Eenzaamheid

Op dit moment, tot en met 1 oktober, is het de Week tegen de eenzaamheid. De media schenken aandacht aan eenzaamheid door bijvoorbeeld verhalen te publiceren van mensen die eenzaam zijn of door onderzoeken over eenzaamheid te bespreken, en overal in het land worden dingen georganiseerd om mensen bewuster te maken van eenzaamheid of juist om eenzaamheid te verdrijven, al is het maar voor één dag. Ik vind het mooi, zeker als mensen er van leren en misschien beseffen dat ze heel makkelijk iets kunnen doen voor iemand die eenzaam is, of juist snappen dat je eenzaam voelen niet heel raar is, dat het iets is dat iedereen in de loop van zijn leven in min of meerdere mate ervaart. Bewustwording is zo belangrijk, zeker over dit soort onderwerpen, die toch vaak ook een beetje taboe zijn.
Voor mensen met autisme is eenzaamheid vaak een belangrijk thema, en ook op dit blog komt het voorbij. De afgelopen blogposts gingen er natuurlijk over dat ik me eenzaam voelde omdat ik weinig mensen zag, veel thuis zat en moeite had om dat te doorbreken. Het is vrij makkelijk om een soort kluizenaartje te worden als veel dingen je snel moe maken of te heftig voor je zijn. Ook onbegrip vanuit de omgeving, het missen van mensen die goed omgaan met hoe jij bent, hoe autisme {voor jou} werkt, kan een autist erg eenzaam maken en ook echt de zin wegnemen om nog veel om te gaan met anderen. Daarnaast zijn er de comorbide stoornissen die voor veel mensen met autisme de strijd tegen eenzaamheid moeilijker maken, zoals bijvoorbeeld angststoornissen, depressie, obsessief-compulsieve stoornis of bijkomende fysieke problemen zoals prikkelbare darm syndroom en migraine. Sociaal actief zijn of activiteiten ondernemen kan soms erg ingewikkeld worden.
Maar ik besef me dat er nog een andere vorm, een ander gevoel van eenzaamheid is voor autisten, of in ieder geval voor mensen met Asperger syndroom. Ik kom het af en toe tegen op fora, en het is ook iets dat echt bij mij leeft. Het is de disconnectie met iedereen om je heen. Het is het weten dat jouw brein anders werkt dat dan van de meeste mensen om je heen. Het weten dat jij de wereld anders ziet, hoort, ruikt, voelt, proeft, aangaat en verwerkt dan heel veel anderen. En dat die anderen dat nooit zullen begrijpen, dat zelfs andere Asperger's dat niet begrijpen, en dat jij dat nooit zult begrijpen van hen. Je weet van jezelf dat je zo fundamenteel anders in de wereld staat dat je bijna in paniek raakt als je er te veel over nadenkt. Tenminste, ik wel. En natuurlijk is geen enkel mens hetzelfde, dat weet ik, maar als je al je hele leven niet mee kan komen met de rest, niet kunt functioneren in een maatschappij, een cultuur, een samenleving omdat die nou eenmaal is gemaakt voor en door mensen die een 'gezond' ontwikkeld brein hebben, dan ben je echt anders. En dat gevoel, díe eenzaamheid, is heel moeilijk te bestrijden. Het is iets dat je over jezelf moet accepteren, maar de ene dag gaat dat een stukje beter dan de andere...