en onrustig maakten, maar uiteindelijk toch wel ok eindigden.
Er was UWV die mij vroeger dan verwacht wilde gaan herkeuren {ik heb een WAJong}. Dat begon met een brief waarin zij aangaven te vinden dat ik aan het werk zou kunnen, waarop ik een formulier moest invullen met of ik het daarmee eens was {eh, nee dus} en wat mijn huidige omstandigheden zijn. Daarop wilden zij een telefonische herkeuring doen met mij en mijn werkbegeleidster van GGz Emerhese. Een gesprek waarbij ik amper functioneerde vanwege alle stress, maar wat mijn begeleidster gelukkig opving voor me. In dat gesprek werd aangegeven dat zij achtten dat ik vier uur per dag, al dan niet onder begeleiding, laagdrempelig werk kon doen. Laagdrempelig in de zin dat zij mij zouden plaatsen bij mensen met een {mentale} beperking om bijvoorbeeld verpakkingen te maken, of knijpers. Dat ik al vaker post had gelopen en dat graag weer wilde gaan doen, werd niet begrepen omdat dat niet paste bij het beeld dat men van mij had. Aspergers zijn voor UWV {en andere instellingen} amper in een kader te passen en daar delven wij echt het onderspit bij... Ik ben twee weken lang heel erg bezorgt geweest over waar het allemaal heen zou gaan, hoe hard mensen om mij heen me ook probeerden gerust te stellen, ik kon het er amper over hebben. Het is doodeng als een grote machtige instelling kan bepalen hoe jouw directe toekomst eruit gaat zien en dan aankomt met ideeën waarvan je de rillingen krijgt. Aan het eind van die weken is er nogmaals contact opgenomen met mijn werkbegeleidster en volgens mij heeft zij gepraat als brugman, maar ineens had ik daar een voicemailtje van haar met het goede nieuws dat UWV uiteindelijk toch besloot dat ik geen werkvermogen heb. Waarna ik minstens een week in totale verbazing rond heb gelopen om uiteindelijk tóch die opluchting te voelen en het weer positief in te zien.
En daarnaast was daar het dramatische einde van mijn relatie. We zouden op vakantie gaan en nog maar uren voor we weggingen was het ineens gedaan en ging ik in mijn eentje. Ontzettend surrealistisch en vreselijk heftig. De tranen komen nog bij me op als ik aan die momenten denk. Uit respect naar hem toe zal ik het hier niet te veel uit de doeken doen, maar Asperger en vooral mijn onveranderlijkheid daarin was een duidelijk onderdeel van waarom hij niet meer kon, of wilde. Als ik het zo lees en bespreek is dat een groot probleem voor veel Aspergervrouwen; dat de partner geen inzicht heeft in welk gedrag een afwijkend ontwikkeld brein met zich meebrengt, dat we er niet voor kiezen zo te zijn en echt niet vrijwillig ook zo blijven. Er is bij veel partners hoop op groei, op verbetering, op het hebben van een conventionele relatie, later, over een tijdje, als dit alles over gaat. Wat dus nooit gebeurt, want wij Asperger-dames zijn zoals we zijn en zullen ook altijd zo blijven. What you see is what you get... Toen het stof een beetje neergedaald was na een week of twee van veel nadenken en emoties verwerken, was ik klaar {min of meer natuurlijk} om als single verder te gaan. Maar er was toch nog een gesprek tussen hem en mij waarin we besloten dat we echt niet meer gaan proberen om een conventionele relatie te hebben, dat dat niet alleen voor mij, maar ook voor hem niet werkt. Daartegenover staat onze liefde nog steeds als een boom en willen we dat niet loslaten. Dus gaan we voorzichtig aan een nieuwe vorm zoeken, ééntje die voor beiden goed voelt, zonder hoge verwachtingen en eisen aan onszelf of de ander. Wie weet waar het ons nog naartoe leidt.
Ah ja, dus dat zijn de grote gebeurtenissen geweest. Op naar de volgenden, wie weet...
Abonneren op:
Posts (Atom)