Als ik zo terugkijk naar de keuzes die ik vanaf mijn 12e maakte over mijn uiterlijk, met name mijn haar en kleding, dan besef ik me nu dat ik ook daar altijd heel zoekende ben geweest. En dat dat ook echt samenviel met hoe ik me voelde en vooral in hoeverre ik wist wie ik was, of dacht dat te weten.
Als ukkepuk kleedde mijn moeder mij in jurkjes, of broekjes met een echt meisjes shirtje. Veel roze, veel frutsels, veel vlechtjes en haardingetjes met hartjes en kantjes. Natuurlijk weet je als kind niet anders, kan het je misschien ook niet veel schelen, maar dat veranderde in groep 8. Ik wilde geen roze meer en geen rokjes. Spijkerbroeken, minder felle kleuren en weg met de frutsels. Ik was geen meisje-meisje, wilde geen meisje-meisje zijn ook. Geen idee wat dan wel, dus ik deed maar wat en keek vooral af uit de kledingcatalogi die mijn moeder had.
Daarna kwamen de fases; in de tweede van het middelbaar werd ik skater. Mijn haar was er het jaar daarvoor al af gegaan tot een kort koppie dat de volgende jaren vele coupes zou aannemen. Daarnaast droeg ik skatergympen of {knock-off en echte} DrMarten's, baggy cargobroeken of tuinbroeken {met één of beide schouders loshangend naar beneden} met wijde truien of strakke tshirtjes. Niks wat 'echt skater' was, want daar had ik het geld niet voor, dus ik deed maar wat eigenlijk. Maar ik voelde me stoer zat en dat was goed. Daarachter zat een meid die geen idee had wat ze deed en keihard haar best deed om erbij te horen en tegelijk volledig buiten welke groep dan ook stond.
Daarna had ik een hele korte metal/punk periode {eigenlijk een donkere stoerdere vorm van skater} in de overgang naar gothic toen ik 16 was. Ik had een moord gedaan voor de echte gothkleding uit de Large-catalogus of van dat ene alto-winkeltje in het centrum. Maar goth is belachelijk duur, dus ik hield het bij veel zwart en paars, soms heel vrouwelijk, soms vrij basic of juist heel stoer en bijna androgyn. Ik droeg donkere make-up en veel zilveren sieraden. Ik had een kort kapsel met een lange zijwaartse pony, wat zelfs een tijdje pikzwart was, in tegenstelling tot de geijkte roodtinten die ik normaal droeg en nog draag. Ik voelde me precies wie ik moest zijn in die look. Anders dan anderen, mysterieus, onbegrijpelijk en onbereikbaar.
Dat gothic verwaterde toen ik een jaar of 22 was. Nog wel droeg ik donkere kleuren als zwart, paars en grijs en had ik een zwak voor mooie aparte stofjes, maar het werd allemaal een stuk meer casual. Ik probeerde het wel vrouwelijk te houden, omdat mensen door de jaren heen aangaven dat ze dat bij mij vonden passen {ik heb een onontkenbaar vrouwelijk gezicht en lijf}, maar voelde me eigenlijk het lekkerst in een combinatie van iets stoers met iets moois. {bijvoorbeeld een bootcut jeans met (punt)laarsjes en een cardigan met daaronder een hemdje met een kantrandje, dat is echt jaren mijn winteruniform geweest}
De laatste jaren, ik ben nu 32, was ik best weer zoekende. Ik probeerde uit te vogelen wie die volwassen jonge vrouw in de spiegel nu eigenlijk was, probeerde op verschillende manieren aan mezelf te werken... en kocht vele verschillende stijlen kleding. De donkere kleuren blijven {voor eeuwig en altijd!}, maar ook door geldtekort raakte ik mijn vaste stijl een beetje kwijt. Ik loop vaak in dingen die ik niet per se te gek vind, maar wel betaalbaar waren en in ieder geval goed zitten. Terwijl ik tegelijkertijd zo op zoek ben naar wat ik wil én kan betalen dat ik de afgelopen jaren ook veel te veel probeersels en miskopen in mijn kast heb gegooid. Ook wilde ik soms juist weer vrouwelijk gekleed zijn, mede omdat mijn vriend dat wel leuk vond, maar kon niet veel vinden wat ik vaker dan twee keer aan wilde. Tegelijkertijd kocht ik, nog enigzins stiekem, wat dingen bij de herenafdeling {jongenslaarzen, stoere herenjeans, of een lekkere grote zachte herentrui voor op een skinny jeans} en voelde me daar top in.
En nu, deze zomer, ben ik er klaar mee. Net als heel veel dingen de laatste maanden, wordt mijn kledingstijl me opeens duidelijk. Donker, stoer, casual, geen gedoe meer met vrouwelijk gekleed zijn voor anderen, vrolijk shoppen bij de herenafdeling en liever sparen voor één mooi shirt dan 5 goedkope shirtjes afrekenen die je na een maand zat bent. Ook niets meer kopen wat je op de paspop of bij iemand anders zo leuk vind staan. Eerst bedenken of het jóuw stijl is!
En dat bedacht ik me dus, dat nu ik veel beter weet wie ik ben, door het krijgen van de Asperger-diagnose in januari en de bezinnings- en behandelingsperiode daarna. En dat dat dus echt wel doorwerkt in hoe je jezelf ziet en dus ook in welke kledingstijl dan. Dat je wil zorgen dat je buitenkant je binnenkant weerspiegelt. En dan klopt het wel... Donker {niet supervrolijk}, stoer {zelfstandig, doorbijter}, casual {relaxed en openminded} en niet voldoend aan de geijkte man/vrouw-rollen :-)
Binnenkort zal ik nog wel een stukje schrijven over hoe kleding voor Aspergers, voor mij, soms best een ding met haken en ogen kan zijn...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten