Was hij maar weer voorbij, die mooie zomer...

Waar het gros van de bevolking begint te juichen en de barbecue uit de schuur haalt als er zich in april opeens de eerste warme dagen aandienen, zakt mij de moed in de schoenen en probeer ik me nog krampachtig vast te houden aan het genieten van de koelere dagen, wetende dat het de komende maanden alleen maar erger gaat worden. Ik ben geen zomermens, en dat lijkt elk jaar erger te worden.
Zomer betekend voor mij onrust, chaos, bikkelen, bijna chronisch overprikkeld zijn en hopen dat het allemaal niet te erg wordt. Ik kan slecht tegen warmte, ik wordt er doodmoe en ziek van en als roodharige bleekhuid verbrand ik vliegensvlug. Dus ik blijf veel binnen, waar het in mijn apartementje op de bovenste verdieping jammer genoeg al snel net zo heet wordt als buiten. Dus dan zet ik wat ramen tegen elkaar open, om vervolgens overspoelt te worden door de geluiden uit mijn drukke woonwijk. Klussende buurmannen, feestjes, schreeuwende/krijsende/huilende kinderen, voetballende jeugd, blaffende honden, auto's met dreunende muziek op de parkeerplaats... Na een paar uur is dat niet meer te doen en moet ik op de bank gaan liggen, met alle ramen weer dicht.
Zomer betekend voor mij een maandenlange confrontatie met hoe anders ik ben dan anderen. Lekker naar buiten, evenementen bezoeken, de stad in, feesten, luieren in het park met je familie of vrienden, liefst in je blote bast of in ieder geval met zo min mogelijk aan, kijken en bekeken worden. Als iemand die ongemakkelijk is in sociale situaties, introvert is, energie van andere mensen ervaart als de heftigste prikkels en erg hecht aan etiquette en beschaafd gedrag, is dit onderdeel van de zomer een stukje hel. In weinig voel ik me zo losstaand van de rest van de bevolking als hierin. Gewoonweg omdat ik het niet snáp. Vijf jaar geleden zei ik blij Ja! tegen mijn huidige woning omdat het tegenover een park en bos ligt. Een groen uitzicht en natuur waar ik stilte en ontspanning kan vinden. Maar nu even niet. Inmiddels wordt dat park steeds meer overspoelt door recreanten, dus ik wordt met mijn neus keihard op al het gedrag dat ik niet wil zien en moeilijk kan verwerken gedrukt, wat voor veel stress zorgt op het moment.
Dus ja, als ik op social media weer aan het mekkeren ben over de zomer, de hitte of die rotkinderen die weer lopen te schreeuwen, dan komt dat dus hierdoor. Met half juni nu zitten we pas aan het begin, maar ik verlang alweer naar eind september, wanneer het daadwerkelijk over begint te raken met de bende en ik weer de rust kan gaan vinden in de herfst en winter.

Leukste patiënt

Na een nachtje hele gekke geluiden in mijn borstkas en veel benauwd gedoe liet ik vanmiddag even mijn longen checken bij de weekendpost. Ik heb tenslotte al van kinds af aan luchtwegproblemen, dus als mijn longen gek gaan doen na een weekje flink verkouden zijn, neem ik liever het zekere voor het onzekere. De vrouwelijk arts die mij behandelde was ontzettend vriendelijk en het hele bezoekje was gewoon gezellig te noemen. Ze checkte mijn zuurstof gehalte, hartslag, luisterde elke centimeter van mijn bovenlijf af en kon me geruststellen dat het allemaal okay was. Waarschijnlijk door het vele hoesten wat verkramping, komt goed, gewoon uitzieken, rustig aan. Toen ik haar hand schudde bij het verlaten van haar kamer zei ze "Ga lekker naar huis meid, jij was in ieder geval mijn leukste patiënt vandaag!". Verbaast en lachend bedankte ik haar en liep naar buiten.
Als je op google "people with the biggest smiles" intypt kom je een overvloed aan quotes tegen die allemaal neerkomen op één gegeven; achter de meest blije koppies schuilen de mensen die het hardste worstelen. Klinkt melodramatisch misschien, maar het is wel waar. En veel mensen zien het niet op het moment dat het zo gebeurd. Zij ook niet.
Want hoe kan zij weten dat ik angstig ben voor nieuwe mensen en vreemde plekken en daar zenuwachtig giebelig van wordt? Hoe weet zij dat ik situaties makkelijker kan hanteren als ik bluf, dat het in mijn hoofd 150km per uur gaat waardoor ik heel gevat over kan komen en dus met een oppervlakkig maar sociaal vaardig gesprek de situatie onder controle probeer te houden? Hoe kan zij weten dat een jonge, verzorgde, vrolijk overkomende, hoesterige vrouw zichzelf helemaal niet de leukste vindt? Dat ik mijn kleren 20 keer checkte voor ik van huis ging, dat ik worstel met zingeving, toekomstbeeld, zelfwaarde, eenzaamheid, dwangmatigheden... Dat hoe ik bij haar was helemaal niet is zoals ik mij eigenlijk voel?
En doet het ertoe? Nee. Ik kwam bij haar voor een longcheck en we hebben die samen zo prettig mogelijk laten verlopen. En ik ben blij dat ik haar werkdag wat leuker heb kunnen maken en dat zij mij wat positiviteit mee gaf. Maar toch, ergens laat die discrepantie tussen hoe je je van binnen voelt en wat mensen van buiten zien wel een nare smaak in de mond achter.