Blijven vechten

Mijn vorige blogpost "het eeuwige gevecht" was nogal een ei om te leggen. Ik was die dag ontzettend emotioneel en down, wist niet wat ik met mezelf aanmoest. Vocaal kon ik al helemaal niet uiten wat er allemaal in mijn hoofd gebeurde, dus uiteindelijk ben ik maar gaan schrijven. Achteraf gezien, het stuk herlezend, dekt het niet de lading, brengt het niet over hoe ingewikkeld het probleem voelt, en is. Want het is nog steeds aanwezig, het is niet iets dat zomaar over gaat. Mede omdat er gewoon een heel groot probleem achter zit dat onoplosbaar is, namelijk de negatievere kanten van mijn karakter, van mijn Asperger.
Ik heb toentertijd de reactiefunctie onder het bericht uitgezet, omdat ik al genoeg in mijn eigen hoofd had om daar het advies of de mening van anderen ook nog bij te krijgen. Maar verder heb ik ook praktisch geen reacties van mensen ontvangen {bijv. via Facebook of in het 'echte leven'}. Teruglezend snap ik dat, want ik neig ernaar de anderen verantwoordelijk te houden voor hoe ik me voel in die blogpost, en niemand vind het leuk om te horen dat ik wellicht door hun me eenzaam of genegeerd voel. Het leest ook alsof ik me altijd maar ongemakkelijk, gedwongen of wat dan ook negatiefs voel bij iedereen en in elke situatie, wat niet zo is! Want er zijn zat mensen die ik lief en fijn vind en waar ik wel degelijk mijn tijd mee wil spenderen. {De mensen die zich op deze manier aangesproken voelden door mijn vorige blogpost, mogen me echt aanspreken daarover, ik wil niet dat hier stomme situaties over gaan bestaan!}. En wellicht waren er mensen die van mening waren dat ik mijn eigen bedje gespreid had en er dus maar in mocht gaan liggen ook. En dat snap ik wel, want ik denk dat ik dat zelf ook een beetje zou denken als ik dit stuk van iemand anders zou lezen...
De zwaarte van dit stuk voor mij zorgde er ook voor dat ik even niet schreef. Het voelde raar om het weer te gaan hebben over de gekke uitingen van Asperger, of de 'gewone' dingen die ik in mij dagelijks leven tegenkom. Dus schrijf ik nu deze blogpost om die blokkade te doorbreken.
Ik heb de laatste weken uiteraard veel nagedacht over dit hele gedoe. Ik heb er met mijn moeder veel over gepraat en ook met mijn behandelaar. Het probleem is het dubbele wat ik ook in mijn vorige blogpost beschreef; namelijk aan de ene kant dingen willen doen en ervaren met anderen, maar aan de andere kant terughoudend zijn door voornamelijk overprikkeling. Daarnaast ben ik eigenlijk al zo'n lange tijd een heel rustig leventje aan het leiden, dat ik het gevoel heb dat ik van best ver moet komen, dat de psychologische drempel best wat hoger ligt dan vroeger. Maar er is natuurlijk maar één oplossing; mezelf uitdagen. Dus ik begin heel rustig aan wat meer sociale dingetjes te plannen. Sommige dingen komen niet verder dan een plannetje in mijn hoofd, andere komen op de lange baan, een paar worden voorzichtig besproken en één of twee worden ook daadwerkelijk verwezenlijkt. Het belangrijkste is dat ik bewust blijf van hoe het gaat met mezelf rondom deze activiteiten, wat mijn alarmsignalen zijn als het te veel van het goede begint te worden en hoe ik het allemaal gezond en leuk houd voor mezelf.
Vanochtend maakte ik opeens een spontane flinke stap in de goede richting; ik gaf mezelf op voor een minicursus, twee lesavonden en een excursie ter afsluiting, over paddenstoelen hier in het Goois Natuur Reservaat. Ik vind het doodeng, maar leren over de natuur vind ik heerlijk en het is zo'n korte cursus, dat zelfs als ik het niet trek het dan toch al weer over is, dus het is behapbaar. Wish me luck.