Hoe het kan werken in zo'n hoofd.

Even zo'n dag als vandaag onder woorden brengen...

*de gedachtengangen van een Asperger-vrouw op een dag dat het allemaal een beetje veel is, zonder terug te lezen opgeschreven en gepubliceerd. Dit gaat in mijn hoofd maar door en door en steeds overnieuw*

Het is veel te warm. Binnen 23,5 graden en buiten wordt het vandaag nog een paar graden heter. Ik kan er slecht tegen. Ik wordt er doodmoe van, dat warme gevoel, zo hangerig en plakkerig. De hete zon op mijn huid buiten voelt als een koekenpan die net van het fornuis komt en nét niet tegen mijn huid gehouden wordt. Ik wil mijn huid, mijn arm, rug of been, wegtrekken, maar dat kan niet, want het is de zon en niet een heet voorwerp. De zon is te fel, ik kan amper vooruit kijken zonder pijn in mijn ogen en hersenen, kijk het liefst naar beneden, heb het liefst mijn zonnebril op. Schaduw, overal de schaduw opzoeken dan maar. Mijn kleren voelen als een wollen deken. Ik wil voortdurend weg van dat gevoel.

Vanmiddag heb ik een intakegesprek in Amersfoort, voor een mindfulness-training voor mensen met een autistische stoornis. In een gebouw dat ik niet ken, ik weet niet eens of ik het kan vinden. Waar moet ik me dan binnen moet melden, waar en hoe is de wachtkamer? Ik hoop dat ik een fijne persoon tegenover me krijg in gesprek. En dat de kamer goed is, niet te vol, niet te warm, stil. Ik hoop dat ik kan overbrengen wat ik in mijn hoofd heb, dat ik vraag wat ik wil weten, dat ik zeg wat hun moeten weten, dat ik niet dichtsla. Ik moet om kwart voor 1 weg hier, wil om 8 over 1 de trein hebben en dan heb ik in Amersfoort nog ruim een half uur om naar de locatie te komen. Ik moet het telefoonnummer nog opschrijven voor het geval ik vertraging heb, of het gewoon niet kan vinden. Misschien is 40 minuten wel te kort om ernaar toe te lopen. Moet ik eerder weg? Nee, ik weet ongeveer hoever het station van het centrum is en het gebouw is daar in de buurt, dus dat lukt wel. Hoop ik. Waarschijnlijk ben ik supervroeg en zit ik me op te vreten in die wachtkamer. Ik hoop dat ik een rustige coupe heb, dat ik even kan eten. Kan geen honger krijgen tijdens gesprek, dan ben ik ongeconcentreerd. Heb ik nog een flesje drinken in de koelkast? Denk t wel... anders maar kopen. Oh shit ja, ik ben blut. Dan maar water mee. Wil ik wel negen weken lang elke maandagmiddag met een clubje autisten in een zaaltje zitten mediteren? Ik haat groepen. Maar dat doet iedereen in die groep. Ik hoop dat de begeleiding daar fijn is. Dat de zaal goed voelt. Maar eerst dat gesprek maar doen he.

Oeh, ik moet na Amersfoort ook nog boodschappen doen. Heb geen eieren meer. En geen fruit. Hoe doe ik dat... Ben ik niet te moe om nog boodschappen te doen dan? Welke supermarkt pak ik? AH zit op de weg van station naar huis. Hmmm maar die dus duur. Misschien maar omfietsen naar de Plus en wat spaargeld meenemen om alles te betalen daar. Ohjah ook nog avondeten. Shit, wat ga ik avondeten. Tis te warm voor warm eten. Misschien maak ik wel een couscoussalade. Heb ik nog couscous? Hoe laat ben ik dan terug in Hilversum? Heb ik dan nog wel tijd om even te slapen voor het avondeten? Ik moet wel een boodschappenlijstje maken. Shit, niet vergeten anders neem ik al het verkeerde mee, of veel te weinig, en geen eieren en fruit, maar wel dingen die ik niet nodig heb. Ohjah en mp3speler mee, want die supermarktmuziek zorgt ervoor dat ik niet kan nadenken. Waaah, naar welke super ga ik nou? Ohjah, plus. Geen spaargeld vergeten mee te nemen. Sta je daar zonder geld straks. Ugh. Ik wil geen boodschappen doen.

Mam was hier vanochtend, spontaan even. Ze kwam toch niet ergens voor, dat ik dat gemist heb? Ik was ook niet zo gezellig geloof ik, ben s'ochtends niet op mn best. Ik wou dat ik opener was. Ik hoop dat ze het snapt. Ogod, ik wou dat ik niet voortdurend nodig was dat ze dingen snapt. Ze begrijpt al zo veel en ik heb het gevoel dat ik maar blijf eisen dat ze dat doet. Echt spontaan gezellig en sociaal bezig zijn is zo moeilijk. Er was toch niet nog iets dat ze wilde vertellen? Nee... toch? Kwam ze kijken of het wel goed ging met mij misschien? Of wilde gewoon even koffie leuten? Pfff, waarom voelt alles altijd zo ongemakkelijk, dat zou bij haar toch niet moeten? Och mens, hou op met denken, ze is je mama, ze kent je, komt goed. Donderdag gaan we een dagje naar Utrecht, kan je zoveel gezellig doen dat het jullie oren uit komt.

Ok, zo maar even lunchen. Volgens mij is vriendlief thuis... zou hij samen willen lunchen? Heb m al weer paar dagen niet gezien. Wil ik wel samen lunchen? Moet ik dat wel doen als ik nog weg moet? Heb ik wel genoeg eten in huis om voor twee te maken? Ik hoop dat hij ook aan mij denkt... Pff nee, moet maar even alleen lunchen, even rustig aan voor ik weg ga. Heb ik nog eten in huis? Ja, zat, zaterdag nog boodschappen gedaan. Misschien kunnen hij en ik morgen samen lunchen? Misschien denkt hij nu wel dat ik weer lang stil ben, dat we elkaar lang niet zien. Shit.  Naja, heb een drukke dag, kan ik ook niet helpen. Goed lunch. Heb ik nog eieren nou? Ohnee, die moest ik halen. Maar ik heb nog tempeh, kan ik bakken, met een salade. En dan nog wat meenemen voor onderweg straks. Reepjes, wortelschijfjes, sapje. Nu eerst eten. Morgen misschien wel samen. Ik hoop dat hij dat ok vind en kan. Zal ik hem smsen? Aargh, weet ik veel. Nú salade maken, Annica.