In m'n dromen

Al zo lang ik me kan herinneren droom ik veel, uitgebreid en levendig. Ik heb periodes gehad, en nog steeds wel eens, dat ik slaapwandel, of huilend of pratend wakker wordt. Soms maken nachtmerries me wakker en gaan weer verder als ik eindelijk weer in slaap val. De frequentie en intensiteit van mijn dromen lijken redelijk op te gaan met hoe roerig mijn overdag-leven is, of hoe druk mijn hoofd, wat natuurlijk vrij logisch is. 

Uit veel van mijn dromen kan ik herleiden wat er gaande is, hoe ik me onbewust voel. Zo droom ik in periodes dat ik me kwetsbaar voel vaak dat ik op het toilet zit, wat dan opeens voor iedereen zichtbaar blijkt te zijn, omdat er bijvoorbeeld geen deur is. Vaak wordt er door de anderen in de droom niet raar over gedaan, maar ik voel me dan natuurlijk ontzéttend ongemakkelijk. 

Ik heb ook dromen waarvan dingen later uitkomen, al wil ik niet meteen beweren dat ze voorspellend zijn. Ik zie het meer als een uiting van mijn intuïtie. Het vreemde is wel dat dat vaak gaat over negatievere dingen, alsof mijn onderbewuste me probeert te waarschuwen omdat het soms dingen al van verre ziet aankomen...

Uit mijn kindertijd weet ik nog veel dromen, ik heb ze onthouden zoals je films zou onthouden. Naast de droom waarin ik met Meneer Kaktus, Mevrouw Stemband en Kweetniet in een blauwe Volkswagen Eend zat en niemand me geloofde toen ik riep dat de zon smolt {echt, ik droomde dat maandenlang}, had ik een andere droom die veelvuldig terug kwam. Een hele abstracte droom en best apart voor een kind denk ik. In een lege witte wereld kijk ik neer op twee groepen zwarte staande 'paaltjes', ze zien er een beetje uit als tic-tacs of dropstaafjes, glanzend zwart, één grote groep rechts, één kleine groep links. De paaltjes bewegen soms heel druk door elkaar en staan soms stil. Daartussen in staat 1 wit paaltje en een beetje meer naar voren staan een aantal losse witte paaltjes. Het ene witte paaltje draalt naar de grote zwarte groep, steeds een klein beetje naar voren elke keer dat zij stilstaan, tot het héél even opgenomen wordt, kort meebeweegt en weer uit de groep gaat. Dan gaat het langzaam naar de kleine zwarte groep en daar gebeurt hetzelfde. De andere losstaande paaltjes doen niks en het ene witte paaltje plaatst zich weer los in het midden van het beeld.

Geweldige 2D verbeelding van een 3D-droom, maar even om een beter beeld te vormen misschien :-)

Als kind snapte ik hélemaal niks van de droom en vond ik het niet fijn als ik hem weer had. De chaotische bewegingen van de zwarte paaltjes maakten me onrustig. En nu snap ik waarom. Een paar weken geleden had ik de droom weer, helemaal hetzelfde, en werd het me duidelijk. Dat ene witte paaltje, dat ben ik. Die grote zwarte groep zijn de 'normale' mensen bij wie ik dacht te willen en kunnen horen, maar geen aansluiting vond, me niet goed voelde. Deze groep is het grootste deel van de maatschappij, of als kind zijnde denk ik het grootste deel van bijvoorbeeld mijn school. De kleinere zwarte groep is de groep waarbij ik dacht dan misschien wel te horen, de mensen die ook wat anders waren, degenen voor wie het ook niet altijd makkelijk was, de alternatievelingen. Maar ook daar vind ik niet genoeg aansluiting en ik besluit weer alleen te staan. Ik hoor niet in een groep, ik sta los, en ben op mijn best in één op één situaties. De andere witte paaltjes staan te wachten tot ik eens hun kant op kom, of één van hen naar mij, om aansluiting te geven en krijgen zónder groep, in alle rust, zonder de chaotische bewegingen.

Als dit inderdaad echt de betekenis van de droom is, is het wel heel tekenend voor hoe ik als kind zijnde dus al voelde hoe dingen in elkaar zaten. Ik voelde geen aansluiting, ook al zocht ik die wel. Had ik die losstaande mensen vooraan maar eerder gezien, mensen waarbij ik iets kon opbouwen. Al denk ik wel dat die witte paaltjes ook staan voor de mensen die in de loop van de jaren me hebben geholpen, zagen dat ik het moeilijk had, dat ik alleen was. Een aantal leraren, behandelaars die net even dat stapje verder gingen, lieve vrienden en vriendinnen die ik onderweg tegenkwam, mijn ouders...

Ik denk dat deze droom, samen met een paar anderen, me altijd bij zal blijven. En dat ik er nog heel erg veel ga krijgen. Ik heb vandaag besloten weer een dromendagboek bij te gaan houden. Je kunt jezelf door meteen je dromen op te schrijven als je wakker wordt, trainen om je dromen beter te onthouden. Nachtmerries onthoud ik helaas heel makkelijk, dus ik ga me richten op de mooie en gekke afleveringen en hoop dan uiteindelijk een heel interessant boek eraan over te houden.