Tijdens mijn diagnosetraject heb ik drie verschillende psychologen gesproken. Allemaal fijne mensen, maar met één ervan voelde ik me het beste, Anna. En gelukkig 'kreeg' ik Anna ook voor de psycho-educatie die ik na de diagnose ging volgen. Je leert dan hoe Asperger in elkaar steekt en wat daarvan bij jou sterker of minder sterk aanwezig is. Het was online, met daarbij een startgesprek en een afsluitend gesprek op Emerhese die ook weer heel fijn verliepen. Dus toen we besloten dat ik behandelingsgesprekken zou gaan doen en daarbij mocht aangeven of ik bij Anna wilde blijven, heb ik dat natuurlijk gedaan en dat was goud waard. Ik heb in de loop van de jaren veel therapeuten tegenover me gehad {vóór ik bij Emerhese op mijn plek kwam} en maar één keer eerder voelde ik me zo thuis bij iemand. Alsof je wekelijks een kop koffie gaat doen bij een vriendin. We begonnen met gesprekken over Asperger, hoe het zich uit, hoe je merkt dat je over je grenzen gaat, hoe je jezelf leert ontspannen etc etc. Maar al gauw bleek mijn relatie ontzettend te rafelen en vervolgens zelfs in te storten en daar heeft het echt zo moeten zijn dat Anna mijn behandelaar werd, want wát heeft zij me echt enorm geholpen en gesteund daarin. Toen ze me heel voorzichtig vertelde dat we nog maar een maandje hadden omdat haar contract niet verlengd werd {wegens bezuinigingen}, zakte de moed me in de schoenen. We vonden het allebei erg, maar hebben wel geprobeerd onze tijd goed af te ronden en ze zou me overdragen naar een ander waarvan ze dacht dat het ook zou klikken en daar vertrouwde ik haar in. Het is zo rot om eindelijk op de juiste plek te zitten, bij de juiste persoon, en dat dat dan toch voortijdig beëindigd wordt...
En gister was mijn kennismakingsgesprek met 'de nieuwe' {om netjes te zijn hou ik haar naam even achter}. Tuurlijk nog wel wennen, maar het gesprek liep goed. Ze had zich goed voorbereid en had een fijne rustige energie. We hadden het over mijn laatste gesprek met Anna en wat wij toen hadden besproken over waar ik nog aan wil werken, wat nog aandachtspunten zijn, dingen waar ik met Anna niet aan toe gekomen ben. Eén van de twee grote punten daarin is het ontwikkelen van een nieuw zelfbeeld mét Asperger; hoe sta je in het leven, in de maatschappij, in je toekomst, met een niet overgaande stoornis. Wellicht ook een stukje rouw over de persoon die je ooit nog dacht te gaan worden {als je beter bent}. Daarnaast wil ik wat typische dingen aan mij, in mijn gedrag, in mijn gedachtegangen en denkbeelden, bespreken en uitvogelen in hoeverre die typisch Asperger zijn of wellicht ergens anders vandaan komen of misschien gewoon heel erg 'mij' zijn. Tussen de gesprekken door zal ik dan dingetjes waar ik dat over wil bespreken opschrijven zodat we in de volgende sessie het lijstje af kunnen gaan.
Naast de gewone gesprekken gaan we ook aan de gang met de PsyMate-app. Die app stelt jou een week lang meerdere keren per dag een lijst met vragen over hoe je je op dat moment voelt, waar je bent, met wie je bent, hoe je emoties zijn, waar je gedachten heen gaan en van alles meer. Als je een week lang die vragen netjes invult, kun je daarna in grafieken enzo zien waar je knelpunten zitten. Zo zou het bijvoorbeeld kunnen zijn dat ik meermalen in die week aangaf dat ik me eind van de middag down voel en dan zouden we misschien kunnen zien dat dat komt omdat ik ergens over een grens ben gegaan of gewoon last heb van honger voor het avondeten. Je doet drie maanden na elkaar elke maand zo'n week en dan zou je ook veranderingen of zelfs vooruitgang kunnen zien in de loop van de tijd. Ik ben echt heel benieuwd wat het gaat brengen.
Ja, verandering en nieuwe dingen dus, iets wat niet zo makkelijk is voor autisten, maar het voelt wel goed. Even een nieuwe start...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten