Moe geknokt

Vanmiddag was ik met mijn moeder aan het winkelen en ik had de hele dag al moeite om er een beetje bij te blijven, moeite met echt aanwezig zijn bij het uitje en met enthousiast zijn {ik vind winkelen vaak hartstikke gezellig met mijn moeder, dus enthousiast ben ik dan vaak echt wel}. Ik heb dat sinds de dag dat ik de diagnose kreeg best veel. Ik ben stil, zit net niet zo lekker in mijn vel, loop veel na te denken en ben emotioneel, of voel me juist blanco of niet verbonden met waar ik ben. Ik loop er soms een beetje vaag bij zeg maar. Niet zo gek, het is toch een pittige situatie.
Als laatste gingen we nog even naar AH om boodschappen te doen. We gingen ieder ons eigen gang in de grote winkel en ik bleef rondhangen bij de groenteafdeling, want ik kon me niet concentreren. Ik keek wel op mijn boodschappenlijstje, maar nam niet in me op wat ik las en door de drukte en doordat ik de winkel niet kende ontstond er chaos in mijn hoofd. Al snel voelde ik mezelf als het ware naast mezelf staan, alsof mijn lichaamsloze ik ergens naast mijn lijf hing en ik besefte me dat ik een paniekaanval aan het krijgen was. Dat ik daar ter plekke dood zou vallen of uit mijn dak zou gaan in die mooie nette AH vol mensen of gewoon heel stilletjes zou gaan staan huilen zonder te reageren op mijn omgeving. Dus ik ben me heel sterk op het fruit gaan concentreren, op de kleuren die ze hebben. Daarna ben ik gaan tellen van welke kleuren ik hoeveel soorten fruit zag liggen. Ik voelde mezelf weer terugkomen in 'mij' en ben langzaamaan de winkel ingelopen, waar ik mijn moeder weer tegenkwam en toen hebben we samen de boodschappen even afgemaakt. Ramp succesvol voorkomen, gelukkig. Na jaren van paniekaanvallen te hebben gehad en gekampt te hebben met flinke vormen van sociale fobie en andere angsten, leer je dingen om jezelf een beetje in het gareel te houden.
Maar later op de dag, nadat ik voor mijn vriend had gekookt en we even lagen te dutten, kreeg ik het weer. Dat 'buiten mezelf' gevoel. Ik ben rechtop gaan zitten, heb mijn hand op de radiator gelegd en me gefocust op dat gevoel. Weer een trucje om jezelf in het hier en nu terug te krijgen. Weer een ramp voorkomen.
Maar toen kwam het binnen, als een klap in mijn gezicht. Dit wordt niet meer beter. Dit is hoe het al zo lang is geweest, dit is hoe het nu is en waarmee ik altijd zal moeten blijven proberen om te gaan. Al mijn hele leven, zo voelt het, ben ik aan het knokken met mezelf. En diagnose na diagnose krijg je te horen en knoop je in je oren dat het beter wordt. Met therapie, met pillen, als je maar aan jezelf werkt. Altijd zie je jezelf op een soort baan staan en aan het eind daarvan staat een Gewoon Mens. Daar staat Ik Wanneer Ik Beter Ben. En natuurlijk duurt het wat lang voor je die baan afgelopen hebt, maar je komt er echt wel een keer.
Maar vandaag geloofde ik het eindelijk, voor het eerst sinds het gesprek waarin ik het hoorde; ik heb Asperger.  Een Aspie, een autist, en ik zal nooit kunnen ophouden met moeten knokken om te functioneren. Als ik stop met knokken, raak ik alles kwijt wat ik heb opgebouwd en zo wanhopig in goede banen probeer te leiden. Mijn relatie, mijn contact met mijn ouders, de band met de nog niet eens een handvol vrienden die ik heb, mijn baantje als postbezorger, mijn dieren, mijn geestelijke en lichamelijke gezondheid. Ik ben alleen zo moe. Ik was al moe voor ik de hele zoektocht naar mijn huidige diagnose begon en waarschijnlijk zal ik altijd wel moe blijven. Ergens op de achtergrond heb ik altijd het gevoel gehad, zelfs in goede periodes, dat ik met mijn nagels aan het randje van de richel hang, dat ik elk moment kan vallen als ik maar een halve seconde stop met knokken.
En hoe ver kun je jezelf nog naar dat Gewone Mens vechten als je een ontwikkelingsstoornis hebt?
Dát is het grote verschil met eerdere diagnoses van GGz, dat Asperger Syndroom eigenlijk inhoud dat je sommige dingen echt niet aan kunt leren, dat je echt duidelijke grenzen hebt in je ontwikkeling. Dat je afscheid moet nemen van Ik Wanneer Ik Beter Ben. Er is geen Beter, en ik haat het.

{Dit stuk is geschreven in een emotioneel moment en dat besef ik me. Misschien dat ik morgen weer luchtiger tegen alles aankijk, maar dat maakt mijn gevoelens van dit moment niet minder waarlijk en waardevol. De diagnose gaat niemand in de koude kleren zitten, zeker de vrouwen met Asperger niet.}