Ik ben ineens even een hele tijd weggeweest hier. Wel de intentie gehad om te schrijven, maar ik wist niet waarover, kon me niet goed genoeg concentreren, of vond mijn schrijfsels niet goed genoeg om te plaatsen.
Mijn voornemen; gewoon mijn blogpagina openen aan het begin van de dag en zo gauw er een min of meer interessant onderwerp of idee in me op komt, gewoon meteen schrijven. En dan de helft wissen en de andere helft wel blogwaardig achten en publiceren, waarschijnlijk. Kijken hoe dat werkt.
Maar in bijna twee maanden is er natuurlijk wel aardig wat gebeurt. Terugkijkend zie ik veel kleine ontwikkelingetjes, mooie ontdekkingen en veel downe dagen, maar ook veel goede dagen. En twee grote thema's die zich in dezelfde drie à vier weken door elkaar afspeelden en me héél veel energie hebben gekost, me zeer emotioneel en onrustig maakten, maar uiteindelijk toch wel ok eindigden.
Er was UWV die mij vroeger dan verwacht wilde gaan herkeuren {ik heb een WAJong}. Dat begon met een brief waarin zij aangaven te vinden dat ik aan het werk zou kunnen, waarop ik een formulier moest invullen met of ik het daarmee eens was {eh, nee dus} en wat mijn huidige omstandigheden zijn. Daarop wilden zij een telefonische herkeuring doen met mij en mijn werkbegeleidster van GGz Emerhese. Een gesprek waarbij ik amper functioneerde vanwege alle stress, maar wat mijn begeleidster gelukkig opving voor me. In dat gesprek werd aangegeven dat zij achtten dat ik vier uur per dag, al dan niet onder begeleiding, laagdrempelig werk kon doen. Laagdrempelig in de zin dat zij mij zouden plaatsen bij mensen met een {mentale} beperking om bijvoorbeeld verpakkingen te maken, of knijpers. Dat ik al vaker post had gelopen en dat graag weer wilde gaan doen, werd niet begrepen omdat dat niet paste bij het beeld dat men van mij had. Aspergers zijn voor UWV {en andere instellingen} amper in een kader te passen en daar delven wij echt het onderspit bij... Ik ben twee weken lang heel erg bezorgt geweest over waar het allemaal heen zou gaan, hoe hard mensen om mij heen me ook probeerden gerust te stellen, ik kon het er amper over hebben. Het is doodeng als een grote machtige instelling kan bepalen hoe jouw directe toekomst eruit gaat zien en dan aankomt met ideeën waarvan je de rillingen krijgt. Aan het eind van die weken is er nogmaals contact opgenomen met mijn werkbegeleidster en volgens mij heeft zij gepraat als brugman, maar ineens had ik daar een voicemailtje van haar met het goede nieuws dat UWV uiteindelijk toch besloot dat ik geen werkvermogen heb. Waarna ik minstens een week in totale verbazing rond heb gelopen om uiteindelijk tóch die opluchting te voelen en het weer positief in te zien.
En daarnaast was daar het dramatische einde van mijn relatie. We zouden op vakantie gaan en nog maar uren voor we weggingen was het ineens gedaan en ging ik in mijn eentje. Ontzettend surrealistisch en vreselijk heftig. De tranen komen nog bij me op als ik aan die momenten denk. Uit respect naar hem toe zal ik het hier niet te veel uit de doeken doen, maar Asperger en vooral mijn onveranderlijkheid daarin was een duidelijk onderdeel van waarom hij niet meer kon, of wilde. Als ik het zo lees en bespreek is dat een groot probleem voor veel Aspergervrouwen; dat de partner geen inzicht heeft in welk gedrag een afwijkend ontwikkeld brein met zich meebrengt, dat we er niet voor kiezen zo te zijn en echt niet vrijwillig ook zo blijven. Er is bij veel partners hoop op groei, op verbetering, op het hebben van een conventionele relatie, later, over een tijdje, als dit alles over gaat. Wat dus nooit gebeurt, want wij Asperger-dames zijn zoals we zijn en zullen ook altijd zo blijven. What you see is what you get... Toen het stof een beetje neergedaald was na een week of twee van veel nadenken en emoties verwerken, was ik klaar {min of meer natuurlijk} om als single verder te gaan. Maar er was toch nog een gesprek tussen hem en mij waarin we besloten dat we echt niet meer gaan proberen om een conventionele relatie te hebben, dat dat niet alleen voor mij, maar ook voor hem niet werkt. Daartegenover staat onze liefde nog steeds als een boom en willen we dat niet loslaten. Dus gaan we voorzichtig aan een nieuwe vorm zoeken, ééntje die voor beiden goed voelt, zonder hoge verwachtingen en eisen aan onszelf of de ander. Wie weet waar het ons nog naartoe leidt.
Ah ja, dus dat zijn de grote gebeurtenissen geweest. Op naar de volgenden, wie weet...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten