De laatste maanden ben ik best heel goed in het zijn van de onafhankelijke, stoere, sterke, zelfverzekerde Aspergervrouw. Ik weet {eindelijk} wie ik ben, durf te zijn wie ik ben. Ik analyseer mijn bestaan, ben me bewust van wat ikzelf én de mensen om mij heen fout of juist goed doen en ga daar op een behoorlijk gezonde manier mee om. Ik voel me soms dagen achtereen heel lekker, juist omdat ik veel kies voor mezelf en probeer mezelf niet te vergelijken met anderen en vooral niet met NeuroTypische mensen. Dit houdt vooral ook in dat ik een andere houding aan heb genomen tegenover sociale zaken. Als dingen niet goed voelen, doe ik ze niet, heel simpel. En dat heeft me veel stress ontnomen, al was {en is} het hier en daar flink uitleggen aan de mensen in mijn omgeving. Maar ik wilde niet meer ja zeggen tegen sociale dingen omdat 'dat normaal is' of omdat ik 'anders ongezellig zou zijn' en {heel moeilijk} ook niet altijd meer omdat 'we elkaar al zo lang niet hadden gezien'. Ik liet me niet meer zo makkelijk overhalen door de redenen die de maatschappij aan je opdringt om maar zo sociaal mogelijk te zijn. Omdat die dingen er zo vaak voor zorgden dat ik ergens was waar ik niet wilde zijn, waar ik me ongemakkelijk voelde of ontzettend moe of overprikkeld raakte. Omdat de anderen dat zo gezellig vonden...
Maar nu krijg ik de deksel op mijn neus. Ik merk dat ik niet meer uitgenodigd wordt, ik hoor achteraf pas van uitjes die mensen samen hebben gehad, ik spreek steeds minder mensen, kom nergens meer en ik ben heel handig geworden in het zonder scrupule nee zeggen als men me wél eens mee vraagt. Maar nu voel ik mee eenzaam en misschien zelfs wel een tikje jaloers. Hoe ironisch. Het eeuwige gevecht in mij dat al mijn hele leven aanwezig is en waar ik nooit uit lijk te komen is weer opgevlamt;
Ik wil dingen doen met de mensen waar ik van hou, ik wil dingen ervaren, mijn leven uitbreiden, hobbies uitdiepen, nieuwe dingen aangaan, de extremen opzoeken zelfs. Ergens in mij zit een super-enthousiaste oergezellige durfal. Maar ik ben schuw. Nee zeggen is veiliger, niet gaan zorgt ervoor dat ik rust behoudt, dat ik de dag overleef. Want bij alles wat ik doe geldt dat als de omstandigheden ook maar een beetje onprettig worden, ik van slag en overprikkeld raak. Precies dáár komt de Asperger in mij direct om de hoek kijken en bijt zich vast in elk dingetje dat 'niet klopt', blaast het op tot gigantische proporties en laat alles in elkaar donderen. En omdat er maar weinig situaties voldoen aan de lijst met voorwaarden om dat niet te laten gebeuren, en omdat ik zo vaak heb meegemaakt dat ik compleet uitgewrongen en met een gigantische kater van zoiets terugkom, zeg ik maar nee. En zit ik weer thuis, terwijl anderen een verjaarsfeestje vieren, gaan klimmen en abseilen, een workshop over papier bedrukken volgen, op de boot zitten om te gaan hiken in Ierland of naar een festival gaan. Wat ik allemaal zo graag had willen doen, had ik me veilig gevoelt.
En nu weet ik het even niet meer. Afgelopen zondag begon er in mij iets te mokken en dat gemok is inmiddels doorgegroeid in gefrustreerd lopen huilen en boos zijn op mezelf, op Asperger. Ik voel me kinderachtig over dit alles, maar weet tegelijk ook dat het ontzettend wezenlijk is en niét alleen een kwestie van angsten overwinnen. Het zit zoveel dieper dan dat en is ook al zoveel ouder.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten