De zoektocht

Ik heb het gevoel dat ik morgen misschien wel het eerste deel van mijn leven afsluit. En dat klinkt zwaar... en zo voelt het ook. Want morgen komt er wellicht een einde aan een zoektocht van jaren. Een zoektocht naar wie ik ben, waarom ik ben zoals ik ben, en waarom alle andere stickertjes die professionals in de geestelijke gezondheidszorg me opplakten nooit helemaal leken te passen, en de behandelingen dus ook nooit helemaal hun uitwerking hadden.
Zo'n zes jaar geleden vertelde ik mijn toenmalige therapeute dat ik online had gelezen over autisme en dan in het bijzonder het Syndroom van Asperger. Dat ik er veel in herkende en bij het testje, dat op die website te doen was, een hele hoge score had. Zij zei dat ze het totaal niet in me herkende, er waarschijnlijk ook van uit gaand dat de diagnose die hen mij gegeven hadden gewoon klopte. Ik liet het gaan, denkende dat zij wel zou weten waar ze het over had, ze was ten slotte psychologe. Een paar jaar daarna stopte ik met behandelen en rooide het aardig in mijn eentje. Met ups en downs en vervolgens steeds heftiger downs en ook met duidelijk herhalend gedrag wat ik maar moeilijk kon managen. Op onderzoek uit gaand, kwam ik weer op die website over Asperger en weer kreeg ik een erg hoge score op de test en huilde ik van herkenning bij alles wat ik las op hun forum.
Al snel besloot ik het er op te wagen en ik heb me via mijn huisarts laten doorverwijzen naar een GGZ-instelling, om dit te gaan uitzoeken. Want ik herkende té veel om het te laten gaan. En ook al zouden de mensen daar er misschien niets in zien, het ging gewoon niet ok met me, dus dan desnoods maar weer in therapie voor iets anders, als dat uit het diagnose traject zou komen. Maar bij die instelling vonden ze mijn problemen wel lijken op Asperger, maar door mijn geschiedenis en karakter was er veel onduidelijkheid en er werd aangegeven dat zij niet gespecialiseerd genoeg waren om mij te diagnosticeren. Gelukkig stond ik nog op de wachtlijst voor een wél gespecialiseerde instelling, maar daarvoor was de wachttijd 12 maanden. Dus daar zat ik dan. Ik las veel over Asperger, praatte met mensen die de diagnose hebben... en wachtte af.
Half oktober, bijna een jaar nadat mijn huisarts mij voor het eerst had doorverwezen voor diagnose, was daar ineens de brief met een uitnodiging voor de intake bij de in autisme gespecialiseerde instelling. En toen ging het allemaal best snel. Eind oktober had ik mijn intake waar men mij zeer serieus nam en me wilde gaan diagnosticeren. In november en december heb ik twee interviews gehad waar voor zowel mij, als de behandelaren, als mijn ouders {die ook werden geïnterviewd} heel veel duidelijk werd. En morgen heb ik het gesprek met de uitslag.
Ik probeer rustig te blijven, maar het is moeilijk. Voor mijn gevoel is dit gewoon wat niemand ooit herkende en wat veel van mijn problemen heeft veroorzaakt. Als ik daadwerkelijk autisme heb, ben ik in de basis anders dan anderen, en zo voel ik me ook al mijn hele leven. De diagnose zou bevestiging geven, duidelijkheid en wellicht opluchting. Maar het is ook eng, want autisme is niet iets waarvoor een genezende behandeling gevonden is. Het enige wat je kunt doen is het accepteren en ermee leren omgaan. Maar het zal je hele leven bij je blijven. Het is een ontwikkelingsstoornis, iets dat in je brein zit. Het maakte je heel erg wie je bent, maar het maakt je leven echt niet makkelijker. Dus eigenlijk weet ik niet zo goed wat ik morgen wil horen...