Sociaal actief zijn?

Gister was ik bij GGZ voor een 'hoe is het nu en wat gaan we doen'-gesprek. Daarover later misschien meer, maar er is iets wat me bij blijft.
Omdat ik aangaf begeleiding te willen omdat ik het eigenlijk gewoon in m'n eentje echt even niet red, gingen we kijken wat in die gesprekken thema's zouden kunnen zijn. Communicatie is dan een groot punt. Situaties doorspreken, bepalen wat niet goed ging, uitvogelen waar dat aan lag en hoe je het anders zou kunnen doen. Fijn, kan ik gebruiken en scheelt heel veel gepieker over stomme situaties, gepieker wat soms dagen kan aanhouden. Daarnaast het bespreken van zintuiglijke overstimulatie. Mijn overgevoeligheid voor geluid lijkt alleen maar erger te worden en drukte verdraag ik nog maar amper, dus handvaten om dat draaglijker te maken zijn heel welkom.
Als derde punt gaf ik aan dat ik aan het {moeite met het} sociale aspect van Asperger zou willen werken omdat ik wel sociaal wat actiever zou willen zijn. Elke hulpverlener die ik ooit gesproken heb en iedereen in mijn omgeving zou begrijpend ja hebben geknikt en zeggen "ja, dat is zeker een punt om naar te kijken, heel belangrijk om sociaal te zijn". Maar zij zei "Maar heb je dan echt wel behoefde aan sociaal contact of is dat meer iets wat iedereen normaal vind? Misschien vind je het wel genoeg zo?" En dat was een verademing, maar ook een beetje schrikken. Je wordt opgevoed {door je omgeving, door de maatschappij} met het idee dat je sociaal actief moet zijn, leuke dingen moet doen, vrienden moet hebben, contact moet hebben. En dat is iets wat me altijd zoveel moeite heeft gekost, waarbij ik me voelde tegengehouden door iets. Nee, ik vind het maar niks, dat sociaal bezig moeten zijn. Maar toch, ik kan zoveel gezellig vinden, zin hebben om dingen te ondernemen, zolang mijn emmertje maar relatief leeg is. En dat emmertje is verdomd snel vol, en soms wekenlang niet leeg te krijgen. Waardoor ik het gevoel, dat ik me teveel terugtrek en niet genoeg met anderen doe, sterker wordt. Terwijl het op die momenten helemaal niet zo goed is om sociaal gezien veel van mezelf te vragen.
Ja...
Maar die gedachte, dat idee, van 'je hóeft niet zo sociaal actiever te zijn', dat blijft zo hangen. De eerste keer dat een hulpverlener dat helemaal niet als iets ongezonds zag, niet aangaf dat dat een punt is om aan te werken. Het voelt nu alsof de druk er een beetje af is. Alsof er een beetje lucht in zit, in plaats van altijd dat gevoel van er aan te moeten werken.
De netjes sociaal opgevoede kant van mij hoopt nu, dat als er wat druk vanaf is, dat dat sociale vanzelf wel goed komt.
Het Aspergertje in mij rent juichend door het huis omdat ze lekker geen contact met anderen hoeft te hebben.
Het blijft een beetje schipperen denk ik?